241 zeeland
Zo'n lange wandeling
is de ultieme vrijheid
Scholieren Souburg rollen alvast in
'Maastrichtse toestanden
niet aan de orde in Goes'
zaterdag 9 juni 2012
Egbert Pladdet wandelt van
Den Haag naar Rome. Al
leen. De oud-Terneuzenaar
was altijd al een doorzetter.
Hij heeft nog tien dagen te
gaan. „Ik denk dat ik mij eu
forisch zal voelen, maar ook
een klein beetje triest."
door Raymond de Frel
Doen wat je onmoge
lijk achtte. Als er ie
mand is die doet
wat-ie eigenlijk niet
kon, dan is het
oud-Temeuzenaar Egbert Pladdet
(32) wel.
Een paar jaar geleden namen on
verlaten in Tilburg hem flink te
grazen. Egbert werd slachtoffer
van zinloos geweld, met een sche-
delbasisfractuur tot gevolg. En dat
was niet de eerste barst in zijn
schedel, want als elfjarige jongen
resulteerde een ongeluk met een
kabelbaan ook al in een fractuur.
Egbert is er de man niet naar om
zijn leven door dit soort indringen
de pechgevallen te laten leiden. Na
de eerste barst voetbalde hij ge
woon verder bij Terneuzense
Boys, in de wetenschap dat hij
nooit meer een bal op zijn hoofd
mocht krijgen. En later stortte hij
zich vol overgave op marathons.
Om aan te tonen dat met hard wer
ken het onmogelijke mogelijk
wordt.
Nu wandelt Egbert. Al bijna negen
tig dagen achter elkaar. Hij heeft er
nog zo'n tien te gaan, dan is de le
raar Nederlands waar hij zijn
moet: Rome. Hij loopt alleen,
maar komt onderweg veel pel
grims tegen. „Je hebt ze in alle
soorten en maten. Van een man
wiens vrouw net is overleden tot
een jongen van negentien van wie
zijn relatie net is gestrand. Van een
gepensioneerde dokter uit Duits
land die elke dag vier liter wijn
drinkt tot een getrouwde Frans
man die stiekem met zijn maïtres-
se op pad is", vertelt hij.
Egbert laat zich sponsoren. Hij
wandelt voor de stichting No Guts,
No Glory, die werd opgericht om
Tilburger Sander Gerritsen te hel
pen in zijn strijd tegen kanker. Dat
was tevergeefs, maar de stichting
probeert nu andere kankerpatiën
ten te helpen aan een behandeling
in het buitenland, als die in Neder
land niet wordt vergoed. „Ik liep al
een tijd met het idee voor een
voettocht vanuit mijn woonplaats
Den Haag naar Rome in mijn
hoofd, maar dacht altijd: dat doe
ik wel als ik gepensioneerd ben.
Maar ik merkte steeds vaker dat er
veel mensen zijn die hun doel niet
uitvoeren, om wat voor reden dan
ook. Toen mijn goede vriend San-
der vorige zomer overleed, ben ik
gaan plannen."
Op 12 maart liet Egbert zijn
vriendin achter in Den
Haag om te beginnen aan
een lange tocht via de Frankenrou-
te. „De eerste drie weken had ik
veel pijn. Een ontstoken spier in
mijn scheenbeen, pijn aan mijn
schouders, een grote blaar op mijn
rechterhiel en daaronder nog een
blaar. Pas na mijn eerste rustdag in
Reims ging het beter. Sindsdien
heb ik af en toe nog een 'mindere'
dag, maar ik kan nu door de pijn
heen lopen."
Egbert wandelt volgens een strak
schema, zodat hij binnen honderd
dagen in Rome is. Dat vraagt om
een vast ritme. „Ik word elke dag
om zes uur wakker. Na een
douche pak ik systematisch mijn
rugzak in. Ik ben begonnen met
vijftien kilo, maar na vier dagen
heb ik al vijf kilo geloosd. En drie
weken later nog eens drie. Ik loop
van 07.00 tot 13.00 uur. Meestal
ben ik dan wel op mijn bestem
ming. Om een uur of drie, na de
middagpauze, kan ik meestal te
recht bij het hostel, klooster of de
school waar ik slaap. Ik was dan
meteen mijn kleren, die ik die dag
heb gedragen. Daarna rust ik uit in
de schaduw, bezichtig de plaats,
Egbert Pladdet blogt
over zijn pelgrimstocht
naar Rome op www.stich-
tingngng.nl/egbertloopt
Egbert kijkt uit naar de laatste
vier kilometer, als hij vanaf
Monte Mario Rome ziet lig
gen. „Ik denk dat ik mij euforisch
zal voelen, maar ook een klein
beetje triest. Zo'n lange tijd wande
len voelt als de ultieme vrijheid. In
het dagelijks leven zal dat weer an
ders zijn."
Egbert Pladdet: „De heftigste toch
ten waren door de Jura, Alpen en
Apennijnen." foto Egbert Pladdet
eet ergens een hapje en duik om
tien uur mijn bed in."
In België, Frankrijk en Zwitserland
probeerde Egbert dertig kilometer
per dag te lopen. „Vanaf het Apen-
nijnengebergte heb ik de etappes
ingekort, om eerder te arriveren
vanwege de hitte of om langer in
mooie streken te kunnen verkeren.
Echt, mijn tocht is zó bizar. Ik
kom op de vreemdste plaatsen,
waar een toerist nooit komt. Soms
loop ik verkeerd. Zo stond ik bij
voorbeeld opeens op een militair
oefenterrein en op een nudisten-
strand. In Montreux zag ik acteur
Harrison Ford uit een hotel ko
men, terwijl ik in mijn spuuglelij
ke regenponcho voorbijliep. De
heftigste tochten waren door de Ju
ra, Alpen en Apennijnen. Sneeuw,
bomen over het pad en afgronden
maakten het zwaar, maar de uit
zichten waren fascinerend."
Op het eerste deel van zijn tocht
kwam Egbert veel pelgrims tegen,
die naar Santiago de Compostela
onderweg waren. In Oost-Frank
rijk en Zwitserland was hij hele
maal alleen.
„Pas op mijn zevende etappe in Ita
lië zag ik weer mensen. Hoe dich
terbij Rome komt, hoe meer ik er
zie. Pelgrims lopen hun eigen tem
po, maar in onderkomens kom je
elkaar steeds tegen. Ik dineer vaak
in heel bonte gezelschappen.
Laatst nog, in een klooster in San
Gimignano: een Amerikaanse en
Peruaanse broeder, de Duitse alco
holverslaafde arts, een Amerikaan
se kunstenaar en een Zwitserse
vrouw van zeventig: we zouden el
kaar in het normale leven nooit
met elkaar in contact zijn geko
men."
door Pieter van Geldere
OOST-SOUBURG - Kinderen van ba
sisscholen in Oost-Souburg kregen
vrijdag een skateclinic. Deze werd
verzorgd door skater Marcel Duki-
no uit Eindhoven. „Het belangrijk
ste doel vandaag is het bereiken
van succesbeleving bij de kinde
ren. Dat ze plezier hebben en mer
ken dat ze beter worden." Maar
ook veiligheid in het verkeer
wordt in de les behandeld. Martijn
Bour organiseert de sportactivitei
ten voor de gemeente Vlissingen.
„Het is mooi om de kinderen dit
nu aan te bieden zo vlak voor Vlis
singen on Wheels." Deze skate-
wedstrijd wordt vandaag in Vlissin
gen gereden. „Volgend weekend
hebben we weer de triatlon."
heeft dat ermee te maken dat ge
meentebestuur en coffeeshops
daar een 'kat-en-muisspel' spelen.
„Wij doen dat niet, we gaan als vol
wassenen met elkaar om." Op de
vraag hoeveel mensen zich inmid
dels hebben geregistreerd, kon hij
geen antwoord geven. „We wach
ten bewust even met het controle
ren van de administratie om de
coffeeshophouders de tijd te gun
nen zaken op orde te brengen."
Verhulst zei dat het rustige beeld
wekelijks wordt bevestigd door rap
portages van de politie. Wel gaf hij
aan dat er signalen zijn dat de wiet-
pas zelf ook straathandel is gewor
den.
door Luc Oggel
GOES - De invoering van de wiet-
pas leidt in Goes zeker niet tot
'Maastrichtse toestanden'. Dat ant
woordde burgemeester René Ver
hulst deze week op vragen vanuit
de raadscommissie. Die besprak
het uitvoeringsprogramma aanpak
alcohol en drugs en verschillende
fracties wilden in dat verband we
ten hoe het er ruim een maand na
invoering van de pas voor staat in
Goes. In Maastricht leidt de wiet-
pas, waardoor coffeeshops beslo
ten clubs zijn geworden, namelijk
Marathonschaatsster Mariska Huisman (linksvoor) was ook betrokken bij tot een explosieve toename van de
de clinic. Hier geeft ze de kinderen het goede voorbeeld, foto Ruben Oreel straathandel. Volgens Verhulst
