De woestijn
reizen u 1
Bejaard in Las Vegas
Ouder dan 55 en daarom
krijg ik korting Ik kan
wel door de grond zakken
reizen@wegener.nl
024-3650360
Zaterdag 16 juni 2012
In ons hotel jaagt een oma er deze week liefst 80.000 dollar
door. Studiegeld van haar kleinkind. Ja, dan beland je in de
goot, kun je aanschuiven in de rij bedelaars die op strategi
sche plekken in de brandende hitte hun hand ophouden.
De eerste die ik zie, heeft een grappig bordje met de tekst:
Waarom liegen, ik wil een biertje. In het Engels uiteraard.
Ik moet lachen en leg een dollar neer. Stom! Alle bedelaars
hebben hetzelfde papiertje, met dezelfde tekst. In Las Vegas
kun je namelijk betèr bedelen om bier dan om werk. Bier
ja, da's logisch. Wat wil een mens anders in deze hitte?
Ik ben zelf opgevoed met het idee dat een mens beter ge
woon kan doen, omdat dat al gek genoeg is. Maar daar kom
je in Vegas niet ver mee. Wie hier gewoon doet, valt door
de mand. Want gewoon is gewoon niet gek genoeg.
Ook in Vegas moet je oud genoeg zijn om te mogen drin
ken. Regelmatig wordt mij om identificatie gevraagd ter con
trole. Als oudere man moet je toch bewijzen dat je boven
de 21 bent. Bij het bezoek aan de Stratosphere, een hoge to
ren met groots uitzicht op de Las Vegas Strip, draait alles in
eens om. Het Chinese meisje dat me een kaartje verkoopt,
kijkt in mijn paspoort. Ze begint te krijsen en klapt in haar
handen. Breed lachend wijst ze mij op mijn geluk. Ik ben
namelijk een bejaarde, volgens Vegas-begrippen. Ouder dan
55 en daarom krijg ik 6 dollar korting óp mijn toegangs
kaartje. Ik kan wel door de grond zakken, maar verman me.
Vriendelijk lachen, gewoon vriendelijk lachen.
Die avond, bij de reusachtige fontein van het Bellagio-hotel
sta ik na te denken over mijn bejaardenstatus. Water spuit
omhoog op de klanken van Sinatra. Het is indrukwekkend.
Om me heen hersenloos genietende jongelui. Aangescho
ten, lachend, in bikini of uitgaanstenue. Ik schud het hoofd.
Goh, wat zou ik er niet voor willen geven om een van hen
te zijn.
Eindredactie:
Bauke Boersma
redactie.reizen@wegener.nl
Vormgeving:
Erna van Eerdewijk
Advertentieverkoop:
Wegener Media Nationale Verkoop
verkoop.dagbladen@wegener.nl
Las Vegas, hoe uitnodigend klinkt dat? Wie denkt er
niet direct aan Elvis, Sinatra en Sammy Davis jr.? En
natuurlijk aan illegale praktijken, gokken, prostitutie
en drugshandel. Sin City is nog steeds de bijnaam, al is het
tegenwoordig vooral zonde van het geld. De stad is nu een
soort Disneyland, pretpark voor volwassenen die uit de
band willen springen. Gelegitimeerd wangedrag in een land
waar verder alles is verboden.
We logeren in het Caesars Palace hotel. Prestigieus decor.
Wie de film The hangover heeft gezien, kan meevoelen. Bij
het naderen van de majestueuze overkapping van de entree
slaat de eerste onzekerheid toe. Sta ik in de goede rij? Er is
keuze uit een taxibaan en de valet-parking. Ik ben geen van
beide, maar slechts een eenvoudige bezoeker van het paleis
van Caesar. De incheck-regelaar haalt me er meteen uit. Ik
sta verkeerd. Gewone mensen moeten naar de parkeergara
ge, een paar honderd meter verderop, om vervolgens de kof
fers naar hun kamer te slepen. Alleen wie van de 'diamant
club' is, mag rekenen op een voorkeursbehandeling.
In films zie ik dat iemand dan achteloos een biljet tevoor
schijn haalt en vraagt of dat wellicht helpt. Ik probeer iets
dergelijks, maar ben bang per ongeluk een papiertje van
100 in plaats van 20 aan te bieden. Die Amerikaanse biljet
ten lijken zo verrekte veel op elkaar. Gevolg van mijn on
handig gegraai, is dat de biljetjes door de auto vliegen. Net
op tijd vang ik er een van de juiste waarde. Will this help?,
vraag ik achteloos. Glimlachend pakt Caesars hulp
je de aangeboden valuta uit mijn hand en roept
een bagagedeskundige. Ik mag de auto uitstappen,
krijg een papiertje en hoef niets meer te doen.
De lobby van het hotel is, zoals bij alle hotels, een
walhalla voor gokkers. Het casino, met eromheen
een oerwoud van trekautomaten en een enorme
hal waar gegokt kan worden op sportwedstrijden.
Elke dag kun je in de Las Vegas Review lezen hoe
familiekapitaal bij een casinobezoek wordt vergokt.
Hier liggen wat losse voeten,
verderop steekt een arm uit
het zand. Pas op! Een romp
met een been eraan. En
daar, een kaak en een sche
del. Dit stukje Libische Woestijn moet
wel een van de meest bizarre plekken
op aarde zijn.
We waren gewaarschuwd. Toch is het
een grote schok, wanneer we op deze
plek aankomen. Binnen een cirkel van
100 meter ligt de grond bezaaid met, al
dan niet gemummificeerde, menselijke
overblijfselen. Het lugubere beeld van
een opengewaaide begraafplaats, ver
moedelijk uit het begin van onze jaartel-
ling.
Meer overtuigend kan de bewaarkracht
van de woestijn niet duidelijk worden
gemaakt. Het conserverende klimaat en
het totaal ontbreken van menselijk ver
keer maken de Libische Woestijn tot
een ongelooflijk rijke schatkamer. Met
een heel klein stukje van die rijkdom
maken we kennis tijdens een achtdaag
se archeologische reis door het Egypti
sche deel van deze immense zandbak.
Begeleid door bedoeïenen verkennen
we de randen van de woestijn. We stui-
ten op resten van de Romeinse, de
Griekse en de Egyptische beschaving.
Zelfs op overblijfselen uit de prehisto
rie. Het verbijsterend mooie, stilmaken-
de landschap krijgen we er gratis bij.
De zucht naar avontuur bracht ons er
toe ons aan te melden voor de try-out
van een achtdaagse woestijntocht door
het Egyptische deel van de Libische
Woestijn. Ook de aantrekkingskracht
van het onbekende. En natuurlijk gaan
we de uitdaging aan van een nietsont
ziend landschap.
Dus stappen we, eenmaal in Luxor, in
een taxi die ons 250 kilometer verder
naar het basiskamp bij de Baghdad-oase
brengt. Een lange weg door een land
schap van zand en keien. Her en der
een schaars bosje groen. De zon schijnt
onbarmhartig (44 graden), maar de taxi
heeft gelukkig airco.
Eenmaal gearriveerd, weten we ons ver
zorgd door een zevental leden van de
Sharariet, een plaatselijke bedoeïenenfa
milie met hun zeven kamelen. Het ge
zelschap wordt gecompleteerd door ar
cheoloog Rob Paulussen en geoloog Ka
ren van Opstal. Terwijl wij de toerist
uithangen, speuren de organisatoren
van de reis naar onvolkomenheden in
het programma.
Vanuit het basiskamp gaan we de eerste
dag met een ^wheeldrive op pad voor
een kennismaking met de grootsheid
van het landschap. De wind heeft bizar
re patronen getekend in het overal aan
wezige zand. Soms rijzen de zandheu
vels hoog op, andere keren vormen ze
een soort wolkendeken voor een onaf
zienbare horizon. Geregeld maken we
een uitstapje haar weer een ondér het
zand verdwenen oase, waar Paulussen
enthousiast sporen aanwijst van vroe
ger leven. Potscherven, afscheidingen,
sporen van irrigatiekanalen, restanten
