m
in de rij voor de achtbaan?
reizenio
'Ik kijk onder het bed en check
de badkamer: ik zie gewoon alles'
Rekel in Wachten of voordringen
H§t ant
woord Op
«ahantie-
ryersiisstn
Ervarings
deskundige
op reis
Zaterdag 11 augustus 2012
reizen@wegener.nl
024-3650360
Ik wil waardering, van mens en
dier. Soms gaat dat niet samen.
Als ik met familie en buren bij
ons Servische Donauhuisje aan de
barbecue zit, komt Boetsko, de hard
leerse, jonge hond van diezelfde bu
ren aangewaggeld.
Omdat ik daadkrachtig wil overko
men op het gezelschap, dat mij kent
als iemand die tien minuten stilstaat
bij elke straatkat of-hond, gooi ik
een duimstok in zijn richting. Laat
niemand denken dat dieren de baas
zijn in dit huishouden, zoiets huichel
achtigs dacht ik. De duimstok landt
een meter bij Boetsko vandaan, maar
stuitert en raakt hem aan de borst.
Hij jankt en gaat ervandoor. Ik voel
me schuldig. Dit was de bedoeling
niet, de stoere jongen spelen ten kos
te van een dier. Ik blijf de rest van de
avond het pad af
staren, of Boetsko
nog komt. Als we
afruimen, komt
moeder Lora op
het geluid af. En
achter haar Boets
ko, als een kwa
jongen die aan de
hand van zijn
moeder excuses
komt aanbieden.
Ik ren naar de
koelkast en geef
ze een dik stuk
spek, opgelucht.
De buren, die met
sentimentele die
renliefde van de
weekhartige wes
terling weinig op
hebben, zijn weg.
De hond begrijpt
niets meer van mij. Onder het kna
gen slaat Boetsko zijn ogen af en toe
argwanend op. Hij vertrouwt mijn
wisselvallige dierenliefde niet. Te
recht, zo blijkt een paar weken later,
als Boetsko als waakhond aan de ket
ting wordt gelegd. Zijn jeugd is voor
bij. Hij blaft de hele nacht naar ande
re honden aan de andere kant van
het dal. Zijn ketting schuurt voortdu
rend langs de asbestplaat die, bij wij
ze van hok, schuin tegen een boom is
gezet. Ik voel de asbestdeeltjes zijn
longen binnendringen, maar zeg er
niets van. Ik weet hoe de buren reage
ren: een hond is maar een hond. Je
wilde de broertjes en zusjes van
Boetsko toch ook niet hebben? Zijn
moeder werpt twee keer per jaar, de
pups verdwijnen spoorloos.
Contact met een levend wezen dat je
niet als vreemde ziet, zonder taalpro
blemen. Misschien reageer ik daarom
zo sterk op zwerfdieren op de Bal
kan. In elke oud-communististische
stad kom je ze tegen, meeloophon
den. Ze doen net of ze dezelfde kant
op moeten als jij. Sta je even stil, dan
doen ze net of ze heel druk daar iets
aan het zoeken is. In het gezelschap
van zo'n mormel voel ik me Koos
van Zomeren en Rekel in Roemenië.
Maar tijdens een wandeling over de
begraafplaats van Timisoara stap ik
over een onzichtbare grens. Achter
me liggen tal van familiegraven, voor
me staan zes kwaaie honden. Ik wil
een steen pakken om mee te dreigen,
maar stenen liggen hier niet Met in
de ene hand een theelichthouder en
in de andere een brok marmer, maak
ik jankend mijn afgang.
Werner Hoffmann
Wie zich verheugt op een dagje pret
park, wil geen uren besteden aan
wachten in de rij. Hoe doe je dat?
Het loont in ieder geval om vroeg bij
de kassa te staan: wie als eerste het
park inloopt, hoeft nergens te wach
ten. is er één attractie waar je zeker
in wilt, pak die dan eerst. Een andere
strategie is om achteraan ih het
park te beginnen; daar is het vroeg
op de dag nog (relatief) rustig.
Inde categorie 'minder beschaafd
tot asociaal' zijn de mogelijkheden
eindeloos: wie bijvoorbeeld als bege
leider van een invalide meegaat, kan
vaak een aparte ingang hemen, infor
meer ook altijd of er een quick-pass
is waarmee je mag voordringen.
door Jan van Mullern
Wachten is nooit leuk, maar er
zijn gradaties. Zo vind ik
wachten op de trein zonde
van de tijd, maar kan wachten in de
wachtkamer van de tandarts me meest
al niet lang genoeg duren. Mij hoor je
ook niet klagen als er een wachtrij staat
voor de achtbaan. Maar dat heeft, net
als bij de tandarts, vooral te maken
met mijn soms wat minder moedige in
borst: ik ben niet zo van het onver
wachte. En helemaal niet als dat onver
wachte een grote impact kan hebben,
zoals een tandartsboor of een looping.
Maar goed: 99 procent van de bezoe
kers van een pretpark heeft in ieder ge
val met dat laatste geen moeite, en er
gert zich dus groen en geel als er nog
een tientallen meters lang menselijk
lint tussen hen en die looping staat. Na
dik twee uur opgepropt zitten achterin
een auto, drie kwartier in de rij voor
de - verkeerde, want 'alleen contant' -
kassa en een partner in het gezelschap
die na amper vijf stappen in het park
al een overvol toiletgebouw induikt,
zijn zij wel klaar met wachten.
Dat het geduld zo op de proef werd
gesteld, overkwam ons eens in Phanta-
sialand. Hoewel we er vroeg waren,
stond er al een rij 'van hier tot Tokio'
voor de achtbaan waar iedereen in ons
gezelschap naar smachtte - goed, bijna
iedereen. Een kwartier werd een half
uur, een half uur werd drie kwartier.
De aanvankelijke opgewektheid sloeg
om in een marteling van zuchten,
doodbloedende gesprekken en onenig
heid over het laatste pakje appelsap.
Na zeker een uur file-staan, kwam
eindelijk het karretje in zicht. En de
aap uit de mouw: via een andere zijde
was er een rij wachtenden die steeds
voorrang kreeg. Vips? Invaliden? Nee,
het geheim bleek 'm te zitten in een
extra kaartje dat we bij de kassa had
den kunnen kopen. Een quick-pass
waarmee je 'geoorloofd mocht voor
dringen' bij populaire attracties.
Een ding om nooit meer te vergeten.
Of juist wél - in die gevallen waarbij
wachten je niet lang genoeg kan duren.
door Sandra van Maanem
Problemen zoals dat kamermeis
je in New York heb ik nooit ge
had. Afschuwelijk. Dat is een ex
treme situatie, daar wil je niet aan den
ken. Maar ik houd van dit werk, vind
het heerlijk een kamer goed schoon te
maken en op een mooie manier achter
te laten. Ik kijk voordat ik de deur ach
ter me dichttrek altijd even achterom.
Om te controleren of alles, echt alles in
orde is. Als dat zo is, geeft me dat een
voldaan gevoel.
„Om dit werk met plezier te kunnen
doen, moet je van poetsen houden. Als
ik klaar ben met mijn werk, ga ik thuis
met evenveel plezier aan de slag. Som
mige mensen vinden het vreemd dat ik
dit werk zo graag doe. Negen jaar in
middels, minstens tien kamers per dag.
Maar wat is er leuker dan hetgeen je
graag doet te combineren met verant
woordelijkheid? Want dat heb je echt
als kamermeisje. Het is aan jou of de
gasten het naar hun zin hebben.
„Zelf gaan we ieder jaar op vakantie
naar Turkije. Daar logeren we als het
even kan in een vijfsterrenhotel. En ja,
dan let ik er natuurlijk extra op of alles
schoon is. Ik kijk onder het bed, check
de badkamer. En ik kan er helemaal
niets aan doen, ik zie gewoon alles.
Mijn man moet daar om lachen. Ik
vind het altijd leuk een praatje te ma
ken met de kamermeisjes daar. Ik vertel
dan trots dat ik hetzelfde werk in Ne
derland doe. Kamermeisjes in Turkije
hebben het zwaarder dan wij hier. Het
leuke is wel dat de kamermeisjes daar
een eigen touch aan hun werk kunnen
geven. Een klein cadeautje voor de gas
ten, rozenblaadjes of de handdoeken
mooi gevormd op bed. Of ze hangen el
ke ochtend je favoriete dagkrant in een
tasje aan je kamerdeur.
„Goed contact met de gasten maakt
het werk nog leuker. Nederlanders en
Duitsers zijn prettige gasten, behande
len je met respect. Russen zijn minder
aardig. Die laten je voelen dat een ka
mermeisje er eigenlijk niet toe doet."
i-Ucii
Talocün
lystery Castle
Galaxy \y
Toilet
Snaclh%
Naam:
canan Gülbeken
Leeftijd: 44 jaar
Beroep:
kamermeisje bij
hotel De Bilder-
berg in Ooster
beek
