Martin Visser
wonen 15
dank aan
de Chinees
Met
Martin Visser (1922-2009), meubeldesigner en
kunstverzamelaar, geldt voor hedendaagse
ontwerpers nog altijd als hét voorbeeld van een
creatieve geest. Een portret van deze genereuze
creatieveling, over wiens persoon en werk een
omvangrijke tentoonstelling wordt gehouden.
door Suzanne Dijkstra
vrijdag 25 mei 2012
Niet eik tweede huisje staat in mondain
Monte Carlo of in ongerept Varmland.
De meeste staan in eigen tuin.
door Jan van Mullem
y»
rrj
En het glazen plafonnetje op de sterrenhemel. Wat rustge
vend voor een meditatiehuisje.
„Alleen in naam. Het klinkt wel Oosters, haha. We me
diteren er niet, nooit gedaan. Maar we zouden het er
kunnen doen. Mjan - snel voor Marjan - en ik zitten
er in de zomer. Lezen, wijntje drinken, praten. Alleen
bij mooi weer; er is geen deur of isolatie. De wanden
waren eerst ook slecht. Het Chinese hout was binnen
de kortste keren verrot. Ik heb het vervangen door be
tonplaten. Nu stort het hopelijk nooit meer in."
Reageren en aanmelden?
wonen@wegener.nl
Anno nu geldt Martin Visser
nog altijd als grote inspirator
voor kunstliefhebbers en meu
belontwerpers. Bijvoorbeeld
voor Jurgen Bey, van ontwerp-
duo Makkink Bey. „Ik heb
Martin Visser slechts een paar
keer mogen ontmoeten. Zijn
vrouw was mijn docente. Het
was bijzonder dat hij altijd
nieuwsgierig is gebleven. Vanaf
het begin was het werk van Vis
ser modernistisch en tot op het
laatst is hij vernieuwend blijven
werken. Ook was hij erg gene
reus. Hij gaf creativiteit van an
deren ook de ruimte. Hij is een
van mijn idolen. Ik hoop mij
over twintig jaar in dezelfde po
sitie te bevinden in de kunst en
vormgeving. Die nieuwsgierig
heid en frisheid kan voor elke
ontwerper inspirerend zijn."
De tentoonstelling over werk en.
leven van Martin Visser is tot en
met 9 september te bezoeken in
het Bonnefantenmuseum Maas
tricht.
www.martinvisser.org
www.bonnefanten.nl
www.studiomakkinkbey.nl
www.spêctrumdesign.nl
waarschijnlijk ook voortkwam uit
zijn achtergrond als bouwkundig
tekenaar. Oorspronkelijk was hij
van plan in het familiebedrijf aan
nemersbedrijf Visser, te stappen.
Dat is echter nooit gebeurd.
Veel van Vissers meubels ogen in
dustrieel. Een goed voorbeeld zijn
de fauteuils SZ oi en SZ 02. De bui
zen van het frame zijn niet gebo
gen, maar doorgezaagd en in een
hoek gelast. De invloed van Berla-
ge en het functionalisme, waar
mee Visser in zijn jeugd thuis via
meubels en boeken al kennismaak
te, zijn vanaf eind jaren zeventig
goed in zijn werk te herkennen.
Geen onnodige versieringen en
niet meer materiaal gebruiken dan
nodig is.
Visser was destijds hoofdconserva
tor moderne kunst aan museum
Boijmans Van Beuningen. Hij be
gon in die tijd weer te ontwerpen.
De meubels uit die periode zijn
minder streng en bijna barok. Ook
werd zijn werk kleurrijker. Dat
was de invloed van zijn vrouw Jo
ke van der Heijden, een bekende
textielontwerpster, met wie Visser
in de jaren tachtig samenwerkte.
Duidelijk is ook dat hij zich liet in
spireren door de kunstwerken
waarmee hij zich in die periode
had omringd. Zo hebben kunst en
meubels hem altijd beïnvloed.
Een aantal van de metalen meu
bels van Martin Visser is uit de col
lectie van Spectrum genomen of
zelfs nooit verhandeld. De erven
Visser hebben samen met Werner
Schippers van het bedrijf Instaal
uit Bergeijk een bescheiden collec
tie uitgebracht. Onderdeel hiervan
is de Bumpertafel, het laatste ont
werp dat Visser heeft gemaakt.
Schippers heeft het prototype van
de tafel nog samen met Visser uit
gewerkt. De collectie wordt op be
scheiden wijze gepresenteerd en
is via www.martinvisser.org te
koop.
MARTIN VISSER IN METAAL
Terwijl je nog niet wist
wat je ermee wilde.
„Nee, nou... vaag. We
waren destijds, in 1992,
net terug van een fiets
tocht door China. Of ei
genlijk hebben we Chi
na net niet gered. We
zijn op 100 kilometer
van de grens blijven ste
ken, maar dat doet er
verder niet toe. In ie
der geval waren we al
zeer geïnteresseerd in
Aziatische cultuur. Dus
toen de kans kwam die
typisch Chinese stuk
ken uit het restaurant
te halen, gratis nog
wel, hebben we niet ge
aarzeld. Op de dag dat
we hadden afgespro
ken te komen slopen,
zaten er echter nog gas
ten te eten. Vond de ei
genaar geen probleem,
maar wij voelden ons
enigszins opgelaten."
Anita Jaspers (rechts) en partner Mjan van
der Heijden in hun 'meditatiehuisje', foto's AJ
En toen? Hoe kwam het
van een partij sloopmate
riaal tot meditatiehuisje?
„Daar zijn jaren over
heen gegaan. De 'gou
den' platen, het dakje,
de randjes: alles heeft
lang in de kelder van ons huis gelegen. Tot, spontaan,
dat plan voor een tuinhuis kwam. We hebben veel ma
teriaal hergebruikt, aangevuld met glazen wanden en
een glazen dak in de nok. De opening van ons huisje
heeft uitzicht op de ondergaande zon, in het westen."
Afgezien van een zakje sambal en een sporadische aanval
van maagzuur krijg ik nooit iets gratis van 'mijn' Chinees...
Anita Jaspers: „Ha, nee, dit was een bijzondere situa
tie. We zaten te eten bij de Chinees in Eist, toen we
een briefje zagen hangen: 'wij gaan verbouwen'. Bleek
dat een* deel van het interieur zou worden gesloopt.
Onder meer een Chinees afdakje, goudkleurige platen
met afbeeldingen van draken en handbewerkte, rood
gekleurde meanderrandjes van een soort triplex. Daar
naast ook veel meuk, platen van waaibomenhout.
Maar toch, we vonden
het mooi genoeg om te
durven vragen of wij
het mochten hebben."
NAMEN Anita Jaspers (49) en Mjan van der
Heijden (48) BEROEPEN Anita: functionaris
bij Steunpunt Autisme en Onderwijs, Mjan:
vestigingsmanager kinderopvang WOON
PLAATS Slijk-Ewijk TWEEDE HUISJE sinds
1997 FUNCTIE 'tweede huiskamer'
