Vakantie op de
wonen
Eigenaren van een volkstuin
kunnen deze zomer beter niet
met vakantie. Wie drie weken
wegblijft, kan na terugkomst
zijn fiets tegen het onkruid
laten leunen. De toegewijde
volkstuinier blijft 's zomers
dan ook thuis.
gs-uive. &e£n
*KOUHH&U MEST
MEEK TE 8JUNét*
HARTEUJC bedankt
Zaterdag 14 juli 2012
Eindelijk zomer. Ramen en deu
ren kunnen open, we leven
weer buiten. Maar dan begint
het gedonder. Uit de speakers van de
buren klinkt Jan Smit op volume oor
verdovend en in de andere tuin gil
len kinderen. Op straat ontneemt
een caravan van een bewoner ieder
een het uitzicht. Of de conifeer in de
buurtuin blokkeert elk glimpje zon
licht En staat die schutting wel net
jes op de erfgrens?
Over al dat soort klein leed gaat 'De
rijdende rechter'. Nou ja, klein leed,
de mensen die last hebben van tak,
caravan, muziek of schutting zienriat
toevallig wel als een Enorm Pro
bleem. Anders waren ze er onder het
genot van een kop koffie wel even
over gaan praten, zou je zeggen. Daar
om mag heel Nederland nu meege
nieten hoe zij
met stoom uit de
oren elkaar voor
rotte vis uitma
ken. Heerlijk.
Deze week was
een liefhebber
van crossauto's in
de Noord-Oostpol
der gaan wonen.
Ideaal, want het
huis had een enor
me garage. Er was
één maartje: hij
moest met zijn au
to's over het erf
van de buurman.
Geen punt, het
contract voorzag
daarin. Asfalteren
maar. Zo liep het
niet. De buren
hadden geen trek
in een weg op hun erf. Dan zagen zij
wat als zij in hun tuin zaten, en het
hele idee van die Noord-Oostpolder
was nou net dat je niks zag, behalve
eindeloze verten en grazig groen.
Bewoner showde zijn garage waar
in geen auto komen kon, heel triest.
En bewoner 2 leidde meester Frank
Visser door het paradijs dat verloren
zou gaan als zo'n weg er wel kwam:
een wrak kippenhok, en verder troep
zover het oog reikte, in de categorie
gestapelde pallets en landbouwplas
tic. Ik zou in zijn geval blij zijn als ie
mand de boel eens straktrok (plat
branden en asfalteren), maar de man
vond het een drama. Althans, zijn
vrouw vond het een drama. En als je
je met zijn tweetjes in de polder hebt
begraven, kun je beter de kant van je
vrouw kiezen, uit lijfsbehoud.
De conclusie was duidelijk. Weg met
die uitdragerij, en crossen maar. Nu
zat er nog maar één ding op, vonden
de gedupeerden. Zonder kippenruï-
ne, pallets en plastic was hun leven
weinig meer waard: zij gingen verhui
zen. Ik hoorde het crosspaar bijna
zuchten van opluchting.
Gelukkig lossen de meeste mensen
dingen gewoon zonder 'De rijdende
rechter' op. Die gaan eens praten,
doen er een roséetje bij, en klaar ben
je. En gelukkig zijn er ook ouders die
nog wél tegen hun kinderen zeggen
dat er ook nog buren buiten zitten en
zelf de stereo binnen houden. Ik
wens u zulke buren, en een zomer
zonder 'De rijdende rechter' toe.
Frederike Krommendijk
meer columns van Frederike op
www.frederikeschrijft.nl
door Romke van de Kaa
Zeg nu zelf: wat is er lekker
der dan een krop sla uit ei
gen tuin? Of doperwten van
eigen teelt? Niets haalt het
bij zelfgekweekte groenten.
Alleen heb je er wel een tuin voor no
dig. Weliswaar zijn er tegenwoordig
stadshoeren die gebruikmaken van
braakliggende stukjes grond in de stad,
maar wie wil er nu sla die naar katten-
pis ruikt? Of erwten die in dieseldamp
zijn opgegroeid? Nee, dan liever wat
verder fietsen, naar de volkstuin.
De volkstuin kent een lange geschie
denis. Al in de middeleeuwen werd
rond de stad groente verbouwd, maar
de opkomst van de volkstuin zoals wij
die kennen, is nauw verweven met het
ontstaan van de arbeidersbeweging,
zo'n honderd jaar geleden. De arbeider
moest zijn eigen voedsel verbouwen,
als aanvulling op zijn karig loon. Daar
naast moest hij kunnen verpozen in
het groen. Schoffelen en wieden zou
den hem bovendien van de drank af
houden. Nog steeds verbiedt het regle
ment van veel volkstuinverenigingen
het drinken van alcohol op de tuin.
In de Randstad heeft de arbeider het
kennelijk zo goed, dat een volkstuin
complex meer op een bungalowpark
lijkt. Daar is het verpozen belangrijker
dan het verbouwen van voedsel. En dat
verpozen gebeurt heus niet alleen met
een glaasje Rivella. Maar in de rest van
het land wordt de volkstuin wel dege
lijk voor de groenteteelt gebruikt. Niet
alleen door autochtonen, ook door Ne
derlanders van buitenlandse afkomst,
die in hun tuintjes de groenten van
hun geboorteland in ere houden. Italia
nen zaaien nog steeds roodlof en ruco-
la, al liggen deze van oorsprong Itali
aanse groenten allang in de schappen
van de supermarkt. Tuiniers van Turk
se afkomst hebben het assortiment ver
rijkt met de Turkse komkommer, een
elegant komkommertje dat op rijtjes ge
plant kan worden en meer smaak heeft
dan de lompe Hollandse komkommer.
Ook de kardoen, die wij tot de 'verge
ten groenten' rekenen, wordt door tui
niers van buitenlandse origine in ere ge
houden.
Een aparte categorie van volkstui
niers zijn de vluchtelingen, die in lim
bo verkeren tussen uitwijzing en ver
blijfsvergunning. Zij mogen niet wer
ken en hen rest daarom weinig anders
dan de te tijd te doden op de volkstuin.
Zo'n tuin ziet er piekfijn uit; de mooist
onderhouden volkstuin die ik ooit zag,
werd onderhouden door een erudiete
Afghaanse apotheker die al jaren op
een verblijfsvergunning wacht.
In volkstuinen gaat het om de oogst,
niet om het aanzicht. Maar rode kolen
en pronkbonen hebben een heel eigen
schoonheid. Artisjokken en asperges
zijn prachtig om te zien en het feit dat
ze nog eetbaar zijn ook, geeft ze een
meerwaarde boven margrieten en kerst
rozen. En toch zie je op de volkstuin
wel degelijk bloemen, maar daar zijn
dat meestal snijbloemen, zoals dahlia's
en duizendschonen, die niet mooi ge
groepeerd zijn, maar heel praktisch op
rijtjes staan.
De volkstuinier is sowieso praktisch
ingesteld. Die instelling uit zich in het
hergebruik van oude materialen. Hier
geen decoratieve regenton om de gieter
te vullen, maar een afgedankt, knal
blauw zuurkoolvat. Snijbonen klim-
wonen@wegener.nl
f51 024-3650509
