reizen 4
FD
ST
m
Herrijzenis
"I
Zaterdag 28 april 2012
reizen@wegener.nl
024-3650360
Het vliegtuig van de Franse luchtvaartmaatschappij
schiet al lekker op richting Rio de Janeiro. De
vlucht verloopt gladjes. De rode wijn is ruim voor
radig en op de bestemming moet het een graad of 28 zijn.
Ik hou wel van die lange intercontinentale vluchten. Als je
een beetje goed zit tenminste. Maar vliegen is ongezonder
dan je denkt. Trombose ligt op de loer en ook de straling
die het lichaam bedreigt, is niet gering. Zo'n lange vlucht is
net zo radioactief als twee CT-scans las ik laatst. Komt door
de ozon, of zo. Wie per jaar zo'n vijftien keer de halve aard
bol oversteekt kan gemakkelijk uitrekenen hoe vaak hij dan
wordt doorgelicht. Zonder enige medische reden.
Ik weet niet precies of ik daarvan lag te dromen, maar ik
schrik wakker uit mijn slaap door gerucht, zo'n tien rijen
achter mij. Ik hoor geweeklaag en er is sprake van 'medium'
tumult. Cabinepersoneel snelt toe en rent weer weg. Er
wordt via de intercom om een dokter gevraagd. Dat klinkt
niet goed. De medicus is blijkbaar snel gevonden want even
later rent de purser, samen met een man in pak, naar de
plaats des onheils achter mij. Ik ben liever niet ongezond
nieuwsgierig, maar kijk toch even spiedend over de rijen
heen. Op stoel 32C wordt iemand verborgen gehouden on
der een deken uit de business class. Dat lijkt me niet goed.
Een vrouw en drie jonge kinderen hangen treurig in eikaars
armen. Een rotgezicht. Het wordt nog erger. Even later
schuifelen co-piloot en purser door het gangpad. Ze dragen
de persoon onder de deken met zich mee en leggen
hem in de pantry waar ik 5 meter vandaan zit. Het
gordijn gaat dicht. Een stewardess blijft op wacht
staan. Ik vrees het ergste voor de arme passagier en
de treurende familie. Uiteraard heb ik geen idee
wat zich afspeelt achter het gordijn. Lange tijd ge
beurt er namelijk niets. Natuurlijk ben ik nieuws
gierig, maar rampspoed en ellende mogen gerust
aan mijn deur voorbij gaan, dus ik probeer er niet
aan te denken. Na een half uur zie ik de droevige fa
milie, samen met de dokter de pantry inlopen.
Even later oorverdovend gekrijs. Opnieuw welt bij
mij een golf van plaatsvervangend verdriet op. Ar
me mensen.
Weer een kwartier later gaat het gordijn van de pan
try open. Tot mijn niet geringe verbazing verschijnt
een in deken gehulde man met achter hem zijn ge-
zin. Ze lopen het gangpad door naar achteren. Er
wordt wat schaapachtig gelachen. Ik kan er geen touw aan
vastknopen. Maar, eind goed al goed, lijkt mij. Toch laat het
gebeuren mij niet los.
Een dag later herken ik hem bijna niet; de purser in zijn ber
muda-broek op het strand. Engels spreekt hij niet, maar in
het Frans wil ik het ook wel horen. Ademloos luister ik
naar zijn verslag. Het gaat als volgt: de man onder de deken
is er slecht aan toe. Hij lijkt een hartaanval te hebben gehad
en ademt niet meer. De dokter constateert een gebrek aan
hartslag. Zijn vrouw en haar drie kinderen zijn volledig in
paniek. De 'overledene' wordt in de pantry gelegd. Voor de
zekerheid begint de arts te reanimeren en pakt de co-piloot
er een defibrillator bij. Hij zet het apparaat aan en vuurt af
Tot ieders verbazing is er na een tweede poging sprake van
een terugkerende hartslag. De man ademt en wordt na een
paar minuten wakker. Hij heeft geen idee wat hem is over
komen. Wanneer de purser het geluk wil gaan delen met
de familie van de man roept arts hem terug. Niets zeggen,
voor hetzelfde geld gaat het over paar minuten weer mis.
Maar de man herstelt Hij gaat zitten en drinkt wat. Na 20
minuten mag de purser vrouw en kinderen halen. Gillend
en huilend van blijdschap vallen zij de herrezene om de
hals. Een half uur later zit iedereen weer gewoon op z'n
stoel. De purser trekt zich terug op de wc en gaat daar een
lekker potje zitten janken. Overmand door emoties. Nu hij
het me vertelt, houdt hij z'n ogen ook al niet droog. Wat
een verhaal!
Zelf denk ik meteen aan het hoofdstuk 'vliegen en gezond
heid'. Ik moet een en ander herzien. Had de man z'n hart
aanval niet aan boord van een vliegtuig gehad, maar bij
hem thuis, dan had hij het niet overleefd. Ik kan dus niet
anders concluderen dan dat vliegen bij nader inzien toch ge
zonder is dan je denkt. Gelukkig maar.
COLOFON
Eindredactie:
Johan Bosveld
redactie.reizen@wegener.nl
Vormgeving:
Ben Vosseberg
Advertentieverkoop:
Wegener Media Nationale Verkoop
verkoop.dagbladen@wegener.nl
De oorlog is voorbij, maar
tastbare herinneringen aan de
strijd tussen Noord- en
Zuid-Vietnam zijn in Saigon
nooit ver weg.
René van der Meer volgde
het spoor van de strijd.
