u
II
■I
I
si#
iiSB
'We kunnen ons inleven. Maar echt 100 procent doorvoelen wat die
ouders voelen, kunnen we niet'
m
dinsdag 22 mei 2012
Officier van justitie Maaike Bienfait
MP
I
M
éi
«a
dan je denkt'
Officieren van justitie Frieke Dek
kers (links) en Maaike Bienfait van
Kampen. foto Koen van Weel/CPD
voor maar het is ook niet uit te
sluiten."
Dekkers: „Veel mannen in het on
derwijs en de kinderopvang wor
den nu, door deze zaak, met argus
ogen bekeken. In enkele gevallen
is hen het werken onmogelijk ge
maakt. Dat vind ik heel vervelend
en een onwenselijke ontwikke-
ling"
Het Nederlands Forensisch Instituut
heeft de door Robert M. verwijderde
computerbestanden teruggehaald.
Hoe belangrijk was dit?
Bienfait: „Dat was een doorbraak.
M. had al veel verklaard maar nu
kon dat ook worden gestaafd met
beelden."
Dekkers: „Zo hadden we meer be
wijs tegen hem. Het gaf ook in
zicht in zijn gedrag."
Wat heeft jullie tijdens deze zaak
het meest geraakt?
Dekkers: „De manier waarop hij
in chats met anderen over het mis
bruik sprak: mechanisch, trots en
zonder compassie met de kinde
ren. Hij liet niets aan de verbeel
ding over."
Bienfait: „Dat was vrij schok
kend."
Dekkers: „Dan dacht je dat je alles
wel had gelezen en dan ging het
nog verder."
Bienfait: „Elke keer kwam er een
nieuwe gruwelijkheid bij."
Dekkers: „Wij weten precies over
welke kinderen het gaat en hoe
veel verdriet hun ouders hebben.
Verdriet waar zij nooit meer vanaf
komen."
Bienfait: „Bij de behandeling van
de kinddossiers achter gesloten
deuren werd het misbruik tot in
detail beschreven. Ik was onder de
indruk dat veel ouders dit konden
doorstaan."
Dekkers: „Sommigen zagen het als
een verplichting aan hun kinderen
om aanwezig te zijn en te spreken.
Als officieren proberen wij ervoor
te zorgen dat deze man nooit
meer in de gelegenheid komt om
andere kinderen t„e misbruiken.
Maar aan de gepleegde feiten ver
anderen we niets."
Bienfait: „Het misbruik kan nooit
worden weggepoetst. Eén ouder
zei: 'Ik zal mijn kind, zoals het oor
spronkelijk had moeten zijn, nooit
leren kennen. Ik heb nu een kind
dat misbruikt is. Dat is toch een
ander kind'."
Spraken jullie de ouders regelmatig?
Bienfait: „Ja, we kenden de ouders
al uit de slachtoffergesprekken en
spraken hen ook na afloop van
zo'n gesloten zitting. Dat was wel
heel zwaar."
Jullie hebben beiden kinderen. Ko
men de gruwelen dan extra dichtbij?
Dekkers: „Ik denk dat dat niet zo
veel uitmaakt. Misschien gaf het
wel extra motivatie om de zaak tot
een goed einde te brengen."
Bienfait: „We kunnen ons inleven.
Maar echt 100 procent doorvoelen
wat die ouders voelen, kunnen we
niet."
Dekkers: „Het zijn niet onze kinde
ren."
Bienfait: „Wij kunnen professio
neel afstand nemen van de feiten.
Dat moet ook. We krijgen in ons
werk voortdurend met ernstige en
gruwelijke dingen te maken. Het is
zaak dat, wanneer je naar huis
gaat, zoiets langzaam uit je hoofd
waait."
Dekkers: „Anders kan je dit werk
niet doen. Maar natuurlijk raakt
deze zaak me. Ik heb er ook echt
wel een traan om gelaten. Alleen
laat ik dat dan snel achter me."
Hoe?
Bienfait: „Je hebt veel aan elkaar.
Je praat over de dingen die heel
schokkend zijn. 'Poeh, wat hebben
we nu weer ontdekt'. Of'wat is dit
een ontzettend aangrijpende ver
klaring'. Maar de wetenschap dat
Frieke hetzelfde heeft gezien en ge
hoord is al heel geruststellend."
Dekkers: „We zijn heus geen ro
bots, maar nee, ik heb niet over de
gruwelen gedroomd."
Robert M. gooide gisteren na de uit
spraak water naar de rechtbankvoor
zitter. En hij stak hij zijn middelvin
ger op.
Bienfait: „Achter gesloten deuren
was hij ook wel eens boos, maar
niet zo boos."
Dekkers: „Het was voor hem span
nend om zijn vonnis aan te horen.
Verdachten raken dan wel vaker
geëmotioneerd."
Bienfait: „Dit ging wel ver, te ver."
