spectrum 12
De weerstand in de samenleving
tegen de Olympische Spelen van
2028 neemt toe. Sport, politiek en
maatschappij hebben geen idee wat
precies het doel is.
Zaterdag 31 maart 2012
door Gerard den Elt
Om de Olympische Spelen in
2028 binnen te halen, zou Ne
derland eigenlijk een eenpartij-
staat in economische omwente
ling moeten zijn, zoals China.
Of net het juk van de dictatuur
moeten hebben afgeworpen,
zoals in Spanje na Franco. £r moet in ieder geval een
tikkeltje emotie bij, stelt voormalig Olympisch lob
byist Gidy Marijnen. „Elke kandidaatstad heeft het
financieel en organisatorisch tegenwoordig goed
voor elkaar", zegt de man die van 1984 tot 1986
IOC-leden moest bewegen.de Spelen van 1992 aan
Amsterdam te gunnen. „IOC-leden zoeken naar een
vleugje emotie om hun keuze te beargumenteren.
Neem de keuze destijds voor Barcelona. Spanje had
als jonge democratie een duwtje in de rug nodig."
Wat zeker niet helpt, is dat Nederland in zijn ogen
een zeurderig land is geworden. De vrees voor hoge
kosten knaagt aan het geringe draagvlak; slechts 30
procent van de bevolking steunt Spelen in ons land.
Marijnen: „We pakken het allemaal zo ontzettend
polderig aan. We zijn vooral met onszelf bezig. Ne
derlanders beseffen weinig dat de beslissing elders
wordt genomen. Met een afwijzing houden we even
min rekening. De schuld wordt bij de rest van de we
reld gelegd. Dat deden we in 1986 ook." Marijnen
maakt gehakt van het 'wenkend perspectief van de
Olympische Spelen in 2028 in Nederland. Hij wordt
bijgevallen door de voormalige burgemeester van
Amsterdam, Ed van Thijn. De man die in 1986 het
sportfestijn naar de hoofdstad wilde halen. De missie
faalde jammerlijk.
Van Thijn volgt 'het gedoe' rondom de Spelen 2028
op grote afstand. „We zijn veel te vroeg begonnen",
zegt hij. „En ik weet niet eens waarmee we begon
nen zijn." Daarmee slaat hij de spijker op zijn kop.
De samenleving heeft geen benul wat het doel en
het tijdpad is dat politiek en sportbestuurders vol
gen. Een van de doelstellingen is dat Nederland een
plaats moet krijgen in de top-tien van de Olympi
sche medaille-ranglijst. Daarvoor is het noodzakelijk
de jeugd meer aan het sporten te krijgen. Door breed
tesport, zeg maar amateursport, te stimuleren, zou er
een groter reservoir aan toptalenten moeten komen,
is het idee. In 2016 moeten we 'op Olympisch ni
veau' zijn. Pas dan kunnen we nadenken of het zin
vol is de Spelen naar Nederland te halen.
Tot zover de theorie. De praktijk is weerbarstiger.
Sportclubs hebben te kampen met dalende subsidies,
zwembaden worden gesloten, gymlessen worden ge
schrapt. En terwijl we midden in een recessie en een
schuldencrisis zitten, blijkt plotseling dat al miljoe
nen euro's zijn besteed aan vage kosten voor de
Olympische Spelen in 2028. Er is dus nog geen
officieel doel, als we verantwoordelijk minister Edith
Schippers en de Nederlandse Olympische beweging
mogen geloven, maar er zijn al wel kosten van 188
miljoen gemaakt.
Oud-Journaalverslaggeefster Marijn de.Koning, in de
jaren tachtig betrokken als perschef bij het Olym
pisch bid van Amsterdam, spreekt schande van die
hoge uitgaven. „Het is toch heel merkwaardig dat tot
nu toe aan studies, reizen en lobbybezoekjes bijna
190 miljoen euro is uitgegeven. Ik begrijp niet dat
daar niet meer protest over te horen is geweest."
De Koning ziet er geen heil in door te modderen
met het huidige Olympisch proces. Ook sommige le
den van de Tweede Kamer pleiten ervoor de plan
nen voorlopig in de ijskast te zetten. „Ik hoorde dat
minister Schippers er zelf ook weinig in ziet en over
weegt de stekker eruit te trekken." Ze wijst op het
enorme gebrek aan draagvlak in de samenleving. „Ik
zou zeker wachten tot 2016 als je voldoende draag-
