Worstelen met
nieuwe realiteit
261 sport
136
€11,8 mrd
302
dinsdag 24 juli 2012
Trio Olympische Spelen in Londen
Londen valt plot
seling in na afzeg
ging van Rome,
door uitbarsting van de Vesuvius.
atleten:
2.033 lp Sobere Spelen,
's.!•-Üf mèt 'aa§ budget.
W m. Voor het eerst na
y1 twaalf jaar, vanwege WOII
4.099
Kosten
€95.000
Aantal onderdelen
110
Kosten
€950.000
Aantal onderdelen
Londen is de
eerste stad
lp: die drie
Olympische Spelen ontving.
■Kosten Aantal onderdelen
Voor ex-topsporters is het zwarte gat geen onbekend fenomeen, maar voor Robin Korving duurde die periode
wel erg lang. De oud-atleet zag pas na tien jaar licht aan het eind van de tunnel. „Ik saboteerde mijn eigen redding."
door Marco Knippen
Robin Korving was
gewend met succes
over horden te sche
ren. Na zijn top-
sportbestaan bleek
het maatschappelijk
leven echter een onneembare hin
dernis. De oud-atleet belandde in
een donkere tunnel. Pas nu, zo'n
tien jaar na dato, lijkt het einde
van de door hem zo vervloekte
passage in zicht te zijn gekomen.
Tijdens de Olympische Spelen van
2000 gold Korving als de hoop
van de kwakkelende Nederlandse
atletiek. De winnaar van Europees
brons op de no meter horden in
1998 en vaste uitdager van de we
reldtop, zou zich als enige in de
strijd om de medailles kunnen
mengen. Het werd voor de olym
pisch debutant geen roemrijk op
treden in het Homebush-stadion
in Sydney, maar een roemloze af
tocht. Nog voor zijn eerste race
was het einde oefening. In de war-
ming-up bleef Korving achter een
horde haken, viel met zijn hele ge
wicht op zijn gestrekte been en
scheurde een pees van zijn knie
schijf af Zodoende verscheen er
even later bij de aankondiging van
zijn serie achter zijn naam op het
scorebord DNS: Does not start.
Anno 2012 herinnert een ritsslui
ting op zijn linkerknie aan de spor
tieve rampspoed. Maar ook zon
der blik op het ongewenste souve
nir dwalen de gedachten bij de nu
37-jarige Alkmaarder - met zijn
verbluffende tijd van 13,15 secon
den uit 1999 nog altijd nationaal re
cordhouder - geregeld af naar het
moment dat het eind van zijn atle-
tiekcarrière inluidde. Het heeft al
les te maken met de misère van
het achterliggende decennium.
Aanvankelijk leek het blessureleed
slechts een intermezzo in te lui
den. Korving revalideerde, maakte
in 2001 zijn rentree en riep vol bra
voure dat hij zich weer zou laten
gelden. Maar zijn oude niveau
bleek onhaalbaar, dus doofde de
ambitie en zwaaide hij ruim vier
jaar later af. Gedesillusioneerd.
Korving was toen al tot een ander
gevecht veroordeeld: de dagelijkse
strijd om financieel te overleven.
In het jaar van zijn comeback kon
hij nog op zijn oude status teren,
daarna droogden zijn inkomsten
zienderogen op. Uitblijvende
start- en wedstrijdpremies en af
hakende sponsors dwongen hem
zijn spaarcenten aan te spreken.
Het schrapen had alles te maken
met het 'zwarte gat' waarin hij tui
melde. Korving was vergroeid met
de sport, wist zich geen raad met
de nieuwe realiteit. Met alleen een
vwo-diploma en een niet afgeron
de hbo-studie bouwkunde als ba
gage stond hij op de arbeidsmarkt
niet bovenaan de ladder.
En de kansen die zich wél aandien
den, werden verspeeld. Korving
verliet voortijdig de bacheloroplei
ding aan de politieacademie. Hij
haalde een aantal examens niet en
vond meerdere aspecten van de
praktijkkant, zoals het functione
ren in een organisatie, lastig. „Ik
was altijd eigen baas geweest en
het egocentrisme regeerde, zoals
bij de meeste topsporters. Ik had
daardoor moeite met collegiale ver
houdingen, omdat het niet alleen
- zoals in de sport - op prestaties
en tijden was gebaseerd, maar ook
op functie en subjectieve gronden.
Daarnaast moest ik erg wennen
aan het studeren en het urenlange
reizen tijdens collegeperioden, tus
sen mijn woonplaats Alkmaar en
de politieacademie in Apeldoorn."
Door het gedwongen vertrek bij
het politiekorps Noord-Holland-
Noord en de - vanwege een, naar
eigen zeggen vermeende, eerdere
berisping - doorkruiste 'doorstart'
bij korps Amsterdam-Amstelland
sloeg weer de bodem onder zijn
bestaan weg. „De afrekening maak
te me onzeker. Alleen: ik toonde
geen emoties, liet het masker te
weinig zakken. Die pose maakte
dat ik als betweter werd gezien."
Korving ging vervolgens de beveili
ging in. Het in zijn optiek soms
geestdodende werk dreef hem tot
wanhoop. „Ik kon soms wel jan
ken. Haal me alsjeblieft uit dit el
lendige bestaan, dacht ik dan."
Later volgde berusting. Evengoed
hield hij het er niet lang vol, onder
meer door nieuwe aanvaringen.
Korving verzuimde uit de vicieuze
cirkel te ontsnappen. Hij had welis
waar de realiteitszin om zich niet
in een slachtofferrol te wentelen,
toch probeerde hij het tij niet te ke
ren.
Alles werd op zijn beloop gelaten.
Enveloppen met rekeningen ble
ven lang ongeopend. De betalings
achterstanden stapelden zich op,
tot drie keer toe werd huisuitzet
ting maar ternauwernood voorko
men. „Ik ben ontiegelijk stom ge
weest, stak mijn kop in het zand.
Het was zelfdestructie, maar het
had er ook mee te maken dat ik
geen uitweg zag."
Pas begin dit jaar volgde de kente
ring. Een sollicitatiegesprek resul
teerde in een baan als therapeuti
sch masseur in Amsterdam, waar
bij hij als zzp'er wordt ingehuurd.
Hij moest zich daarvoor wel bij de
Kamer van Koophandel als onder
nemer laten registreren. Korving,
die zijn dagen voornamelijk vulde
met vrijwilligerswerk bij de lokale
omroep en wat bijverdiende met
trainersactiviteiten en spaarzame
hordeclinics, nam de uitdaging
aan en richtte een eenmansbedrijf
op: Korving SportsCAT, ofwel
Coaching, Advies en Therapie. Bij
de massagemaatschap is hij inmid
dels tot 'master' opgeklommen.
Het gaat hem nu redelijk voor de
wind. Er komt weer brood op de
plank, er worden schulden afge
lost en het te koopbord prijkt niet
langer op het raam van zijn sobere
grachtenappartement. Nog belang
rijker: Korving heeft zijn eigen
waarde herwonnen. „Ik heb weer
een doel voor ogen en steek beter
in mijn vel. Daar heb ik zo lang
naar gesmacht. Nu de lust en ener
gie terug is, pak ik zaken voortva
rend aan en krijg ik weer positieve
prikkels. Dat heb ik als adrenaline-
junk absoluut nodig."
Korving ziet de 'verloren jaren' als
een leerschool, al had hij het liever
niet zover laten komen. „Waar ik
nu sta, had ik veel eerder kunnen
staan. Mits ik mezelf een schop on
der de kont had gegeven. In plaats
daarvan saboteerde ik telkens mijn
eigen redding, duwde ik mezelf
steeds dieper de shit in. Ik verwijt
mezelf dat ik mijn leven niet eer
der op de rit heb gekregen."
Robin Korving: „Ik was altijd eigen baas geweest en het egocentrisme regeerde. Ik had daardoor moeite met collegiale verhoudingen.
