'En ik heb nog nooit
een jas aan gehoeven'
uit15
www.pzc.nl/uit
Wandel mee
donderdag 3 mei 2012
door Wendy van den Hurk
zand. „Maar niet van dat klapzand,
want er groeit van alles. Zeldzame
plantensoorten als hondstong,
maar natuurlijk ook duindoorn,
de oorspronkelijke begroeiing. Die
krijgt oranje besjes, die je best
kunt eten als je dorst hebt en waar
door de vogels 's winters, als het
gevroren heeft, zich een beetje
dronken voortbewegen."
Bij elke struik, bij elk blaadje lepelt
Gilia een beetje biologie op. Ze
blijkt bezig met een IVN-cursus.
En ze is ook nog eens onderwijze
res geweest. Dat verklaart een
hoop. „Samen met kinderen gaan
we regelmatig de bossen in. Dan
ontleden we uilenballen of we ver
zamelen bodemdiertjes. Het blijft
leuk om te leren over je omgeving.
Die vlierbessen bijvoorbeeld, die
deden ze vroeger in bier. Net als
paardenbloemen. Nooit geweten.
En er groeit ook winterpostelein,
waar je 's winters heerlijke stamp
potten van kunt maken. En wist je
dat hier rozen groeien, gewoon in
de duinen?"
Ook nooit geweten. En nu weet ik
ook eindelijk waar de deltavlie
gers, die je altijd in de verte ziet
zweven, opstijgen. Bovenop dit
duin dus. Een speciaal paadje
loopt ervoor schuin naar beneden.
Een stukje verder dalen we de trap
af naar het strand. Een paar pas
sen voorbij strandpaviljoen Her-
wegh staan we plotseling te mid
den van duizenden aangespoelde
kwallen. Het is weer eens zo ver.
Een glibberige, glinsterende laag
bedekt het zand. Je moet uitkijken
waar je loopt. Sommige leven nog.
Natuurlijk weet Gilia welke soort
het betreft. „Oorkwallen."
Het is lekker rustig op het
strand. Een paar mensen
laten hun hond uit, een
enkeling zit te lezen voor zijn
strandhokje. Een scholekster pikt
rondom het paalhoofd en op het
einde van de oude palenrij rust
een aalscholver uit. Als een levend
wasrek, met de vleugels wijd, legt
hij zijn veren te drogen. Behalve
de schepen in de verte, is ook dich
terbij op het water leven genoeg.
De kustwacht verwisselt een boei.
„Op welk moment van de dag je
hier ook bent, of op welke dag van
het jaar", mijmert Gilia, „er is al
tijd wat te zien."
Wat dichter bij het dorp, wordt
het drukker. Eenmaal boven op de
dijk, kijk je neer op één en al leven
digheid. Zoutelande heeft geen va
kantie nodig om te bruisen. En
ook al komen pas de eerste zonne
stralen door; de terrassen lopen al
goed vol. Gilia vertelt dat zij elke
maandagochtend gaat wandelen,
samen met haar buren. „Al zolang
ik hier woon. Dan drinken we een
kopje koffie in een strandtent,
waar de eigenaar de boel dan nog
aan het opstarten is. „Leuke och- -
tenden zijn dat. Als je wandelt, ver
tel je elkaar veel. En ik heb nog
nooit een jas aan gehoeven."
Wandelaars op de dijk van Zoutelande.
Het ene moment sta
je naast een beton
molen en moet je
uitkijken dat die tou
ringcar je niet van je
sokken rijdt, het andere moment
waan je je in een mediterraan berg
landschap.
Muisstil is het ineens. Alleen het
gekrijs van eksters klinkt en waar
je ook kijkt; alles is groen. Alle
soorten groen die je kunt beden
ken. Boven het duin hangt een to-
renvalkje. Bewegingsloos, lijkt het
wel. Seconden, nee, misschien wel
minutenlang. Tot het pijlsnel naar
beneden suist, om zich voorlopig
niet meer te laten zien.
En dat allemaal op vijf minuten lo
pen van het huis van Gilia Raaij-
makers. Ze is nog steeds blij dat zij
en haar man er 22 jaar geleden
voor kozen om in Zeeland te gaan
wonen, toen hij hier een baan kon
krijgen. Per toeval belandde het
Brabantse echtpaar in Zoutelande.
En dat maakt dat de kinderen en
kleinkinderen graag komen loge
ren, en dat Gilia op die momenten
écht lekker oma kan zijn.
„Het heeft me altijd verwonderd
hoe weinig meeuwen je hier ziet",
zegt ze, terwijl we hoe verder hoe
hoger komen. Het uitzicht raakt
met elke stap verbluffender. En
dan staan we nog niet eens op het
hoogste punt. Toch kun je Vlissin-
gen-Oost al zien, en links de Lan
ge Jan in Middelburg. Gilia ver
klapt dat er dagen zijn dat je Veere
kunt zien, en zelfs de Oosterschel-
dekering.
De duinen, vertelt ze, zijn er al
sinds 1200. Gewoon, opgestoven
Gilia Raaijmakers.
verslaggever van
de PZC?
oeer dan uw favoriete
wandeling door
aan de redactie.
E-mail:
1 Ifpf j.vandamme@pzc.nl
Postadres:
PZC t.a.v. Jan van Damme, Postbus 91,
4330 AB Middelburg
De duinen en het strand van Zoutelande.
foto's Lex de Meester
