Groeten uit een
Indiase fabriek
werken 15
zaterdag 12 mei 2012
Sjaak Koppejan (56) uit Vlissingen raakte indirect door het faillissement van
aluminiumsmelter Zalco zijn baan kwijt. Hij was salesmanager bij ECL Ne
derland, het bedrijf dat de kranen onderhield bij Zalco. Toen Zalco kopje on
der ging, besloot het Franse moederbedrijf ECL Nederland op te heffen.
Koppejan zat op dat moment in India. Daar kreeg hij te horen dat ook zijn
arbeidsplaats was geschrapt. Door een wonderlijke speling van het lot werkt
hij nu tijdelijk in een Indiase aluminiumfabriek.
Sjaak Koppejan werkt voor het wereldwijd opererende Hencon als technisch mana
ger in de aluminiumfabriek Vedanta I.
door Frank Balkenende
De Koppejans zijn echte globetrot
ters. Gedwongen door de crisis
die in het najaar van 2008 de kop
opstak, trekken Sjaak en zijn eega
Arleta ruim drie jaar geleden naar China.
Sjaak werkt er als vertegenwoordiger van
ECL, een volle dochter van het vroegere
Franse aluminiumbedrijf Pechiney, dat la
ter in handen kwam van respectievelijk Al-
can en Rio Tinto. Als je Pechiney zegt,
veert Sjaak op. „Ik heb van 1974 tot 2001
bij Pechiney in Vlissingen-Oost en nog
een tijdje als ECL-contractor voor Zalco ge
werkt in het kraanonderhoud."
Na China volgt een verblijf in de Verenig
de Arabische Emiraten, waar Sjaak trainin
gen verzorgt voor personeel van een alumi
niumbedrijf. „Daar moest ik nog een pro
ject afmaken. Ik gaf er les aan bakoven-
kraan-operators. Hardstikke leuk om te
doen."
'Booming' India, waar aluminiumprodu-
centen nieuwe fabrieken bouwen, is de vol
gende halteplaats voor de ECL-man. Tot
hij in december 2011 uit Vlissingen-Oost
een onheilstijding ontvangt: Zalco is falliet
De achttien vaste krachten van. ECL Ne
derland en een handvol zzp'ers werkt
bijna uitsluitend voor Zalco. Negatieve ge
volgen kunnen bijna niet uitblijven.
„Ik ging er vanuit dat ECL Nederland zou
doorgaan en dat mijn baan niet op het spel
stond, temeer omdat ik nog in het budget
voor 2012 stond. Het liep echter anders.
Ons Franse moederbedrijf hief de Neder
landse tak op. Ik zat in India, 56 jaar oud
en was plotseling werkloos. Dan denk je
'wat nu?'."
Sjaak hoeft er niet lang over te piekeren.
Een baan komt bliksemsnel naar hem toe
als hij een handelsbeurs in de Indiase stad
Hyderabad bezoekt. Daar spreekt hij toeval
lig een directeur van Hencon, een wereld
wijd opererend bedrijf dat mobiele voertui
gen en gereedschap levert aan de zware in
dustrie. De Nederlandse tak van Hencon
biedt de werkloze Koppejan meteen een
contract voor een halfjaar aan. „Je hebt
weinig keus. Ik werk liever voor een goed
salaris in India dan dat ik in Nederland in
de WW beland."
Sjaak is nu technisch manager in de Vedan
ta I, een vier jaar jonge aluminiumfabriek
nabij het provinciestadje Jharsuguda in het
noordoosten van India. Hij begeleidt er
monteurs en verricht er servicewerk. „De
fabriek draait nog niet zoals zou moeten.
De machines van Chinese makelijk verto
nen nogal eens problemen, de Indiërs heb
ben moeite om het smeltproces onder de
knie te krijgen en er is af en toe geen
stroom. Dat is niet zo handig als je alumini
um wilt smelten of gieten."
fi ndia, een groeiende economische
I macht, maar tegelijk ook een land vol
E straatarme onderdanen. Is dat nou een
leuke plek om te wonen en te werken?
Sjaak: „Ja en nee. Ik maak lange dagen in
de fabriek, het is vies op straat want ieder
een staat er gewoon te plassen en je wordt
voortdurend geconfronteerd met de enor
me Icloof tussen arm en rijk. De allerarm
sten lopen in lendendoekjes. Hun hele be
zit past in een plastic boodschappentas. Ze
In Zeeland fe koop: beelden uit India.
Het faillissement van aluminiumsmelter Zalco in de
cember vorig jaar betekende het grootste ontslag
in de geschiedenis van de Zeeuwse economie: 480
vaste werknemers en 120 inleenkrachten verloren
hun baan. De PZC besteedt daarom elke week in
het katern Werken aandacht aan Zalco en de toe
komst van de ontslagen werknemers.
koken op straat soep van wat slachtafval,
eten de grootste rommel. Het is pure ar
moe, daar moet je tegen kunnen. Zelf pro
beer je uit aardigheid af en toe wat te
doen. Dan geef je een jochie een koek, een
dag later neem je vier koeken mee, want
zijn vriendjes willen er ook een. Oké, dan
acht koeken en voor jè het weet, word je
achtervolgd door hele horden die ook een
koek willen. Daar ben ik dus maar mee ge
stopt."
Het is beslist niet alleen maneschijn. De na
tuur is prachtig, het leven er interessant en
- zeker naar Indiase begrippen - luxueus.
„We hebben een leuk appartement, een
werkster en een auto met chauffeur. In de
ogen van Indiërs zijn wij miljonairs. Mijn
vrouw Arleta vindt het geweldig. Ze doet
'leuke dingen, zoals een beetje winkelen,
waarbij de winkelstraat in ons stadje overi
gens niet meer voorstelt dan de Kanaal
straat in Oost-Souburg en dat terwijl er in
en rond de stad toch zo'n 750.000 mensen
wonen."
Koppejan weet nog niet of Hencon zijn
contract verlengt, maar sluit niet uit dat
dat gebeurt. Toch wil hij zich indekken.
„Ik ga samen met mijn dochter Maggy In
diase beelden verkopen in Nederland. Het
gaat om hoge kwaliteit kunst in marmer,
roze marmer, serpentine, graniet, zand
steen en ook hout en brons. Er staan al
wat modellen in Vlissingen, maar de grote
re moeten nog worden verscheept. Als
mijn baan hier om welke reden ook op
houdt te bestaan, dan kan in Zeeland aan
de slag met dit bedrijf. Zo zie je maar, zo
heb je niks en ineens heb je het verschrik
kelijk druk."
De kunstzinnige Indiase beelden zijn te zien op
www.sjaakkoppejanbeheer.nl
Arleta en Sjaak Koppejan uit Vlissingen wonen in het noord-lndiase provinciestadje
Jharsuguda, waar Sjaak in een aluminiumfabriek werkt.
