V E
WOUTER KLOOTWIJK
RBAASD OVER ALLES
spectrum 4
Zaterdag 18 augustus 2012
Ooit was hij bij de Bocuse
d'Or, een wedstrijd in
Frankrijk voor topkoks. De
gerechten die hij daar zag:
één grote partij vormge
ving. „Als ik niet had geweten waar ik was,
zou ik nooit hebben gedacht dat het eten
was. Eerder iets om aan je oor te hangen."
Kunstnijverheid vindt hij het eten in ster
renrestaurants. „Het is populair. Mensen
die er eten, laten het ook altijd aan ande
ren weten: 'Heb jij al bij Jonnie Boer gege
ten?' Het is een enorm overdreven gedoe,
een hoop lucht met een smaakje in een
gek potje. Ik geloof best dat je bij Jonnie
Boer lekker kunt eten, maar ik ben het te
gendeel van een culinaire fijnproever. Geef
mij maar haring of vers brood. Dat hele
sterren-koken is een enorm overdreven,
intimiderend gedoe. Het kringetje van top-
koks en bezoekers houdt elkaar in stand.
Maar je houdt elkaar wel voor de gek. Ne
derland heeft nu wat meer Michelin-ster-
ren, tjonge. Ik vind het best, maar hoeveel
Nederlanders weten dat? Het is een rand
verschijnsel. Spareribs, daar moet je het
over hebben."
Wouter Klootwijk woont op een eilandje
in Noord-Holland, met uitzicht op een ge
bied met weidevogels. Je kunt er alleen
met een veerpont komen. Op klompen
gaat hij voor naar de schuur. „Dit is mijn
trots." Een uitdragerij van potten, pannen,
blikken, blikjes, koelkast, kacheltje, magne
tron, hakblokken, messen. Alleen hij weet
waar alles staat. „Als de tv-ploeg is ge
weest, ben ik twee dagen bezig de boel
weer op z'n plaats te zetten."
Hier werkt hij, leeft hij. Het hele jaar door.
En als hij er toch eens tussenuit gaat, gaat
Wouter Klootwijk
verbaast zich de
hele dag over van
alles. Hij maakt er
tv-programma's
als De wilde keuken
over en schrijft
columns, zoals
voor deze krant.
Met oog voor
detail. „Ik wil
onderzoeken,
dingen te weten
komen."
door Dick Hofland
foto David van Dam/GPD
hij liever naar een supermarkt dan naar
het strand. „Er is geen onderscheid tussen
werk en privé. Ik zit zeven dagen per week
een paar uur achter de computer. Met het
grootste genoegen. Vrijwel alles wat ik
schrijf, doe ik hier aan de keukentafel en
veel tv-opnamen zijn in deze schuur." Hij
verbaast zich de hele dag over van alles.
„En dat wil ik dan onderzoeken. Niet om
te laten zien dat we worden bedonderd. Ik
wil dingen te weten komen en laat dan
zien hoe het in elkaar zit. De lezer of kijker
moet dan maar zien wat hij ermee doet.
„Het kan over van alles gaan. Bijvoorbeeld
een Belgisch gerecht van stokbrood, waar
op sla, twee hamburgers, drie sauzen en
een stoot patat gaan en dat dan dichtgevou
wen wordt. Heel veel theater, maar kijkers
wilden daarna erg graag naar België.
„In een slachthuis heb je het tegenoverge
stelde. Je moet laten zien wat er gebeurt
zonder dat de emoties bij de kijker zo op
lopen, dat-ie niet meer ziet wat je wilt la
ten zien. Maar het kan ook over het bouil
lonblokje gaan, want je beleeft de gekste
avonturen met één zo'n klein dingetje. In
elk geval gaat het nooit over zaken voor
hoogculinaire mensen die zeuren over van
alles en nog wat."
Hij had toch al nooit behoefte zich bezig
te houden met gewichtige zaken. Dat hij al
jarenlang over eten schrijft, is toeval. „Ik
werkte bij de Volkskrant en de toenmalige
hoofdredacteur Harry Lockefeer was een
snob. Hij wilde net zo'n grotemensenkrant
maken als in New York en Londen. Daar
moest een restaurantrubriek in. Ik moest
die schrijven. Maar ik voelde niets voor dat
gezeur van: is feuilleteedeeg wel echt feuil-
leteedeeg? Ik wilde het ook alleen samen
doen met een collega, voor de feedback.
Dat werd Adriaan de Boer. Ik wilde schrij
ven wat er gebeurt en niet wat ik ervan
vind. Zo ontstond het duo De Boer en De
Cocq. We hielden onze identiteit geheim,
zodat we niet als een vorst zouden wor
den behandeld, maar als doorsnee bezoe
kers. We vielen van de ene verbazing in de
andere. Dat leverde hilarische stukken op.
Waarmee we onbedoeld de schrik van res-
taurantland werden."
Elke week uit eten, is niet leuk en na tien
maanden stopten ze ermee. Om jaren later
nog een serie te doen. „We hebben veel na
volgers gekregen en daar ben ik trots op.
De hoofdredacteur was teleurgesteld, het
was niet de rubriek van zijn dromen. Maar
hij verkocht er heel veel extra kranten
door, dus hij liet ons begaan. Zijn opvolger
Pieter Broertjes, inmiddels burgemeester
van Hilversum, heeft ons van de ene week
op de andere meegedeeld dat het voorbij
was. Heel raar, hij smeet me er zo uit. Het
gratis abonnement dat ik had, werd een
week later stopgezet. Vanaf dat moment
heb ik die krant niet meer gezien."
Op zijn 20ste getrouwd, twee zoons gekre
gen, gescheiden, hertrouwd, sinds enige
tijd opa. „Kleinkinderen veranderen je le
ven niet, kinderen wel. En dat houdt nooit
meer op. Ook als het ze goed gaat Je blijft
eraan denken, dat gaat vanzelf." Voordat
hij kinderen had, was hij roekelozer, durf
de alles. „Als je kinderen hebt, word je wat
verstandiger geloof ik, wat rustiger. Ik ga
niet overal meer op af. Hoewel ik de pro
gramma's die ik nu maak toen vermoede
lijk wel op dezelfde wijze had gemaakt. Ik
werk zonder script. Vinden mensen raar,
maar als ik ergens naar binnen ga, kom ik
