media
Philadelphia (1983)
31
Ceraidine Kemper is 22 en een van de jongste
presentatoren van de Nederlandse tv. De durfal
gaat als een speer bij BNN, maar denk niet dat ze
er alles voor over heeft. Ze kent haar grenzen.
'Ik «vees
niet goed
raelt, doe
ik het niet.
lo begin ik
niet aan
coke. Ik zie
te veel
mensen die
daar niet
leuker van
warden'
De
in de
Zaterdag 14 juli 2012
Ceraidine Kemper.
fOtO BNN/GPD
door Rivka Groenier
Ceraidine Kemper versloeg
drie jaar geleden in Sterre
tje gezocht achtduizend
medekandidaten, die van
een carrière als BNN-pre-
sentator droomden. Ze bleek geen een
dagsvlieg. In een rechte lijn stoomde ze
door. Een gastrol in ONM, lid van de
durfallenbende van Try before you die,
het op het eerste oog zo brave meisje
dat alles uitprobeert in Spuiten en slik
ken. Nu heeft ze een tweejarig contract
op zak. Sinds afgelopen zondag is ze
wekelijks te zien als een van de presen
tatoren van de zomeredities van twee
vlaggenschepen van BNN: Spuiten en
slikken op reis en 3 op Reis summertime.
Tijdens de opnames voor Spuiten en
slikken op reis in San Francisco besefte
ze plots hoe hard het is gegaan. „Het
was mijn eerste reis voor dat program
ma en ik was toevallig ook jarig. Ik bel
de emotioneel met mijn moeder.
Mam, ik vind het zo leuk dat ik dit
mag doen. Hier ben ik, ik presenteer ge
woon een van de kindjes van BNN!"
Waarom ze die kans krijgt? „Ik weet
het niet. Ik stap er gewoon in en doe
wat ik denk dat goed is." In de praktijk
blijkt haar gevoel niet altijd te kloppen.
„Ik krijg veel feedback van BNN. We
gaan regelmatig zitten met pen en pa
pier om de items die ik heb gemaakt te
bekijken. Dan is het: dit kan beter, daar
had je beter een andere vraag kunnen
stellen. Maar het is nooit afkraken, al
tijd bedoeld om me beter te maken.
BNN geeft ruimte voor fouten."
Een goede interviewster worden, is
haar doel. „De goede toon, precies de
juiste vragen stellen. Participeren vind
ik ook te gek, maar ik denk dat je met
goed interviewen toch verder kunt ko
men in dit vak." Op bepaalde momen
ten heeft ze het gevoel dat ze het te pak
ken heeft. „Voor Spuiten en slikken inter
viewde ik een junk in een opvanghuis.
Hij vertelde mij dingen die zijn eigen
kinderen niet wisten. Op gelijke hoog
te staan. Dat is volgens mij het geheim.
Als ik niet Geraldine van BNN ben
voor de geïnterviewde, maar iemand
die je kunt vertrouwen, dan komen
mooie dingen los." Sophie Hilbrand is
daarin haar grote voorbeeld. „Ik vind
haar zó goed. Zij heeft iets waardoor
mensen haar alles willen vertellen."
Voor de eerste aflevering van Spuiten
en slikken óp reis ging Kemper naar Boe
dapest, om te zien hoe jongeren zich
onderdompelen in designerdrugs. Voor
de tweede aflevering over eco- seks,
morgen (zondag) te zien, ging ze naar
San Francisco: „Daar sprak ik twee
vrouwen die geil worden van de na
tuur. Ze rijden tegen bomen op en een
van hen vertelde dat ze was geneukt
door de zee." Ze lacht: „Ik moest ook
een boom knuffelen, maar voor mij
werkte het niet, ik was bang dat er
beestjes op me zouden gaan zitten."
Al lijkt niets Kemper te dol, ze zegt
niet altijd 'ja'. „Ik wees al vaak iets af,
als het niet goed voelt, doe ik het niet.
Zo begin ik niet aan coke. Ik zie te veel
mensen die daar niet leuker van wor
den." Kemper groeide op in Volendam,
werkte in de viswinkel van haar oom
en studeerde sportmanagement. Haar
moeder vertrouwt haar dochter volle
dig. „Ze belde me zondag na de uitzen
ding, was ongelooflijk trots; haar kind
op een avond in twee programma's."
„Ze was wel geschrokken van het
item over Boedapest, omdat in die stad
zoveel drugs werden gebruikt. Ik denk
dat ze eerder bezorgd is over Trickma-
nia, het programma dat ik presenteer
op de digitale zender 101 TV. Daar pro
beer ik extreme sporten uit en dan is
ze toch wel bang dat ik een keer heel
hard op mijn bek ga."
3 op Reis summertime, zondag
(morgen). Nederland 3.19.50 uur.
Spuiten en slikken op reis. zondag
(morgen), Nederland 3, 22.30 uur.
reageren?
featureredactie@wegener.nl
door Rivka Groenier
Op de melancholische klanken
van de titelsong van Bruce
Springsteen glijdt de camera
door de straten van Philadelphia. Skyli
ne, dansende schoolkinderen, roeiers
in de rivier, hardwerkende middenstan
ders, maar ook zwervers die hun han
den warmen aan een vuurtje, een be
wegingsloos lichaam in een berg herfst
bladeren en dichtgetimmerde huizen.
Dit is de stad van Andrew Beckett
(Tom Hanks), een briljante advocaat
van een gerenommeerd kantoor. Hij
heeft een klein probleem: hij heeft
aids. Als een vennoot een vlekje in zijn
gezicht herkent als een aidsgerelateerd
kaposi sarcoom, wordt hij onder valse
voorwendselen ontslagen. Dit mar
keert de start van een rechtbankstrijd,
waarbij Andrew wordt bijgestaan door
de aanvankelijk homofobe advocaat Joe
Miller (Denzei Washington).
Met zijn film Philadelphia (twee Os
cars) had regisseur Johnathan Demme
een missie: angst en vooroordelen over
de in die tijd nog zeer dodelijke ziekte
aids de wereld uit helpen. Een wa-
ke-up call voor onwetenden die aidspa-
tiënten geen hand durfden te geven en
ze zo een sociale dood bezorgden.
Maar waarom Philadelphia als titel
van een bloedserieuze tranentrekker
over aids? Welnu, The City of Brother
hood is een van de koosnaampjes van
de stad en dat klinkt toch een stuk sub
tieler dan de werktitels People like us en
At risk. Hoewel Philadelphia zich voor
het grootste deel in de rechtbank af
speelt, is de stad nadrukkelijk in beeld.
Dat komt vooral doordat Demme bij
voorkeur echte locaties gebruikt. De
aidskliniek waar Andy op controle is,
de drogist waar Joe tot zijn afschuw
door een jonge homo wordt versierd,
de delicatessenwinkel: ze bestaan echt.
De rechtbankscènes werden opgeno
men in het stadhuis, de bibliotheekscè
ne in de bieb van de plaatselijke univer
siteit. 'Voelt u zich niet prettiger in een
afgezonderde ruimte', vraagt de biblio
thecaris met een misprijzende blik op
Andrews uitgeteerde gelaat. 'Nee', zegt
hij. 'Zou zich daar beter bij voelen?'
Grappige weetjes: een markant ge
bouw in het centrum werd voor de
film omgetoverd tot Andrews advoca-
tenfirma. Door de tijdelijke belettering
op de gevel misten enkele echte rech
tenstudenten hun sollicitatiegesprek,
ze konden het gebouw niet vinden. En
de korrelige homevideo waarmee de
film afsluit, zijn echte beelden uit de
jeugd van Tom Hanks. Minder leuk:
hoe erg aids in die tijd om zich heen
sloeg, blijkt uit het schokkende feit dat
van de 53 homoseksuele mannen die
in de film voorbijkomen er binnen een
jaar nog maar 10 leefden.
Trailer*.
youtube.com/watch?v=l433n5zAxAU
