Strepen in de toiletpot,
bruine vegen op de muur
'H
'Zelfs de mooiste plek verbleekt
als ze je er als oud vuil ontvangen'
m jfti
ft\;l
1 n
reizenio
Kip Kopen
in Poien
Ervarings
deskundige
op reis
m
Zaterdag 28 juli 2012
reizen@wegener.nl
De winter is voorbij en mijn
vrouw is een van de velen
die een nare griep te pakken
hebben. Mijn schoonmoeder stelt kip
pensoep voor: makkelijk en indien
op de juiste manier klaargemaakt,
hét middel tegen griep. De meeste in
grediënten hebben we in huis. Al
leen de kip nog. „Die moet wel vers
zijn, dus rijd even langs de markt",
verzoekt mijn vrouw tussen het hoes
ten door. Gewoon een halen bij 'de
oudere vrouwtjes' die het gevogelte
ergens in een uithoek aan de man
brengen. „Niks geen hormonen, con
serveringsmiddelen of andere rom
mel. Moeder legt via Skype wel uit
hoe je hem moet schoonmaken."
Voor ik een vraag kan stellen, is ze
haar bed weer ingedoken.
Ik woon op dat moment amper twee
weken in Polen
en ben gewend
alles in de super
markt te halen.
Een boerenmarlct
vind ik niks: ik
heb er het gevoel
dat ik constant op
mijn zakken
moet letten.
Ondanks de vries
kou is het druk.
De seizoensgroen
te is niet aan te
slepen; iedereen
loopt met tassen
vol penen en aard
appels. Met mijn
handen in de zak
ken spied ik naar
'oudere vrouw
tjes'. Ze zijn niet
te missen en heb
ben hun eieren in doosjes uitgestald.
De bron van die eieren zit in zakken
achter de kratjes waar ze op zitten.
„Eén kip alstublieft." Ik probeer zo
kort mogelijk te zijn. Deels omdat ik
geen seconde langer op deze plek wil
zijn dan nodig, maar ook omdat ik
mijn accent probeer te verbergen.
Dat mislukt. De verkoopster kijkt me
aan, haar knolneus snuift alsof ik iets
verkeerds gegeten heb. Wellicht be
grijpt ze me niet. „Hoeveel", vraag ik.
„35 zloty", zegt ze. Dat is minder dan
to euro, bedenk ik me. In Nederland
zou ik meer moeten neerleggen. Ik
knik. Zij grijnst, draait zich om en
grijpt in de donkere zak achter haar.
Ik krijg iets in mijn handen gedrukt
dat lijkt op kip. „Wilt u het bloed er
bij", vraagt ze, terwijl het zakje voor
mijn neus bungelt. Ze moet mijn op
getrokken wenkbrauw hebben ge
zien, want ze legt het meteen weg.
Thuis vraag ik mijn vrouw waar dat
bloed voor dient. „Voor als je langs
de waarzegster wil gaan", antwoordt
ze. „Hoeveel heb je betaald?" Haar
ogen trekken open op het moment
dat ik de prijs noem. „Wat? Voor dat
scharminkel?" Ze controleert hem
nog eens en haalt een handje maïs
korrels uit de binnenkant. „Zie je dit?
Dit doen ze om hem dikker te laten
lijken. Wist je dat niet?" Ik loop naar
de keuken en sla mijn laptop open.
Tussen de hoestbuien door hoor ik
gegniffel vanuit de slaapkamer.
Schoonmoeder zit al klaar achter de
webcam. Ik toon haar de kip die ik
moet prepareren. Ze barst in lachen
uit. „Ik denk dat je de volgende keer
beter langs de poelier kunt gaan."
Michiel van Blommestein
'Goed poepen op vakantie begint
thuis'. Geen tegeltjeswijsheid, maar
dat zou het moeten zijn. Met goede
voorbereiding word je minder snel
verrast, zoek vooraf op internet naar
reviews over je vakantieadres. Zijn
de wc's er beroerd? Er zijn altijd wel
mensen die dergelijke hachelijke
toiletavonturen delen. Geen reviews
te vinden? Neem geen risico, zoek
een ander vakantieadres. Neem zelf
toiletpapier en een campingemmer
voor de ontlasting mee. want hoe
goed je voorbereiding ook is, de
kans op een miskleun blijft altijd Ga
er na aankomst direct op uit en zoek
indien nodig een etablissement in
de buurt waar je goed kunt... zitten!
door Bauke Boersma
Het is thuis een gevleugelde uit
drukking: 'Heb je weer last
van je smetvrees schat?', zeg ik
tegen mijn lief als ze moppert over een
met het blote oog amper waarneem
baar vlekje. Zelfben ik niet zo proper,
kijk niet op een vuiligheidje meer of
minder. Maar er zijn wel grenzen hè!
Zoals hier, op die in de brochures zo
veelbelovende Portugese camping. Net
geïnstalleerd, móét ik naar het toilet.
Rennen! Ik claim altijd, met enige trots
zelfs, dat ik mijn behoefte overal wel
kan doen. Maar die bravoure krijg ik
hier als een boomerang in mijn ge
zicht. Wat een zwijnenstal! Dat er van
de vier maar één kakhoes is met papier
(paar velletjes, meer niet), is tot daar
aan toe, met wat creativiteit los ik dat
wel op. Maar liters andermans urine
naast de pot, tal van bruine strepen er
in en de vegen van (ongeveer) dezelfde
kleur op de muur doen vermoeden dat
hier sinds 1139, het jaar van de onafhan
kelijkheid, niet is schoongemaakt.
Echt, hier ga zelfs ik niet zitten.
Weer rennen dus, met steeds pijnlijker
blaas en dito darmen, naar de andere
campingkant. Waar die fraaie caravans
staan, is het vast beter. Niet dus! Zo mo
gelijk (nee, onmogelijk) nog goorder
dan bij de tentenhoek. Voordeel: het is I
dicht bij de uitgang. Poort uitgesjeesd, 1
café binnengestormd en daar maar net
op tijd het toilet gehaald. Pfïïïïïïïf
Opgelucht én verontwaardigd, zoek s
ik de campingbaas. Aardige man, zeker, j
Obrigadoi zegt hij zelfs als ik met han
den en voeten duidelijk maak dat de
Reconquista al eeuwen geleden is en
dat de campinggasten inmiddels wat
meer comfort gewend zijn dan in de j
tijd waarin christenen de moslims ver
joegen van het Iberisch Schiereiland.
Het maakt, zo weet ik al wanneer ik
terugloop naar de tent, geen indruk.
Verkassen willen we niet, dus koop ik
direct een campingemmer voor de ont
lasting. En we poepen en plassen maar
zo veel mogelijk 'buitenshuis'.
Want hé, ik kan mijn behoefte over
al wel doen. Nou ja, bijna overal dan.
door Sandra van Maanen
et runnen van een hotel be
tekent drukte, het hele jaar
door. Ik ben in 1989 in dit
hotel begonnen, sinds 1991 verantwoor
delijk voor de exploitatie en sinds 1996
eigenaar, met mijn vrouw Sjoukje.
Een lange vakantie zit er niet in,
maar we gaan dit najaar wel even weg.
Een paar dagen zeilen. Een goede va
kantie heeft voor mij met water te ma
ken. Er moét een zee of een meer in de
buurt zijn. Het zal te maken hebben
met het gevoel van vrijheid, even weg
van de mensen, alleen die boot en wij.
Zeilen hijsen, motor uit.
Lekker eten staat ook hoog geno
teerd. Niets fijner dan je na een dag va
ren in een restaurant te laten verwen
nen. En ja, dan kijk ik inderdaad met
horeca-ogen naar het aanbod. Mijn
vrouw beticht me zelfs af en toe van be
roepsdeformatie. Maar ik kan er niets
aan doen, eten is voor mij belangrijker
dan het weer en zelfs wel de ligging van
hetTiotel. Ik ben geen zeurkous, mijn
instelling is positief-kritisch. Doen ze
het leuk of verrassend, dan inspireert
dat. Dan zeggen we tegen elkaar dat wij
het zelf op die manier ook kunnen aan
pakken.
Het belangrijkste element van een ge
slaagde vakantie is de gastvrije ont
vangst. De mooiste, meest exclusieve
plek verbleekt als ze je er als oud vuil
ontvangen, je het gevoel geven dat je
blij mag zijn dat je er mag logeren. Gast
vrijheid heeft voor mij niets te maken
met ligging, faciliteiten of luxe. Ik vind
het niet erg als het lepeltje aan de ver
keerde kant van het kopje koffie ligt.
Naam: Lammert
de Vries
Leeftijd: 50
- -5 iaF
Beroep: eigenaar
en directeur van
Landgoed Hotel
Groot Warns-
born, Arnhem
Als degene die de koffie brengt, laat
zien dat hij of zij het leuk vindt dat we
er zijn, doet dat me veel meer.
Een ontspannen vakantie heeft ook
te maken met de manier waarop we
ons hotel achterlaten. Als de zaken
goed geregeld zijn en ik zeker weet dat
alles doorloopt, de goede mensen ach
terblijven, trek ik met een gerust hart j
de deur voor even achter me dicht."
