z
Een warm gevoel, ondanks de koude plensbuien
Bijna elke week zijn er wel scheldende klanten
commentaar
Waakzaam
vrijdag 20 juli 2012
'Dan rukt meteen een
agressieteam uit om
bijstand te verlenen'
Jo-Annes de Bat, wethouder Goes
'Het is raadzaam om kalm
te blijven. Ga niet mee in
de emotie van de cliënt'
Patrick de Broekert, ambtenaar
De centrale hal van het stadskantoor in Middelburg staat constant onder toezicht van een beveiligingsdienst.
foto Ruben Oreel
Medewerkers van sociale
dienst Orionis Walche
ren hebben bijna weke
lijks te maken met scheldende of
schreeuwende klanten. Een enkele
keer is er zelfs sprake van fysiek ge
weld.
„Het gaat bijna altijd over geld",
zegt één van de medewerkers, die
graag anoniem wil blijven. „Als de
uitkering niet overgemaakt wordt,,
of als mensen zich onterecht be
handeld voelen, komen ze soms
verhaal halen bij de balie. Ze schel
den vaak, of eisen met veel geluid
dat het geld vandaag gestort
wordt."
Medewerkers weten in zulke geval
len precies hoe ze moeten hande
len. „Daar hebben we een gedrags
protocol en een agressieprotocol
voor. We proberen altijd correct te
blijven en mensen met respect te
behandelen. Onder de tafel zit een
alarmknop, waarmee beveiligers
opgeroepen kunnen worden."
Soms krijgt iemand een pandver-
bod voor enkele maanden. „Dan
hebben we met die klant alleen te
lefonisch contact. Als mensen met
stoelen gooien of vernielingen aan
richten, schakelen we de politie in,
maar dat is gelukkig nog niet ge
beurd sinds we vorig jaar septem
ber het nieuwe gebouw in gebruik
namen."
Fysiek geweld tegen ambtenaren is
in het Reimerswaalse gemeente
huis een zeldzaamheid, zegt Pa
trick de Broekert, medewerker van
de afdeling sociale zaken. Natuur
lijk is er wel eens een scheldpartij,
maar 'het valt eigenlijk best mee'.
„Per jaar is dat op één hand te tel
len."
De Broekert en zijn collega's ken
nen hun cliënten. Ze zijn altijd
voorbereid op een komend moei
lijk gesprek. „Dan voeren we dat
met zijn tweeën."
Zelf is De Broekert nog nooit
eeuwse ambtenaren
en bestuurders reage
ren waakzaam maar
opmerkelijk nuchter
op de aanslag op het gemeente
huis in Waalre. Je kunt van een
gemeentehuis of stadskantoor
geen fort maken, want dan
komt er niets van de pubieks-
functie. Liefst geen drempels
voor de burger. Die moet het ge
meentehuis zonder enige be
lemmering binnen kunnen lo
pen.
Toch houden alle gemeenten
op hun eigen manier rekening
met agressieve klanten. De
maatregelen lopen uiteen van
paaltjes als bescherming tegen
auto's, tot alarmknoppen waar
mee een agressieteam wordt op
geroepen.
Soms zijn bedreigende acties
van burgers niet te negeren. Als
de maatschappij Verhardt, heb
ben gemeentelijke organisaties
geen andere optie dan mee be
wegen. Maar op de aanslag in
Waalre - hoe indrukwekkend
ook - reageren de Zeeuwse ge
meenten terecht terughou
dend. Eerst maar eens hóren
wat er precies achter zit, dan
pas bekijken of hier extra bevei
liging nodig is. Deze houding is
de beste manier om de gemoe
deren te kalmeren.
slachtoffer geworden van fysiek ge
weld. Eén keer is hij wel in het
nauw gedreven. „Dankzij collega's
liep dat uiteindelijk goed af."
De medewerkers hebben een trai
ning gevolg om goed te kunnen
omgaan met agressieve cliënten.
„Het is raadzaam om kalm te blij
ven. Ga niet mee in de emotie van
de cliënt. Dat maakt het alleen
maar erger," zegt De Broekert.
Je als ambtenaar verplaatsen in de
situatie van de heethoofdige per
soon tegenover je, haalt dikwijls
ook stoom van de ketel. „Luister
naar zijn of haar verhaal en toon
begrip. Dat werkt meestal goed."
Een animatieteam op de Kortgeense
camping haalt geld op voor het goe
de doel met de actie Serious Parde-
kreek.
www.pzc.nl/video
De PZC volgt deze week en
kele Zeeuwen die meedoen
aan de 96e editie van de
Vierdaagse van Nijmegen.
door Cornelleke Blok
Ze gaan de eindstreep ha
len. Daar zijn de Zeeuw
se wandelaars na de der
de wandeldag honderd
procent zeker van. „Er moet echt
héél wat aan de hand zijn, willen
we Vierdaagse niet uitlopen", zegt
Frans Bolier (57) uit Zierikzee op
getogen. Hij beleefde gisteren een
zware dag met zijn loopmaatje
Kees Stoutjesdijk (ook 57). En dat
was niet alleen vanwege de regen
buien. De mannen lopen de Vier
daagse ter ere van hun zwager en
vriend Piet van Maanen, die vorig
jaar overleed. „Piet's vrouw Ria en
onze vrouwen waren naar Nijme
gen gekomen. Het was een emotio
nele middag. Ik had een brok in
mijn keel." Frans en Kees willen
hun trouwe supporter, die ook
twee keer de Vierdaagse liep, op
een speciale manier herdenken.
Frans: „We gaan straks een briefje
maken voor Piet, dat we op een
plek neerleggen waar we altijd sa
men zaten na het wandelen. Dat is
heel belangrijk voor me. Op die
manier kan ik het afsluiten."
Voor blarenprikker Mathanje den
Boer (35) uit Hansweert was het
ook een speciale dag. Ze hielp tot
laat in de avond gehavende militai
ren op Kamp Heumensoord, vlak
bij Nijmegen. „Je ziet hier alleen
maar militairen, vlaggen en doedel
zakken. Mijn vader was ook be
roepsmilitair: de sfeer doet me aan
vroeger denken. Veel militairen
hebben zere knieën, kuiten en
spieren, omdat ze met bepakking
lopen van minstens tien kilo. Ze lo
pen in groepen, dus ze moeten
toch meegaan met het tempo van
anderen."
De militairen strompelen na de fi
nish, maar Cindy van den Abeele
(40) en Chantal Cornelissens (41)
uit Kloosterzande lijken nog wel
uren te.kunnen dansen na hun lan
ge wandeling. „Het is zó super ge
zellig!", zegt Cindy enthousiast.
„Je moet het een keer meemaken
om te weten hoe het voelt. Je
wordt gedragen door het publiek:
mensen delen worteltjes en kom
kommer uit. Dat geeft zo'n warm
gevoel. Gisteren had ik best wel
last van een blaar, maar als je dan
door zo'n dorpje komt, voel je het
niet eens meer."
De dames hadden weinig last van
de regen. „We hadden plastic zak
ken om onze voeten gedaan, dus
we hebben droge sokken en schoe
nen gehouden."
Dat was voor Jaap Vriens (69) uit
Kapelle en zijn kleindochter Vera
wel anders. Ze kwamen ver
kleumd aan op de camping. „We
kregen de laatste anderhalve kilo
meter nog een plensbui over ons
heen. Ik kon mijn vingers haast
niet meer bewegen." Maar na een
warme douche is hij weer hele
maal klaar voor de laatste etappe.
„Dit gaat niet meer fout. Of ik
moet een been breken."
