Echte Emmer-tune is 'stout'
:<s
media
43
TERUGGESPOELD
Doctor Zhivago
media@wegener.nl
024-3650570
Zaterdag 16 juni 2012
H
et geluid van Neder
land 2 en de zenders
van RTL. Van Den
Haag Vandaag, Cam-
pinglife, RTL Boule
vard, Looking good
en RTL Travel. Maar ook van het
Holland Festival, het Van Gogh
Museum, commercials van Opel
en binnenkort van het Swarovski-
museum in Wenen. Muziekjes,
bliepjes, riedeltjes uit het oeuvre
van componist Stephen Emmer.
En het is nog maar een kleine
greep. Emmer: „Een vriend heeft
het ooit geturfd, het blijkt dat ik el
ke zeven minuten ergens te horen
ben. Best gek. Meer dan Borsato,
maar niemand kent me."
Hij ligt niet wakker van de schame
le naamsbekendheid. „Ik vind het
belangrijker dat ik erkenning krijg
van collega's dan van fans." En hij
mag niet klagen. Emmer praat op
gelijk niveau met internationaal
vermaarde vakgenoten als Ryuichi
Sakamoto, in de jaren zeventig pio
nier van de elektronische pop met
Yellow Magic Orchestra, tegen wie
hij vroeger torenhoog opzag. „Ik
zou nog wel een schouderklopje
van Paul McCartney willen, maar
dat is misschien te veel gevraagd."
Dat hij in Nederland eeuwig de
zoon van oud-nieuwslezer Fred
Emmer blijft, wordt wel irritant.
„Ik voel sympathie voor lotgeno
ten als Johnny Kraaijkamp junior.
Een heel goede acteur, maar die va
der hè. En zanger-componist Joost
Timp, zoon van Mies Bouwman,
schijnt teruggetrokken te leven."
Zijn vader drukte een stempel op
zijn jeugd. „Er waren maar twee
zenders. Hij was een soort pop
ster, kon amper de straat op, over
al handtekeningen uitdelen. Ik
denk dat hij hetzelfde meemaakte
als Matthijs van Nieuwkerk nu."
Hij herinnert zich leuke dingen.
„Koninginnedag, de hele meute
stond te dringen en wij reden ge
woon in zijn rode sportwagentje
door naar het bordes waar konin-
Hij is de meestbeluisterde componist van
Nederland, maar bij zijn naam denk je eerst
aan die nieuwslezer uit de tijd dat er maar
twee tv-zenders waren. En Stephen Emmer is
ook nog eens 'de vriend van' Marlies Dekkers,
door Rivka Croenier
ledereen kent zijn muziek, niemand kent zijn naam: Stephen Emmer, 'zoon
van', is de meestbeluisterde componist van Nederland. foto GPD
gin Juliana stond te speechen."
Of die keer dat hij met zijn vader
op bezoek was bij kennissen. „Ik
had griep, lag in de logeerkamer.
Ik werd koortsig wakker van een
vreemde man aan mijn bed. 'Gaat
het een beetje jongetje?' Ik herken
de zijn stem: Pipo de Clown."
Sinds vorig jaar gaat Emmer door
het leven als 'de vriend van' linge
rieontwerpster Marlies Dekkers.
De vonk sprong in 2010 over. „Ik
was niet onder de indruk van haar
bekendheid, vond haar oprecht
leuk. Volgens mij vond ze dat juist
aantrekkelijk aan mij. Dat we het
zo goed kunnen vinden, ligt aan
onze manier van werken. We zijn
allebei creatief én zakelijk, niet
veel mensen verenigen die twee ei
genschappen, dat verbindt ons."
Zijn moeder, die hem als kind de
hele wereld over sleepte, plantte
het zaadje voor zijn muzikale car
rière. „Ze had een balletschool aan
huis, dus twee geluiden bepaalden
mijn jeugd: het stampen van haar
stok en de exotische klanken van
de muziek waarmee ze lesgaf"
Hij richtte het muziektijdschrift
Vinyl op, presenteerde muziekpro
gramma's bij VPRO radio en speel
de in allerlei bandjes in Nederland
en Engeland. Hij levert nog steeds
vrij werk af (in 2008 de literaire
rap-cd Retirement), maar verdient
zijn geld vooral met componeren
van muziek voor films en televisie.
Hoe herken je een echte Emmer-
tune? „Ik hoor altijd dat mijn
werk simpel klinkt, maar een diep
ere laag heeft als je het ontleedt.
Klopt wel, denk ik. In de oude tu
ne van het NOS Journaal had ik
heel zachtjes het geluid van huilen
de vrouwen gemengd. Het zit er
subliminaal in, zoals ze dat noe
men. Je hoort het niet, maar als je
het weglaat, merk je het wel."
Bijna al zijn werk bevat zo'n 'stout
laagje': in de tune van RTL Boule
vard het gehijg van een hardloper,
in het muziekje onder de politiebe
richten een uitgerekte en vertraag
de sirene. De oude stationcall van
de KRO blijft zijn huzarenstukje.
„Ze hebben nu het geluid van een
tinkelend ijsblokje, maar ik vond
die van mij geslaagder. In die tijd
kon het geld niet op, ik had er het
Royal Philharmonic Orchestra in
Londen voor ingehuurd. Het was
bijna filmmuziek."
Hij is ook trots op de tune van het
late RTL Nieuws. „Er zijn weinig
zenders die toestemming zouden
geven voor een Miles Davis-ach-
tige sfeer voor een nieuwsprogram
ma, maar ik mocht het. Mijn rede
nering was dat iedereen op dat tijd
stip al is gebombardeerd met infor
matie en opzwepende muziek. Je
moet dan niet meer met wapenge
kletter komen. Daarom vind ik de
tune van Pauw Witteman ook he
lemaal verkeerd. Dat getakketak
op de late avond, bloedirritant."
Recent tekende hij voor de muziek
van de nieuwe show van Holiday
on Ice, die in het najaar naar Ne
derland komt. Hij treedt daarmee
in de voetsporen van Phil Collins,
die de klus ook eens op zich nam.
Maar hij moest er wel even over
nadenken. „Die show heeft een
truttig imago. Ik was er ooit ge
weest met mijn twee dochters en
ik heb die rit uit liefde uitgezeten.
Ik zei uiteindelijk 'ja', op voorwaar
de dat ik het op mijn manier doen
mocht." De show maakte dankzij
een stevige rock-'n-roll-saus een
avontuurlijke sprong, vindt hij. „Je
hoeft het publiek niet te bevoog
den. In Duitsland zag je oma's ge
woon meeklappen, ook bij de hef
tige gedeelten."
Het smaakt naar meer. „De Blue
Man Group, Cirque du Soleil; om
het hoofd boven water te houden,
moeten zulke organisaties op zoek
naar frisse invalshoeken. Entertain
ment nieuwe stijl. Muziek is daar
bij cruciaal. Ik vind het een mooi
moment om in te stappen."
m reageren?
•- media@wegener.nl
In de serie Teruggespoeld staat
wekelijks de spot gericht op
een filmklassieker die op veel
mensen een onuitwisbare
indruk heeft gemaakt.
Traag melodrama in de vrieskou. Dat
vond ik van 'Doctor Zhivago', zon
der die film in 1965 te hebben ge
zien. Pas tien jaar na dato zag ik
'Doctor Zhivago' voor het eerst. In een stu
dentenstad waar het er net zo star aan toe
ging als in de dagen dat dokter Zhivago
over de bevroren ijsvlakte strompelde om
te ontkomen aan de gestaalde kaders van
de bolsjewieken. Een erg lange zit - 3 uur
en 17 minuten - dat herinner ik me nog
goed. Net als die mooie blondine, met die
helblauwe ogen, Laura Antipova. En die ac
teur met die trouwe hushpuppy-ogen; Om-
door Ray Simoen
ar Sharif, die de naïeve dokter Zhivago.
Maar vooral die panavision-plaatjes van be
sneeuwde berglandschappen en velden
met gele narcissen, staan me bij.
Gelukkig kon ik laatst stomtoevallig een ko
pie van de film op de kop tikken. Kijken
wat er aan fraais door de zeef van het ge
heugen is geglipt. Nagaan waarom deze
film nog altijd tot de grootse in zijn genre
behoort. Daar zag het trouwens in het be
gin niet naar uit. Door recensenten werd
'Doctor Zhivago' meteen neergesabeld als
een sneeuwsoap. Te vlak en niet uitgediept
waren de rollen van Zliivago, Laura en Zhi-
vago's vrouw Tanya, zo luidde de harde kri
tiek op regisseur David Lean.
Door een uitgebreide publiciteitscampagne
kreeg producent MGM toch het publiek
naar de bioscopen. Dat verliet de zaal snik
kend. De film werd een kassucces voor
MGM (250 miljoen dollar) en veroverde vijf
Oscars. Dat kwam niet alleen door die gru-
Het drama in Doctor Zhivago, met Omar Sha
rif en Julie Christie, is niet kitscherig.
welijk mooie plaatjes van sneeuwland
schappen met stoomlocomotieven. Even
min door de simpele verhaallijn van 'ge
trouwde man die niet kan kiezen tussen
zijn vrouw en vriendin'. Er was meer dat
het publiek innam voor deze traag verlo
pende 'lovestory'.
Zeker, er zit veel (melo)drama in 'Doctor
Zhivago'. Niet van het kitscherige soort,
maar zoals je het vaak in het 'echte leven'
ook tegenkomt: mensen die ondanks alles
proberen door te gaan met leven. Terwijl
verhitte warhoofden en starre dogmatici
hun wil opleggen aan miljoenen machtelo
zen, die aan hun grillen of - in het geval
van Zhivago - aan de onmenselijke commu
nistische maatschappijvisie zijn overgele
verd. De film is ook een ode aan de kracht
van de kunst, de poëzie en het individuele
talent Al is het maar om tot vervelens toe
'Somewhere my love' op een balalaika te
spelen. En 'Doctor Zhivago' is tegelijk een
aanklacht tegen elk politiek systeem dat
denkt privégevoelens en -gedachten dood
te kunnen verklaren omdat het systeem
dat heeft bepaald. Een actuele film dus.
Maar iets korter was ook mooi geweest.
