reizeiii4 SS-
*T
Douane
m
t
In een kantoortje
wordt de camera
nauwkeuriger bekeken
Afgelegen zijn de Galapagoseilanden in de
Stille Oceaan allang niet meer. Maar wie
dit Darwinparadijs wil bezoeken, moet
flink wat geld en geduld hebben. Geen
gemakkelijke toeristenbestemming dus,
reizen@wegener.nl
024-3650360
Zaterdag 19 mei 2012
■«■I
Op het vliegveld van Lima, de hoofdstad van Peru,
ben je niet zonder slag of stoot door de douane.
Het poortje naar de vrijheid heeft een knop waar
op elke bezoeker moet drukken. Gaat een groen lampje
branden, dan is de doorgang vrij. Licht een rood lampje op,
dan moet de bagage ter controle worden doorgelicht Het
wordt rood. We schuiven aan in de rij der pechvogels en leg
gen na lang wachten de spullen op de lopende band. De ca
meratas moet opengemaakt worden. Een beambte vraagt of
het een duur apparaat betreft. Ik laat in het midden wat de
precieze prijs is, maar dat het een aardige cent kost, moet ik
wel toegeven. De man schudt het hoofd en beveelt me om
hem te volgen. Ik voel een lichte vorm van nattigheid. De
grootste ellende begint meestal met een onschuldige vraag.
In een kantoortje wordt de camera nauwkeuriger bekeken.
Ik heb nog geen idee wat mij boven het hoofd hangt. Naast
mij staan meer reizigers te wachten. Ook zij kijken niet blij.
Een Amerikaanse jongen wordt bij een loket geroepen.
Even later hoor ik hem luid schreeuwen. De tranen staan in
zijn ogen. Hij blijkt 1.200 dollar te moeten betalen om met
zijn wedstrijdsurfplank het land binnen te mogen. Betaalt
hij niet, dan wordt de plank verbeurdverklaard. Even later
ontstaat ook aan een ander loket tumult. Een vrouw uit In
dia heeft een rekening van fioo dollar gepresenteerd gekre
gen voor het invoeren van haar bagage. Ze is her daar niet
mee eens. Enige ongerustheid maakt zich van mij
meester. Niet voor niets, blijkt even later. Een in
tens chagrijnige medewerkster velt liet vonnis. Ik
moet een boete van 12.000 dollar betalen voor het
invoeren van de cameraspullen. Kom ik niet over
de brug, dan vervalt de apparatuur acuut aan de
heldhaftige republiek Peru. Mijn hart slaat een paar
slagen over en zweet begint op het voorhoofd te pa
relen. Het liefst wil ik ontploften van woede, maar
met grote, geestelijke krachtsinspanning lukt het
mij de boosheid te veranderen in deemoedige slijmerig
heid. Verslagen smeek ik 0111 mededogen. Daarbij benadruk
ik het humanitaire karakter van mijn missie in Peru. De
vrouw in uniform is onwrikbaar: 12.000 dollar graag, ik
spring hoog en ik spring laag, maar er helpt geen zoete lieve
Gerritje aan. Al jammerend ga ik er blijkbaar steeds deernis
wekkender uitzien, want een collega van mijn plaaggeest be
moeit zich ermee. De dames smoezen wat met elkaar en
dan vragen ze om de typenaam van mijn camera. Op basis
daarvan wordt de hoogte van de boete bepaald. Doorgaans
bedraagt die 50 procent van de nieuwprijs. Ongerust bere
ken ik de te verwachten ellende. De helft van de nieuw
prijs, meer dan 20.000 euro. Uit alle macht probeer ik een
type camera te bedenken dat veel goedkoper is. Het lukt me
niet. I iet is een Sony HD, zeg ik met trillende stem. De pro
fessionele aanduiding verzwijg ik bewust. Er wordt gezocht
in lange lijsten die over het computerscherm scrollen. De
douanière komt dreigend terug naar liet loket. De boete is
definitief bepaald. Ik houd de adem in. Gebaseerd op de
goedkoopste HD camera die is gevonden, wordt van mij
400 dollar geëist. De vrouw wijst op het mini-cameraatje
(zonder foto) in de lijst. Opluchting slaat mij om het hart,
maar ik laat niets merken. 400 dollar, herhaal ik sombet.
Met bedroefd gelaat betaal ik. Even later krijg ik de camera
terug en sluit aan in de rij voor het douanepoortje. Weer
druk ik op de knop. Groen. Ik mag doorlopen. Een paar ste
vige koppen koffie later is de rust in mijn lijf terug. I11 de
taxi op weg naar het hotel zin ik op mogelijkheden de scha
de verder te beperken. Uiteindelijk blijft er een idee over
eind. In mijn kamer ga ik snel aan de slag. Om het geleden
verlies te compenseren, kruip ik achter de laptop. Een paar
uur later zal deze column klaar zijn en is de rekening min
of meer vereffend. De camera staat vertrouwd te glimmen
aan het voeteneind van mijn bed. Ik ga opgelucht slapen.
Eindredactie: De artikelen in deze bijlage komen
Carel Thijssen tot stand onder verantwoordelijk-
redactie.reizen@wegener.nl heid van de redactie. Daarvoor
Vormgeving: werkt zij soms samen met
Mark Reijntjes reisorganisaties en verkeersbureaus.
Advertentieverkoop: De redactie behoudt echter de
Wegener Media Nationale Verkoop volledige zeggenschap over de
verkoop.dagbladen@wegener.nl redactionele inhoud.
Het paradijs
Er klinkt gesnuif en ge
brom in de struiken. Niet
iedereen in ons reisgezel
schap laat zich er aanvan
kelijk door afleiden. Het
is ook wat om een reuzenschild-
pad, die tot aan de knieën reikt,
tot op enkele passen te benaderen.
De gids, tevens natuurpolitie-
agent, is meteen alert en leidt ons
door de bosjes naar de bron van
het geluid. Zelfs voor hem is het
beeld van twee parende reuzen-
schildpadden niet alledaags. Niet
dat het paar veel succes heeft. Ze
ker niet als het kolossale mannetje
na veel gesnuif het vrouwtje in
schildpadslowmotion achterstevo
ren bestijgt.
De belofte dat op de Galapagos
eilanden de fauna tot heel dichtbij
{alt te benaderen, lijkt vooraf op
reisfolderproza. Maar zodra de Ga-
lapagosganger zich realiseert dat
die keien langs de weg helemaal
geen stenen zijn maar reuzen-
schildpadden, weet hij dat het
klopt.
De eilanden, die op een kleine
1.000 kilometer uit de kust van
Zuid-Amerika liggen, zijn onlos
makelijk verbonden met Charles
Darwin en zijn schip, de Beagle.
Nam diens bezoek bijna twee jaar
in beslag, momenteel liggen de ei
landen op een uur of dertien rei
zen van Amsterdam. KLM vliegt
sinds november rechtstreeks naar
Ecuador. Vanuit de hoofdstad Qui
to zijn de eilanden met de lokale
luchtvaartmaatschappijen Tame
en Aerogal binnen anderhalf uur
te bereiken.
Dat betekent niet dat je op de bon
nefooi naar het eilandparadijs
SANTIAGO
SANTA CRUZ
kunt. De Galapagoseilanden kun
nen alleen worden bezocht onder
begeleiding van een gids. De reis is
ook alleen te boeken bij de lokale
reisorganisatie, via hun Nederland
se vertegenwoordiging. Bovendien
heeft de Ecuadoriaanse regering
het aantal bezoekers gelimiteerd
om de kwetsbare natuur niet in ge
vaar te brengen. Die grens van
120.000 bezoekers per jaar wordt
overigens consequent ruim over
schreden: vorig jaar waren het er
160.000.
De Galapagos zijn dus niet be
paald een gemakkelijke toeristen
bestemming. Maar ze maken de be
lofte van een onvergelijkbare va
kantie meer dan waar. De dertien
grote en ruim veertig onbewoon
de eilanden van de archipel ver
schillen als dag en nacht. Ze bie
den een bizarre verzameling plan
ten - waarvan circa tweehonderd
alleen daar voorkomen - en die
ren, waarvan de reuzenschildpad-
den het bekendst en de pinguïns
op de evenaar het opvallendst zijn.
Al meteen bij aankomst op de
airstrip van het eiland Baltra valt
op hoe afwijkend de natuur op de
Galapagos is. Het dorre, kale ei
landje oogt weinig uitnodigend,
maar na een korte overvaart arrive
ren we op het naastgelegen eiland
Santa Cruz, waar een groene bom
lijkt te zijn ontploft. Landschap en
begroeiing zijn overweldigend.
Santa Cruz is niet het grootste ei
land van de archipel, maar vormt
wel de hoofdbestemming. Hier
staan de belangrijkste hotels. Hier
ligt de enige serieuze stad van de
eilanden, Puerto Ayora, en hier
vandaan vertrekken de meeste
cruisebootjes naar de andere eilan
den. Maar Santa Cruz heeft zelf
ook voldoende te bieden. Al onder
weg naar het hotel houdt de gids
halt bij een gat in de grond, met
een doorsnee van enkele honder
den meters en wanden die lood
recht de diepte in gaan. Het is een
overblijfsel van de vulkanische oor-
GALAPAGOSEILANDEN
SAN CRISTOBAL
