16
Toch gebeurt het: Ik
schiet volkomen vol
Dat blijkt met name op de
repetitie van donderdag.
O, wat gaat dit goed wor
den! Langzamerhand vallen zelfs
de kleinste details op hun plek.
Aan het eind van de repetitie wer
ken we aan het slotdeel, het Re
quiem aeternam. Binnen mijn
oeuvre neemt dit deel een bijzon
dere plaats in, omdat de muziek
voor mijzelf een uiterst intense
emotionele waarde heeft, al ben ik
er na al die jaren nog steeds niet
achter hoe dat komt.
Het is bijna zover. Het con
cert begint om zeven uur.
Tien minuten voor aan
vang zit er een handvol mensen in
een zaal met vierhonderd stoelen
en begin ik me langzaam zorgen te
maken. Dan stroomt binnen enke
le minuten de zaal vol. Ik schat dat
er zo'n driehonderd mensen zijn.
De uitvoering is overweldigend.
Natuurlijk gaan er rare minimale
dingetjes fout die de hele week
goed zijn gegaan. Maar de sfeer, de
intentie, de dynamische contras
ten en de emotie die Marcel Ver
hoeff, mezzo-sopraan Blandu Mi-
haela en het koor en orkest neer
zetten, maken op mij een diepe in
druk. Na een lange stilte volgt een
minutenlange staande ovatie.
Dergelijke loftuitingen zijn er eer
der geweest. En toch twijfel ik
vaak. Thuis in mijn werkkamer
worstelend met weerbarstige no
ten. Hier in Roemenië - tijdens
een enerverende en fantastische
week - komt de zekerheid terug. Ik
heb wat te melden als componist.
Aan het werk!
Iwee borreltjes
urn i
zeeland
in de
vorige
eeuw
AlFi
Componist Douwe Eisenga bij uitvoering Requiem 1953 in Roemenië
T
maandag 14 mei 2012
tmn m mmmmmam
Een nieuwe opgave uit de collectie kaarten en foto's van Hans
Lindenbergh. Onze vraag: waar is deze foto genomen?
We zijn nieuwsgierig naar de locatie en lezen graag anekdotes of
verhalen over deze plek.
Stuur uw oplossingen naar: redactie@pzc.nl of stuur een brief
naar de PZC, postbus 91,4330 AB Middelburg. Drie inzenders van
goede antwoorden ontvangen een waardebon.
Het café van Kerkwerve -
rechts op de Raadkaart
van vorige week - roept
herinneringen op aan ge
zellige avonden, uitbaters en stam
gasten.
„Mijn man dronk toen hij zeven
tien jaar was met zijn vrienden Jo-
han van der Wekken (van de Wer-
ve) en Wim de Oude in het café
van Jan Neele een borreltje op za
terdagavond", weet Leny Quist-
den Boer uit Zierikzee. „Het wa
ren nooit meer dan twee borrel
tjes, want voor meer consumpties
was geen geld."
Het café dat tegenwoordig Café 't
Oekje heet, heeft in de loop van
de jaren verschillende kasteleins
gehad die de scepter zwaaiden.
Evertse wordt genoemd, Jan Neele
en Van de Bout. Die laatste was
ook slager en huisslachter, schrijft
J.C. de Vlieger-van de Wekken uit
's-Heer Hendrikskinderen. „De bij
naam van Van de Bout was
trok-us. Hij had de winkel om de
hoek. In de huisjes aan de over
kant van de straat woonden Urba-
nus Neele en Gillis de Wit. Daar
achter bakker van de Hulle en de
smid Kesteloo."
In de oorlog moest de vader van
J.C. de Vlieger 's nachts de wacht
houden op de toren. „Bij luchtge
vechten is een Duits vliegtuig ge
raakt en dat kwam bij de familie
Ringelberg tegen de schuur."
Links op de foto - die volgens
meerdere inzenders in 1902 geno
men moet zijn - staat de hervorm
de kerk. Deze kerk werd in 1900 ge
bouwd naar een ontwerp uit 1895
van L. Couvée, zegt Peter de Rooij
uit Kloetinge. De preekstoel (1700)
is afkomstig uit de afgebroken mid
deleeuwse voorganger. Henk Keste
loo uit Brouwershaven herinnert
eraan dat Kerkwerve in augustus
het 800-jarig bestaan viert.
De winnaars zijn: L v.d. Wekken-Ber-
revoets, Zierikzee; M. Blom, Kapelle; L.
Quist-Den Boer, Zierikzee.
In de Roemeense stad lasi be
leefde 'Requiem 1953' van de
Middelburgse componist Dou
we Eisenga vrijdag zijn buiten
landse première. Radio Romania
was lovend sprak van 'een van
de grootste composities uit de
ze tijd'. Eisenga schreef het werk
tien jaar geleden in het kader
van de 50-jarige herdenking van
de Watersnoodramp.Hij was de
afgelopen dagen bij de repeti
ties en de uitvoering en hield
een dagboek bij.
Maandagmiddag, vijf
uur. Op het vliegveld
in lasi staat een jonge
vrouw met de parti
tuur van het requiem in haar han
den. Samen met koordirigent
Doru Morariu komt ze me opha
len. In de auto op weg naar het ho
tel begint Doru vrijwel onmiddel
lijk te vertellen over de raakvlak
ken in mijn stuk met de Roemeen
se cultuur. De hinkende maatsoor
ten en sommige melodieën zijn
sterk verwant met Roemeense
volksmuziek.
De volgende morgen tref ik Marcel
Verhoeff aan bij het ontbijt. Mar
cel, gastdirigent bij de Filarmonica
de Stat lasi, heeft het orkest overge
haald om mijn requiem uit te voe
ren. Hij heeft er al een dag repete
ren op zitten en vertelt over de
enorme inzet van koor en orkest.
Samen lopen we naar de vaste
stek van het gezelschap, de Filhar-
moni. De stad lasi is druk bezig
met de renovatie van diverse ge
bouwen. De Opera staat momen
teel in de steigers en moet over
een paar maanden klaar zijn. Daar
na is het onderkomen van het or
kest aan de beurt. Dat is niets te
vroeg. De concertzaal heeft een
enorme charme, maar kan veel
meer dan een lik verf gebruiken.
De tegenstelling tussen de armoe
digheid van het gebouw en de
enorme klankrijkdom van lcoór en
orkest; kan niet groter zijn. Het
koor is al wat langer met het stuk
bezig en klinkt ronduit fantastisch.
Bij het orkest kunnen we onmid
dellijk aan de slag met zaken als ba
lans en interpretatie. Technisch
zijn er namelijk nauwelijks tot
geen problemen. Wat een geweldi
ge musici zijn dit!
Ook de repetitie op woens
dag vindt plaats van tien
tot twee. De muziek, de
koor- en orkestklank, de balans, al
les groeit en groeit met ieder uur.
Na afloop worden Doru, Marcel
en ik opgehaald voor een inter
view bij de regionale radio. Het ge
sprek wordt afwisselend in het En
gels, Frans en Roemeens gevoerd.
Tot mijn verassing is die laatste
taal voor een aardig deel te volgen,
's Middags en 's avonds hebben
Marcel en ik veel tijd om met el
kaar door te brengen. We voeren
lange, intensieve en tegelijkertijd
vrolijke gesprekken. De rode draad
in onze conversatie draait om keu
zes maken in je leven, om het vol
gen van je hart. Marcel is er stellig
van overtuigd dat ik me wederom
Douwe Eisenga
fulltime op het componeren moet
storten. Ik ben daar niet zeker van.
De combinatie met mijn werk
voor de Zeeuwse Concertzaal
heeft ook aantrekkelijke kanten.
Hoe dan ook, ik merk snel dat de
ze man - met wie ik op muzikaal
gebied heel veel gemeen heb - een
van de aardigste mensen is die ik
gedurende mijn loopbaan als com
ponist ben tegengekomen. Boven
dien is het een ongelofelijk gepas
sioneerde vakman.
De bezielde interpretatie die Mar
cel en zijn musici aan het deel ge
ven, maken dat ik volkomen vol
schiet. Ik weet wat er komt. Ik ken
het noot voor noot. Ik wóón in de
ze muziek. En toch gebeurt het. Ik
heb zo'n 150 man tegenover me
op het podium zitten en de tranen
lopen over mijn wangen. Poeh.
's Avonds sta ik voor een wat klei
ner publiek. Ik ben uitgenodigd
door de universiteit van lasi om
een lezing te houden over de re-
foto Mechteld Jansen
cente ontwikkelingen in de heden
daagse muziek. Er zijn ongeveer 25
studenten en docenten aanwezig.
Enigszins improviserend vertel ik
in vogelvlucht over de klassieke
muziek van de laatste 200 jaar.
Vrijdagochtend hebben we een
korte en veelbelovende generale.
De middag gebruik ik om na te
denken over de doelen in mijn le
ven.
-
HT.
Het orkest en koor tijdens het slotapplaus.
foto Douwe Eisenga
