Alpe d' Huzes gaat
over leven en
D
spectrum 6
Zaterdag 31 maart 2012
overleven
door Arjen Nijmeijer
e Alpe d'Huez draagt niet
voor niets de bijnaam 'de
Nederlandse Berg'. Geen en
kel ander land wist zo vaak
een Touretappe bovenop
die Zuid-Franse berg te winnen. Al is de
laatste keer meer dan twintig jaar geleden
(Gert-Jan Theunisse won zijn etappe in
1989), met acht zeges door de jaren heen
blijft de dertien kilometer lange klim een
Nederlands smaakje houden.
Maar één keer per jaar lijkt de Alpe d'Huez
nog meer Nederlands grondgebied dan tij
dens de Tour. Ook dan zien duizenden
landgenoten hun favorieten de helling be
dwingen, maar dan heeft het 'snot voor de
ogen' plaatsgemaakt voor tranen in de
ogen. En is iedereen die de finish haalt,
een winnaar.
In 2006 besloten 66 wielrenfanaten de Al
pe d'Huez zes keer op één dag te beklim
men. Gekkenwerk, kregen ze te horen.
Toch zetten ze door, want ze hadden een
missie: de bestrijding van kanker, de ziekte
waarmee iedereen ooit te maken krijgt
Toen ik in 2010, op vakantie in Frankrijk, op
één dag twee keer de berg had bedwongen,
sloop de gedachte als vanzelf binnen: zou ik
het ook zes keer kunnen? Mijn prestatiehon-
ger werd snel getemperd toen ik las dat van
deelnemers aan Alpe d'Huzes werd verwacht
dat ze duizenden euro's aan sponsorgeld bin-
nenharkten. Moest ik mensen om geld gaan
vragen? Dacht het niet.
Ik had makkelijk kletsen, want kanker was
tot dan toe redelijk op afstand gebleven. Ja,
mijn schoonvader was gestorven aan kanker,
maar hij was bijna tachtig en ónder het ver
driet lag het besef dat hij na een vol leven te
vreden afscheid had genomen van al zijn kin
deren en zijn vrouw. Het deed pijn, maar er
was ook berusting.
Een paar maanden later veranderde dat, toen
de doktoren maar niet konden vinden waar
om het bloed van mijn vader, nog maar net
met pensioen, vreemde kuren vertoonde. Ter
wijl het ene onderzoek het andere afwisselde,
klonk het woord dat de specialisten liever niet
wilden noemen steeds luider. Opeens was
daar de angst: het zal toch niet? In diezelfde
periode kreeg de jongste zus van mijn vader
blaaskanker. En opeens was daar ook woede:
ze is maar een jaar of tien ouder dan ik, ver
domme!
Zo kreeg Alpe d'Huzes een-andere lading.
Want in al je machteloosheid kun je in elk ge
val nog één ding doen: geld geven. Of geld
vragen.
Doe je mee aan de actie Alpe
d'Huzes, dan duik je in een
wereld van trainingsschema's,
sponsors en emoties. Zes keer op
één dag de Alpe d'Huez op
fietsen, welke zot bedenkt dat?
Maar de sportieve uitdaging
blijkt bijzaak: Alpe d'Huzes
draait om kanker, om mensen
die zijn doodgegaan en mensen
die bleven leven. En het draait
vooral om geld. Dit jaar fietsen
en lopen de Alpe d'Huzessers op
zijn minst 30 miljoen euro bij
elkaar. Want geld, dat is het
beste medicijn tegen kanker.
De organisatoren van Alpe d'Huzes zijn
streng. Er wordt van deelnemers veel ver
wacht: alle kosten voor meedoen moeten
ze zelf betalen, en ze moeten minimaal
2500 euro aan sponsorgeld verzamelen. Vo
rig jaar bracht de actie maar liefst 20 mil
joen euro op en voor dit jaar is de lat op 30
miljoen gelegd. En dat op een totaal aan
120 miljoen dat in Nederland in kankeron
derzoek wordt gestoken.
Dat onderzoek is hard nodig, want kanker
is alom. Het blijkt uit de persoonlijke Alpe
d'Huzes-actiepagina's waarop deelnemers
duidelijk maken waarom ze aan de actie
meedoen. Waar de een zijn genezing viert
met de klimtocht, doet de ander mee om
de herinnering aan een verloren naaste te
eren. Het blijkt ook op de dag zelf. Naast
de gebalde vuisten die op de finish de
lucht in gaan zijn er vooral veel betraande
ogen. Want kanker, of je het nu zelf hebt
of er bij een ander naar moet kijken, doet
pijn.
Nog voor de zomer van 2011 bleek dat wat
mijn vader parten speelde, opspelend zuur
was. Kwestie van medicijnen slikken: opluch
ting alom. Maar opeens leek het alsof ik kan
ker tegenkwam, waar ik ook keek. De veel te
jonge collega van mijn vrouw moest het al
veel te snel opgeven. Een ex-collega die we
nog geen twee jaar geleden hadden uitge
zwaaid, was zelfs slechts twee weken gegund
om afscheid te nemen. Een andere collega
vocht ondertussen voor zijn leven. Ik durfde
mijn moeder bijna niet meer te bellen, want
het leek wel alsof ze elke keer weer een oude
kennis was tegengekomen, die... u raadt het
al. Je zou er moedeloos van worden.
Sinds het begin in 2006 hebben zich elk
jaar meer mensen gemeld om de berg op
te fietsen of te lopen. Voor de editie van
dit jaar waren het er zelfs zo veel dat er
een extra fietsdag aan vast werd geplakt.
En al die deelnemers worden gestimu
leerd, zo veel mogelijk geld te verzamelen.
Vooral de mensen die zich als een team
hebben ingeschreven, komen vaak met ei
gen acties. Zoals de mannen van H4A Cy
cling, die bloot poseerden voor een verjaar
dagskalender. Of schrijfster Anneke Wil-
tink, die de opbrengst van haar dichtbun
del 'Overvloed, kankergedichten en ge
dachten' doneert. En de mannen van team
Neckermann, die met onder meer een
kaartavond en een thuisrestaurant euro's
sprokkelen. Er worden spinningmara-
thons georganiseerd, tassen verkocht, fami
lie, vrienden en bedrijven worden aange
schreven. Alles onder het motto: ik vraag
het niet voor mezelf maar voor een ander.
En dan is geld vragen opeens een stuk ge
makkelijker.
Na de teleurstelling dat ik in eerste instantie
werd uitgeloot, volgde al snel de mail dat ik
wél op de andere dag mee kon doen. De berg
wordt dan korter opengesteld, dus zes keer
omhoog, dat gaat niet lukken. Misschien
maar goed ook, zo goed kan ik ook weer niet
klimmen. Het trainen begon en een mail naar
familie leverde al snel de eerste sponsors op.
Ook enkele collega's die in hun directe omge
ving met die rotziekte te maken hadden of
hadden gehad, wisten mijn actiepagina te vin
den.
Ondertussen raakte ik steeds meer onder de
indruk van de enorme berg werk die wordt
verzet, en allemaal door vrijwilligers. Hier
geen overbetaalde directeuren die namens het
goede doel even een f ink pensioen voor zich
zelf regelen. Er is een strikt anti-strijkstokbe-
leid: elke gedoneerde euro moet naar het doel.
Ik merk dat ik eigenlijk tijd tekortkom, maar
kruip toch elke keer weer op de fets; dat een
rascynicus als ik toch nog eens geïnspireerd
zou raken.
Alpe d'Huzes besteedt het verdien
de geld in samenwerking met het
Koningin Wilhelmina Fonds. Het
wordt gestoken'in onderzoek en projecten
die in lijn zijn met de missie: anderen hel
pen om goed, gelukkig en gezond te leven
met kanker. Het gaat niet alleen om overle
ven, maar ook om zo goed mogelijk leven.
En met zo veel euro's valt veel te bereiken.
Zo worden jarenlang twee leerstoelen gefi
nancierd, onder meer om te zorgen voor
betere zorgprogramma's. Er is een project
om te stimuleren dat diagnoses sneller
worden gesteld, zodat je niet weken in ang
stige spanning op de uitslag van een kan
keronderzoek zit te wachten. Er worden
revalidatieprogramma's ontwikkeld.
En er is de Bas Mulder Award. Want on
danks alle moeite en het 'hoofd om-
hoog'-gehalte van alles wat de organisatie
doet, moet er vaak afscheid worden geno
men. Van deelnemers, vrijwilligers, trou
we supporters, die de strijd uiteindelijk
toch hebben verloren. Bas Mulder was één
van hen; in 2010 overleed hij, 24 jaar oud.
Alpe d'Huzes houdt zijn herinnering le
vend door onderzoeksvoorstellen van jon
ge kankeronderzoekers te steunen.
Enkele weken geleden plaatste ik een oproep
in de krant, ik vroeg Zeeuwse deelnemers zich
te melden. Tientallen mensen gaven gehoor.
Mensen die ouders, nichtjes, vrienden zijn ver
loren. Die zelf hebben gevochten en gewon
nen, en nu de strijd voor anderen willen aan
gaan. De komende weken, vanaf 9 april, zult
u een aantal van hen in de krant terugvin
den.
Alpe d'Huzes draait om geld, maar mis
schien nog belangrijker is de gedachte ach
ter de actie: machteloosheid bestaat niet. Je
kunt altijd vechten. In 2006 geloofden
zelfs sommige profwielrenners niet dat
het mogelijk was, op één dag zes keer de
Berg op te fietsen. Maar in dat eerste jaar
lukte het al meer dan zestig renners. En ze
gaan door. De website van de organisatie
heet niet voor niets opgevenisgeenop-
tie.nl.
