Olympische
L:i Jiao maalt niet om records
Van der Kolk:
'Erfenis niet op
waarde geschat'
22
Fish Chips
Stefano
woensdag 1 augustus 2012
Volg de Sportzomer ook op
twitter.com/sportzomer2012
De Nederlandse tafeltennisster
Li Jiao verloor gisteren kansloos
van de Chinese Li Xiaoxia.
door Patrick Delait
Geluk zit vaak in een
klein hoekje. Ik vond
het op een idyllisch
paadje in Regent's
Park. Onder het motto 'een dag
niet gelopen, is een dag niet ge
leefd' trek ik overal en altijd de
hardloopschoenen aan. Dus ook
in Londen.
De adrenaline die ik voel als ik te
midden van rugbyende, voetbal
lende, honkballende, joggende en
picknickende gelukszoekers door
Regent's Park ren, verandert in re
gelrechte opwinding als ik een
man zie naderen wiens loopstijl
wel heel erg lijkt veel op die van
Stefano Baldini. Als ik hem even
later kruis, weet ik het zeker: dit
is de tweevoudig Europees kam
pioen en winnaar van de olympi
sche marathon in 2004.
Deze kans laat ik me niet ontne
men. Ik draai me om en zet de
achtervolging in. Een paar hon
derd meter verder draaf ik naast
de grote Baldini. Op mijn Garmin-
horloge zie ik dat het tempo is op
geschroefd tot zestien kilometer
per uur. Stefano, blijkbaar verrast
dat iemand hem kan volgen, kijkt
me aan en begint te lachen.
Het moment voor mij om een ge
sprek aan te knopen. Baldini, 41 in
middels, vertelt me dat hij in Lon
den is als commentator voor Sky
Sport. Wedstrijden loopt hij niet
meer, maar hardloper ben je nu
eenmaal voor het leven.
Al keuvelend lopen we harder en
harder, totdat Baldini zich opeens
omdraait. Met dikke zweetdrup
pels op zijn voorhoofd, vindt hij
het voor vandaag genoeg geweesL
Na een korte groet, gaan we elk
onze eigen weg. Gedragen door
de illusie dat ik een olympische
kampioen even pijn heb gedaan,
zweef ik verder door Regenfs
Park. Opgewonden als een kind
en volmaakt gelukkig.
door Peter van der Meeren
ETON - De Oranjeroeisters wonnen
gisteren hun herkansingen, maar
dat kan de bezorgde blik van 'gou
den' Kirsten van der Kolk niet weg
nemen. Van der Kolk vormde met
Marit van Eupen in Peking het
sterkste lichte-vrouwenteam. Ze is
nu in Eton aanwezig als journalis
te en zag haar 'opvolgsters' Rianne
Sigmond en Maaike Head via de
herkansing overgaan naar de halve
finale.
De finale, die al wel werd bereikt
door de vrouwenacht, kan echter
een brug te ver zijn, meent Van
der Kolk. „Het is allang mooi dat
die meiden hier zijn. Niet alleen
voor de ervaring, maar ook om de
discipline in Nederland in beeld te
houden. Want ondanks ons goud
is het lichte-vrouwenroeien een
ondergeschoven kindje gebleven."
De in Haarlem geboren Van der
Kolk vindt Sigmond en Head 'goe
de, sterke meisjes'. „Maar ze heb
ben helaas niet de stappen ge
maakt die ik had verwacht. Ze zijn
in de internationale series niet uit
gegroeid tot zekere finalisten."
Van der Kolk heeft aangeboden de
erfenis van haar en Van Eupen -
„Het enige olympische nummer
voor lichte vrouwen, dus erg be
langrijk" - netjes over te dragen.
„Maar van onze kennis is weinig
gebruikgemaakt. Ik had graag
meer willen doen. Maaike en Rian
ne zijn twee keer langs geweest.
Nou, goed dan, dat is hun keuze."
Van der Kolk vertelde het duo dat
ze vooral 'de verantwoording voor
hun eigen proces moeten nemen'.
„Volg niet blind orders op, heb ik
ze op het hart gedrukt."
Ze denkt in Eton wel eens terug
aan de triomftocht in Peking, die
Van der Kolk in 2008. foto ANP
volgde op de bronzen plak in Athe
ne. „Het goud heeft me heel veel
voldoening gebracht", zegt de
36-jarige Van der Kolk, getrouwd
met Pepijn Aardewijn, roeier van
de lichte-twee die in 1996 zilver
won. „We hebben twee dochters:
eentje van voor het goud en een
tje van daarna." De voldoening
compenseert het licht schrijnende
gevoel. „Het moet niet zuur klin
ken, maar ik heb niet het idee dat
onze zege overal als bijzonder
wordt beschouwd. We hebben
best iets neergezet. Maar goed: het
gaat om je eigen gevoel."
Met haar gouden partner Van Eu
pen heeft Van der Kolk nog wel
contact. „De buitenwacht dacht
dat we elkaar niet mochten. Dat
klopt niet Marit en ik zijn zeer ver
schillend, maar slaande ruzie heb
ben we nooit gehad. In de boot
voelden we elkaar ontzettend
goed aan, maar dat betekent niet
dat je na elke training samen drie
bakjes koffie moet drinken."
Zowel Elisabeth Willeboordse
als Guillaume Elmont werd giste
ren vroegtijdig uitgeschakeld in
het olympisch judotoernooi. Bei
den zijn in dertiger, maar weige
ren te stoppen met hun sport.
Ze zien nog genoeg perspectief
voor de komende jaren.
door Marco Knippen
LONDEN - Een sentimentele reis
werd het allerminst. Hoewel de ju
doka's Elisabeth Willeboordse en
Guillaume Elmont er in olym
pisch verband een punt achter zet
ten, stonden ze nauwelijks stil bij
het verleden.
Het leek vooraf welhaast een zeker
heid. De Spelen in Londen zou
den voor Willeboordse en Elmont
het laatste hoofdstuk vormen. Mis
schien dat er nog een slotepisode
aan toegevoegd kon worden, maar
daarna kon het boek dicht.
Na een teleurstellend optreden gis
teren, weigerden beiden van een
nakend afscheid te reppen. De ge
droomde medaille was er dan niet
uitgerold, maar hun optreden
bood zoveel houvast dat nu af
zwaaien ongepast leek.
Willeboordse koesterde het laatste
half jaar waarin onvermoede
krachten los waren gekomen.
Sinds de concurrentiestrijd met
Anicka van Emden in haar voor
deel was beslecht, had de 33-jarige
Zeeuwse zichzelf van een andere
kant leren kennen. Ze voelde zich
geestelijk in balans, waande zich
niet langer de labiele topsportster
die in de aanloop naar grote toer
nooien door faalangst werd over
vallen en voor de strijd wilde weg
vluchten. „Ik wist raad met m'n ze
nuwen, kon m'n emoties uitspre
ken", keek Willeboordse op de af
gelopen periode terug. „Dat is wel
eens anders geweest."
Die gemoedsrust vertaalde zich in
overlevingsinstinct. Nadat de voor
malige Europese heerseres, vice-
wereldkampioene en winnares
van het olympisch brons in de ge
wichtsklasse tot 63 kilogram, in de
kwartfinale tegen de Chinese Lili
Xu zich in haar gretigheid had ver
slikt, leek ze in de herkansing
tweevoudig wereldkampioene Yos-
hie Ueno af te troeven.
Pas in de slotseconde wendde de
Japanse het onheil af, waardoor
door Marco Knippen
Li Jiao treurt.
LONDEN - Het ontbrak haar aan his
torisch besef Tafeltennisster Li
Jiao wist niet dat ze met haar
kwartfinaleplaats bij de Olympi
sche Spelen de prestatie van Betti-
ne Vriesekoop uit 1988 evenaarde
en haar als beste Nederlandse
speelster aller tijden afloste. Die
mijlpaal interesseerde de Neder
landse kopvrouw ook nauwelijks.
„Ik jaag niet op records."
Twee Europese titels, vier eindze
ges in de Europese Top Twaalf,
vier machtsgrepen bij het EK met
Oranje, plus een plaats bij de laat
ste acht op een WK én nu dus ook
tijdens de Spelen; het palmares
van Li Jiao (39) mag er zijn. Nie
mand in Nederland die het haar
nadeed. De lof die ze verdient,
kreeg ze nooit toegezwaaid.
Vriesekoop mag dan sinds gisteren
in haar schaduw staan; zij werd
wel twee keer (in 1981 en '85) tot
Nederlandse Sportvrouw van het
Jaar uitgeroepen. Dat eerbetoon
was niet voor Li Jiao weggelegd en
die hommage zal ze ook nimmer
krijgen. Daarvoor wordt ze toch
nog altijd te weinig met haar twee
de vaderland geassocieerd. Slechts
een olympische titel had die wran
ge realiteit misschien kunnen om
buigen, al zou de geboren Chinese
in populariteit nooit met wielren-
ster Marianne Vos hebben kunnen
wedijveren.
Goud bij de Spelen, zo wist Li Jiao
al bij voorbaat, zat er niet in. Die
medaille is immers in Londen
voor haar voormalige landgenoten
Ding Ning of Li Xiaoxia gereser
veerd. Weliswaar behoort ze in Eu
ropa tot de elite, wereldwijd is ze
slechts een subtopper. Li Jiao zou
het graag anders zien, maar heeft
zich inmiddels met haar noodlot
verzoend.
Ze wist al na de olympische loting
dat de kwartfinale het hoogst haal
bare was. Vier keer eerder was ze
er niet in geslaagd Xiaoxia te ver
slaan, ditmaal was het niet anders.
Ondanks riante voorsprongen in
de derde en vierde akte droop ze
zonder gamewinst af: 0-4 (5-11,
9-11, 9-11, 7-11). Ze had een excuus
voor de nederlaag kunnen aanvoe
ren. Een hardnekkige polsblessure
kwelde Li Jiao in de aanloop naar
de Spelen wekenlang, maar achter
die fysieke tegenslag weigerde ze
zich te verschuilen.Dat ze achter
de feiten aanholde, had alles te ma
ken met het mitrailleur vuur van
haar tegenstandster. „Ze sloeg zo
hard dat m'n batje trilde bij het re
tourneren."
Li Jiao richt zich nu met Li Jie en
Elena Timina op het toernooi
voor landenteams, maar weet dat
ook die missie niet in een podium
klassering uitmondt. Bij winst op
het nietige Egypte wacht zaterdag
immers China. „We moeten in
onszelf geloven", benadrukte Li
Jiao, maar in haar stem klonk de
hoop op een stunt geenszins door.
