is een
strepentrekker
8
tronen
Vogeltje op de kruk
'Wf
iö JyJr/X,
mmwMÊM ff i
Kantelvaas
vrijdag 6 april 2012
ijk/ JLJF J 1 t 5?
r ftv 5 1 I
».y -
w
at ik inmiddels heb ge
leerd, is dat moderne ro
bots er nooit uitzien als
verwacht. Bij een ramen-
laprobot, zoals de Win-
doro, dacht ik in eerste instantie aan een
installatie die tegen het raam wordt ge
plaatst, en - net als mijn moeder - met
trekker en zeemleer aan de slag gaat. Mis.
De robot blijkt uit twee delen te bestaan
die nog het meest lijken op dikke stoepte
gels met wieltjes. Zelfs het gewicht is ver
gelijkbaar.
Omdat ik niet direct begrijp wat ik met de
'stoeptegels' moet beginnen, besluit ik
eerst de gebruiksaanwijzing met veilig
heidsinstructies te lezen. Die liegen er niet
om: 'You can be seriously injured or die'.
Je zou er bijna zenuwachtig van worden.
Al snel blijkt dat het relatief grote gewicht
van de Windoro wordt veroorzaakt door
magneten die in het apparaat zijn ver
werkt. Dankzij die magneten kunnen de
schijven aan weerskanten van het raam
worden geplaatst en door die kracht moe
ten deze blijven hangen. Eén schijf is ver
antwoordelijk voor de navigatie, de ande
re moet ervoor zorgen dat het raam wordt
schoongemaakt.
Na het opladen van beide batterijen is de
Windoro gebruiksklaar. Al snel stuit ik op
de eerste serieuze ergernis: als schoon
maakmiddel mag ik alleen het spul uit het
meegeleverde flesje gebruiken; Direct be
kruipt me hetzelfde gevoel dat ik krijg bij
veel inkjetprinters, namelijk dat de printer
zelf redelijk goedkoop is, maar dat in de
tijd die volgt je de hoofdprijs moet beta
len voor navullingen. Zo moeilijk is het
toch niet een apparaat te maken dat aan
de slag kan met normale allesreiniger of
vloeibare zeep?
Ik plaats het apparaat op het grote raam
naast de deur naar ons dakterras. Daar
kan ik er aan beide kanten goed bij. Spon
taan dringt de vraag zich op hoe ik dit ap
paraat in mijn eentje ooit geplaatst ga krij
gen op het hoge raam waar ik nooit tegelij
kertijd aan beide kanten van het raam kan
zijn. Maar goed, dat is een zorg voor later.
Het apparaat is nog maar net bezig of ik
constateer de ergste gruwel van iedere ra-
menlapper: strepen. Ondanks vier draaien
de borstelpad,s blijven bovendien de hoek
jes ook nog eens buiten het bereik van het
apparaat. Dat kan niet goed zijn.
Maar even met de leverancier gebeld,
want misschien doet niet Windoro iets
verkeerd, maar doe ik iets fout. „Nee
hoor", hoor ik vanaf de andere kant van
de lijn. „U doet niets verkeerd. Windoro
wordt gemaakt in Zuid-Korea, waar heel
veel mensen in flats leven waarvan de gale
rij is afgesloten met ramen. Het laten reini
gen daarvan is een kostbare zaak. Win
doro biedt vooral daarvoor een oplos
sing", zegt Gert Coppens van het bedrijf
Cleanmate dat Windoro heeft ontdekt.
Wanneer ik op internet de begeleidende
filmpjes bekijk, ben ik meteen meer on
der de indruk van 'mijn' robot. Ik kom er
ook achter dat we hier te maken hebben
met een zogenoemd eerstegeneratiepro-
duct: het werkt, maar heeft tegelijkertijd
ook nog behoorlijk wat last van kinder
ziektes. „Dat is ook de reden waarom we
dit product nog niet heel groot in Europa
op de markt hebben gebracht. Er kleven
nog net wat te veel bezwaren aan. Maar
we houden het in de gaten en wanneer
het product wordt verbeterd, zullen we
verspreiding in Europa zeker overwegen."
Ik besluit de nadelen maar even te laten
voor wat ze zijn en simpelweg voor het
beste resultaat te gaan. Zo kan ik bijvoor
beeld de magnetische kracht instellen.
Door daarmee te spelen, verbetert het re
sultaat wel enigszins. Minder strepen,
maar feit blijft dat het raam lijkt schoonge
maakt door mijn dochter van 6.
Ik kan het niet langer aanzien en pak de
trekker erbij. In een mum van tijd is een i
sopje gemaakt, scheutje ammoniak erin,
en zijn de ramen streeploos schoon. Pre
cies zoals mijn moeder dat deed. En Win
doro? Die gaat terug in de doos, naar
Cleanmate. Ik wacht maar op versie 2.0.
Reageren?
wonen@wegener.nl
Corydaiis solida:
foto RvdK
Laatst reed ik naar Leeuwar
den. Van hieruit naar het
noorden rijden, is als een
reis in de tijd. Of liever gezegd:
een terugreis. Terwijl bij mij de
vroege narcissen al uitgebloeid ra
ken, staan ze ter hoogte van Hee
renveen nog in volle bloei. En in
het stadspark van Leeuwarden
gaan de bloemknoppen net open.
In de gracht zie ik de laatste ijs
schots wegsmelten. Maar het kan
ook een stuk piepschuim zijn.
Ik was in Leeuwarden voor de opening van een tentoonstel
ling in het Princessehof, ons nationale keramiekmuseum.
De tentoonstelling heet Groen geluk, Van lusthof tot volks
tuin. Ter gelegenheid van die tentoonstelling zijn zalen van
het museum tot tuinen omgetoverd. Tegeltableaus, borden
en vazen met bloemmotieven laten zien hoe belangrijk
bloemen altijd zijn geweest als motief op keramiek. Het is
een sprankelende expositie die nog tot eind oktober loopt.
De opening van de tentoonstelling was in een nabijgelegen
paviljoen: De koperen tuin, genoemd naar een roman van
Simon Vestdijk. Op die bewuste dag had het ook De kope
ren ploert kunnen heten, want de zon scheen met
een voor Leeuwarden ongebruikelijke kracht.
Het paviljoen ligt in de Prinsentuin, een park dat is
aangelegd op de geslechte stadswallen, door de in
het noorden van ons land gevierde tuinarchitect Lu
cas Pieters Roodbaard. Hij werkte - voornamelijk in
Groningen en Friesland - in de Engelse landschaps-
f stijl die getypeerd wordt door kronkelende paden,
waterloopjes en bruggetjes. Boze tongen beweren
dat Roodbaard geen rechte paden kon tekenen, om
dat hij te veel jenever dronk.
In tuinen als de Prinsentuin, die meer dan 150 jaar
bestaan, kom je vaak verwilderingsplantên tegen:
planten die zichzelf uitzaaien. In de Prinsentuin
was dat voornamelijk Corydaiis solida. Deze voor-
jaarshelmbloem is een vroegbloeiend bolgewasje
met uitgewassen, lila bloemen. De bloemen lijken
een beetje op vogels die met een dun pootje aan de
bloemstengel vastzitten. Die stengel is de kruk, een
houten steel met aan de bovenkant een dwarsstuk, een
kruk waaraan vroeger gevangen lokvogels met een touwtje
aan hun poot zaten vastgemaakt. Nog steeds is de kruk in
gebruik, bij de valkenjacht, maar de valk is wel wat groot
om voor 'vogeltje' door te gaan. In het noorden van Neder
land wordt Corydaiis solida wel kip-op-stok genoemd.
De voorjaarshelmbloem is een makkelijk bolgewas. De
plant doet het overal waar in het voorjaar zon en 's zomers
schaduw is. Omdat de bJoemkleur niet erg sprekend is, is
het een tip dat er ook een sneeuwwitte vorm bestaat: Cori-
dalis solida White Swallow. En een rode: 'Vuurvogel'.
Corydaiis is een plantengeslacht dat sterk in de belangstel
ling staat. Dat wordt aangewakkerd door het feit dat er van
uit China steeds nieuwe soorten binnenkomen. Sommige
bloeien hemelsblauw, maar echt sterk zijn ze niet. Ik zie
hen vooralsnog niet zichzelf uitzaaien in onze stadsparken.
staan. Vos, die Gili maakte voor
Koninklijke Tichelaar Makkum,
heeft het ontwerp niet maar zo
uit zijn duim gezogen. Zijn crea
tie is geïnspireerd op de grillige
vormen van koraal. De naam is
afkomstig van een eilandengroep
voor de kust van Lombok, waar
veel koraalriffen te vinden zijn.
Gili is verkrijgbaar in groen en
wit voor 390 euro. Te koop via:
www.roderickvosshop.nl
Wie het een designgrap noemt,
doet ontwerper Roderick Vos én
zijn vaas Gili te kort. Oké, Gili
lijkt niet echt stabiel in het leven
te staan. En dat is wel erg risi
covol voor een vaas waar je, om
maar wat te noemen een mooie,
grote bos bloemen in wilt zetten.
Toch is die vorm juist wat deze
kantelvaas zo bijzonder maakt:
hij kan in vijf verschillende rich
tingen worden gepositioneerd.
Zónder om te vallen, weitever-
