Irina Blochina bijna zo ft)e vrolijkste
beroemd als haar vader
Andrea Pirlo: de man van de Panenka en patat
24ISP
dinsdag 26 juni 2012
Italië speelde het vaakst 0-0 op
een EK: zeven keer. Goede twee
de is Nederland met vijf keer.
Wangedrag van fens bij het groepsduel met Dene
marken, kost de Duitse voetbalbond een boete van
25.000 euro. De supporters staken vuurwerk af.
De dochter van de bonds
coach van Oekraïne is een
ster. Irina Blochina presen
teert in eigen land een
dagelijkse voetbalshow
tijdens het EK.
door Theo Brinkman
De dochter van Bert van
Marwijk als presentator
van Nederlands best be
keken voetbalprogram
ma op televisie. Het vergt enige
fantasie. Alleen al omdat er maar
weinig mensen zijn die weten hoe
de dochter van Van Marwijk eruit
ziet.
In Oekraïne daarentegen kent het
hele land de dochter van de bonds
coach. Irina Blochina is zangeres
(ze zong een EK-liedje) en actrice
(althans, dat vindt ze zelf), ze is te
zien in reclames en ook haar huwe
lijk met rapper Larson bleef niet
onopgemerkt. Maar tijdens het EK
is de 29-jarige Blochina toch voor
al het gezicht van Veliki Futbol
('Grote bal'), het praatprogramma
dat geheel gewijd is aan het EK.
Want ook al is Oekraïne al lang en
breed uitgeschakeld, het EK gaat
natuurlijk wel door. Ook op televi
sie. Elke avond wordt het program
ma in een buitenwijk van Kiev op
genomen. Veliki Futbol doet daar
bij zijn uiterste best het land in
EK-sferen te houden. Publiek in
kleurige shirtjes, oud-spelers die
van heinde en verre worden inge
vlogen. De uitzending begint drie
kwartier voor de aftrap van een
wedstrijd en gaat na het laatste
fluitsignaal nog zo'n anderhalf uur
door. Naar verluidt zijn de kijkcij
fers uitstekend. Of dat komt door
Irina Blochina met op haar schoot Timur, het Oekraïense jongetje dat in ei
gen land beroemd werd vanwege zijn juichen vol in de camera na een doel
punt van Andrej Sjevtsjenko. foto Pavlo Koebanov/GPD
de gasten (oud-spelers als Edgar
Davids, Marcel Desailly, Lothar
Matthaus en, jawel, ]ean-Marie
Pfaff, zijn al op bezoek geweest) is
de vraag. Het zou ook zomaar kun
nen komen door de verschijning
van Blochina.
Blochina presenteert samen met
Alexander Denisov, zeg maar de
Oekraïense versie van Wilfred Ge-
nee. Zodra het over voetbal gaat, is
Denisov het meest aan het woord
en laat Blochina vooral haar
mooie lach zien. Ze is blij met
haar rol, dat is duidelijk, en ze wil
ook graag dat de kijkers blij zijn.
Ze schroomt niet het programma
te presenteren in een geelblauwe
jurk (de Oekraïense kleuren) met
diep decolleté. Op de avond van
Spanje-Frankrijk droeg ze een
crèmekleurige jurk. Maar wel met
oog voor detail: knalrode pumps,
knalrode riem en dito gekleurde
lippen. Blochina wist dat Spanje
ging winnen. „Olé, olé" riep ze na
de 2-0 zege van de Spanjaarden.
Nee, een Oscar zal Irina Blochina
nooit winnen. Maar dat ze de aan
dacht trekt, is zeker. Vader Oleg
Blochin vindt het best, al was hij
verrast toen hij hoorde dat zijn
dochter het programma ging pre
senteren. Hij hoopt alleen maar
dat zijn dochter niet alleen op 'de
naam Blochin' zal teren. Maar dat
zal ze niet doen, schijnt Blochin te
hebben gezegd, 'want ze is een ver
standige vrouw'.
Van Marwijk zou het gezegd kun
nen hebben. Over zijn eigen doch
ter, welteverstaan.
Het affiche van de halve fi
nales flonkert in de zon. De
Eurotop heeft op het EK
voetbal afscheid genomen
van de sfeerverpesters.
Gelukkig maar.
De slingers van de kwart
finales waren al voor
het grootste gedeelte
opgeborgen in de doos,
toen daar opeens Andrea Pirlo in
de kamer verscheen. Alsof hij aan
voelde dat het duffe feestje wel
wat vertier kon gebruiken. Lijkt
het maar zo, of heeft Pirlo het eeu
wige leven, net als een schilderij
van een van die vele Italiaanse
grootmeesters?
Het voetbal van de tweede ronde
zat muurvast toen een afgeschre
ven strateeg van 33 jaar de Panen-
ka-versie 2012 uit zijn wreef tover
de. Heel even hield de wereld z'n
adem in, om een paar teller later
te ontploffen in extase. Plots wa
ren al die eenzijdige, grijze kwart
finales vergeten. Plots was ieder
een tegen middernacht weer klaar
wakker, waren Huntelaar, Van Per-
sie en Robben schimmen uit het
verleden en begon meteen het gro
te verlangen naar de twee halve fi
nales.
Spanje-Portugal en Duitsland-Ita-
lië: er zijn de laatste maanden in
Europa bijeenkomsten van grote
leiders geweest die minder hebben
opgeleverd. Verrassend is het alle
maal niet, maar het zijn wel twee
ouderwetse klassiekers tussen vier
grootmachten die het ook verdie
nen om er te staan. Al is het alleen
maar omdat ze in de tweede ron
de hebben afgerekend met ploe
gen, die weigerden van hun eigen
helft te komen.
De kwartfinales - op Italië-Enge-
land na dan - vielen weliswaar te
door Leon ten Voorde
gen, maar het goede nieuws is dat
alle defensief ingestelde teams
naar de uitgang van dit EK zijn ver
wezen. De vrolijke troubadours
gaan verder, de sfeerverpesters zijn
naar huis.
Na het veredelde pingpong-voet-
bal van de groepsfase, is het toer
nooi wat tot rust gekomen, maar
die ingebouwde zekerheid heeft
de ploegen niets gebracht. De Tsje
chen en de Grieken konden niet
beter, wat de verwende Fransen
van plan waren, zal wel altijd een
raadsel blijven en de Engelsen zijn
de Italianen van het heden. Het
vaak zo aandoenlijke kick and rush
is ingeruild voor eindeloos specule
ren, maar de uitkomst is weer
eens hetzelfde. Vroegtijdig naar
huis, bye bye.
De aanval loont zich dit keer en
zelfs de Italianen hebben er lol in
gekregen. Lof en resultaat gaan
hand in hand bij een ploeg, die en
kele weken geleden zonder enig
vertrouwen z'n intrek in Krakau
nam. Of de opgekrabbelde Squa-
dra Azzura ook in staat zijn om de
grote favoriet Duitsland van de
wolk van euforie te schieten? Dat
wordt een lastige klus, maar lagen
de verhoudingen op het WK van
2006 ook niet zo? Wie geloofde
toen eigenlijk voor de halve eind
strijd tussen beide landen in een
stunt van de Italianen? De afloop
is bekend en niet onbelangrijk in
dit hele verhaal: Italië had op dat
toernooi een geweldige regisseur
in de ploeg.
Zijn naam? Juist ja, Andrea Pirlo.
door Theo Brinkman
Finale EK 1976: Panenka juicht, doel
man Maier treurt. archieffoto EPA
KIEV - In Krakau, waar het Italiaan
se team zijn trainingskamp heeft,
was hij de dag na Italië-Spanje te
zien in een restaurant. Een bord
met patat voor zijn neus. Biertje er
bij. Even tijd voor ontspanning.
En voor de fans. Want wie er ook
met hem op de foto wilde, Andrea
Pirlo nam er de tijd voor.
De speler die zondag in de nacht
van Kiev zo ijzig kalm bleef tijdens
de penaltyserie tegen Engeland
door te scoren met een stiftje, is
op het veld een absolute vedette.
Daarbuiten is hij een rustige 33-ja-
rige man zonder poespas. Zoals
Cesare Prandellï het graag ziet.
Prandelli werd twee jaar geleden
bondscoach van Italië, kort nadat
het elftal roemloos was uitgescha
keld op het WK. Het imago van de
spelers was niet geweldig. Het
moest anders, vond Prandelli. Het
mocht allemaal wel wat normaler.
Geen filmsterrengedrag meer,, de
selectie moest benaderbaar zijn
voor de tifosi. Pirlo is wat dat be
treft een man naar zijn hart. Het
lijkt of hij een soort schild om
zich heen heeft. De pers zit niet te
wroeten in zijn privéleven (ook
omdat dat weinig spectaculair is)
en tegenstanders zijn er niet op
uit om hem eens flink aan te pak
ken. Pirlo geniet respect, wat hij te
danken heeft aan zijn rijke carrière
waarin hij twee keer de Cham
pions League won met AC Milan.
Daar kwam zondag die strafschop
bij. Een stiftje dus, een Panenka
(die op die manier de beslissende
strafschop in de penaltyserie van
de finale van het EK van 1976
nam). Pirlo vond het geen risico
om het zo te doen, want de Engel
se keeper Joe Hart lag toch al in
een hoek, zei hij na afloop. Veel
meer kwam er niet uit. Ja, dat hij
blij was met zijn uitverkiezing tot
Man of the Match. Pirlo is geen
prater. Meer een stille leider. Vol
gers noemen hem moeilijk te door
gronden. Uitspattingen zijn hem
vreemd.
Een jaar geleden leek zijn carrière
bijna ten einde. AC Milan had
hem niet echt meer nodig, hoewel
hij met zijn 32 jaar nog jong was -
voor Milanese begrippen dan. De
liefde was al enige tijd bekoeld. Na
tien jaar vertrok Pirlo bij Milan.
Hij stapte over naar Juventus en
nam daar revanche. Onder zijn re
gie pakte de Oude Dame voor het
eerst sinds 2003 de landstitel.
Ook in het nationaal elftal is hij de
man van de assist. De meester van
de pass. In elke wedstrijd heeft hij
zo zijn aandeel gehad. Misschien
draait het er wel op uit dat dit EK
het toernooi van Pirlo wordt. Dat
zou dan een ode zijn aan het ver
schijnsel rasvoetballer, in een tijd
waarin doorgaans de aandacht
wordt opgeëist door extravagante
spelers die liever kreeft met cham
pagne krijgen dan een bord patat
met een biertje erbij.
