voorbij
i9 spectrum
Zaterdag 26 mei 2012
Mozes in wording. Foto's links: pastoor Omer Gielliet.
-moeder van onze geestelijke wereld. De deu
ren en luiken vertonen beeltenissen van
Gandhi, Mandela, Martin Luther King, paus
Johannes XXIII - volgens de pastoor allemaal
vernieuwers en hervormers van een oeroud
geloof. We zitten naast het Mozesbeeld. Af
en toe cirkelen er bezoekers en beheerders van
de kerk over het terrein. Twee jonge ouders
komen hun baby in een maxi-cosi laten zien.
Een Koerdisch gezin, dat bij hem inwoont. Ze
waren in het ziekenhuis, de baby was ziek,
maar nu is alles in orde. De pastoor knijpt in
de teen van de kleine.
VERVOLG
„Ja, ze wonen hier bij mij, dat speelt al een
jaar of vijftien. Ik ben in hun thuisland ge
weest, het land van Abraham. Volgende
week presenteer ik mijn nieuwe boek in
woonzorgcentrum Hooge Platen, hier in
Breskens. Een prachtige instelling, maar
niet voor mij. Als jij oud wordt, gaan wij
voor je zorgen, hebben mijn Koerdische
mensen al gezegd. Voor zij in huis kwa
men, had ik al zwervers en mensen zonder
dak. Kennelijk voelen ze zich thuis bij mij.
Er is een tijd geweest, zeker in de beginja
ren, dat ik volle kerken trok. Gelovig of
niet gelovig, ze kwamen allemaal. Dat was
wel fijn, ja. Ik heb ook legere kerken mee
gemaakt. Dat speelde in de tijd dat ik heel
erg met de natuur was begaan. Mijn opvat
tingen lagen moeilijk bij de boeren. Op
een keer zag ik hier een kind op de grond
zitten. Voor hem lag een worm, die hij aai
de. Die worm is doodmoe, zei het kind.
Niet lang daarna belde er 's avonds laat
een boer aan, net als Nikodemus in het ver
haal van Jezus. De boer vertelde over een
stuk land dat helemaal kapot was gegaan,
omdat er. door overbemesting geen worm
meer in voorkwam. Toen heb ik verteld
over dat kind met de worm. Later zijn de
boeren en ik weer goede vrienden gewor
den. Ik denk in dat verband aan een Friese
spreuk: de waarheid heeft een schel geluid.
Dat is zo, de waarheid krast op je ziel. En
heerlijkheid komt na eerlijkheid. Haha.
In 1989 heb ik meegelopen met de Schelde-
tocht, van hier helemaal naar de bron, een
week of vier in totaal. De pastoor van Doel
had me een beeld gevraagd voor een weg
kapelletje. Ik had een Maria met Jezus ge
maakt, Jezus had een dood vogeltje in zijn
hand. Daar bedoelde ik Doel mee."
PAUZE
Een paar jaar geleden was er wat commotie
in het dorp, omwonenden stoorden zich aan
de zaag van de beeldhouwende pastoor. Dat
is allemaal gesust en voorbij, hij wil het er
niet meer over hebben. Opeens ontdekt hij
een minuscuul insect op zijn hand. Net als bij
Mozes, schatert hij. Mozes vroeg zich af wat
er in de kop van dat beestje op zijn hand zou
omgaan. God zei toen: dat beestje vraagt zich
op zijn beurt af, wat er in die grote kop van
Mozes omgaat.
In zijn huis komen we een tafel tegen, met in-
leghoutjes onder een glazen plaat. In de vorm
van een stier, zijn sterrenbeeld. Er staat ook
een beeld, gemaakt van een stuk hout dat is
opgebaggerd uit de Schelde. David speelt op
zijn harp, zegt de pastoor. Eerst branden, dan
ontkolen, dan in de was zetten, zo worden de
vormen zachter. Hij neemt een aanloopje
voor het volgende verhaal.
VERVOLG
„Ik was een jaar of dertig en zat in een
diep dal. Bij Biervliet kwam ik op een dijk
je een afgewaaide tak tegen. Ik voelde me
die tak, total loss van alles, van God. In die
tak zag ik een ventje met zijn armen naar
boven. Thuis haalde ik een patatteschiller-
tje uit de la en ben gaan uitsnijden. Zo
beeldde ik uit wat ik voelde. En ben ik met
beeldhouwen begonnen. Hoeveel ik er ge
maakt heb? Honderden, duizenden. Hoe
dat met mijn depressie zat? Dat ga ik u
niet vertellen. Ik vind dat je mag verhul
len. Het is alsof je in de Middellandse Zee
zwemt. Dan zie je veel prachtigs onder je.
Maar haal je het boven water, dan is het
zijn glans kwijt. Er zijn dingen die je moet
laten rusten. Nee nee, ik maak me geen
zorgen over de kerk, die is van Jezus. Het
is een goede tijd, mensen zoeken hun ei
gen weg. Zie het als een soort puberteit
van de wereld, de mensen zetten zich af
tegen toen. Daarin kunnen ze soms door
schieten, maar dat komt heus wel goed.
De kerk heeft zeker een functie om men
sen samen te bezielen. Zelf probeer ik
puur te leven. Dat wil zeggen: jezelf blij
ven, eerlijk zijn, talenten gebruiken. Je
bent er voor een ander. Ik bid heel veel,
stilletjes, elke morgen word ik dankbaar
wakker. Dat bidden kan een woordje zijn,
dat is al genoeg. Wat mijn nieuwe boek be
treft, de Bressiaanders... Ik heb me van be
gin af aan thuisgevoeld in het dorp. Je
kunt er jezelf zijn, we zijn koning en ko
ningin op onze eigen vierkante meter.
Soms gaat het hard tegen hard. Maar dat is
veel beter dan stiekem gedoe."
'Het geloof van de Bressiaander' van Omer
Gielliet wordt donderdagavond 31 mei gepre
senteerd in woonzorgcentrum Hoóge Platen
in Breskens.
Het boek is een uitgave van Drukkerij Duren-
kamp in Aardenburg, telt 208pagina's en
kost 12,90 euro.
