5 spectrum
's Heer Abtskerke, gastvrije pleisterplaats
fietsplaatje
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
Marjan
Berk
Zaterdag 31 maart 2012
e boekenweek brengt ieder jaar weer
I een aantal lezingen met zich mee, die
in geografisch opzicht er toe leidt
weer eens met frisse ogen naar ons
toch wel heel bijzonder land te kijken.
Vooral omdat het vroege voorjaar met dat scher
pe licht de vergezichten in een helder coloriet
zet. Wat is er mooier dan een bijna schaterend
Hollands Diep onder een stralende zon? Het grij
ze wintergrauw wijkt, en wanneer je binnen
vier dagen van Markelo naar Middelharnis op
Goeree Overflakkee trekt, om daarna 's Heer
Abtskerke in Zuid-Beveland aan te doen, waarna
we naar Sittard in Zuid-Limburg reizen... ja dan
weet je weer dat je in een wonderlijk mooi land
woont. We kijken voor het gemak even niet
naar de steeds bredere plakken asfalt die zorgen,
dat je steeds sneller van A naar B reist.
In 's Heer Abtskerke zou de lezing worden ge
houden in de Johannes de Doperkerk, een beeld
schoon kerkje dat zijn bestaan begon in de der
tiende eeuw, gesticht door een abt van een
klooster te Middelburg. Het koor is het oudste
deel, gebouwd omstreeks 1300. Daarna werd de
toren gebouwd en vervolgens het schip. Vanaf
1982 heb ik af en toe een lezing in een kerk ge
houden, iets wat mij altijd een apart gevoel
geeft. Ooit stond ik in Deventer in een enorme
kerk, er werd van mij verwacht dat ik vanaf de
preekstoel het woord tot de toehoorders-richtte!
Door de ontkerstening van ons land zijn er nog
al wat kerken die hun oorspronkelijke functie
hebben opgegeven en nog uitsluitend voor ande
re, meestal culturele doelen worden gebruikt.
En zo kom ik ook wel eens terecht in een oude
synagoge! Maar toch... ik voel altijd respect wan
neer ik naar die oude muren kijk, die honderden
jaren van alles aan menselijke vreugde en ver
driet hebben aangezien en nu naar een profane
schrijfster moeten luisteren. Wanneer het pu
bliek dan hartelijk lacht, denk ik: „vandaag is het
de lachende kerk!"
Vooraf aan de lezing wordt er altijd gecommuni
ceerd met de organiserende vereniging. En zo
werd ik, met de vriend die mij op deze lange rit
ten vervoert, uitgenodigd voor een maaltijd.
„Wilt u vlees of vis?", vroeg gastvrouw Paula.
Tja... Zeeland en vis, dat sprak vanzelf! En zo
kwamen wij aan bij Paula's huis, waar een lange
tafel Paas-gedekt stond en Paula en een vriendin
zich culinair buitengewoon hadden uitgesloofd,
zodat wij ogenblikkelijk de recepten van de sma
kelijke ovenschotels vroegen! Daar wij ons op
deze lange ritten meestal behelpen met pakjes
meegenomen brood, zakken patat met grote
klodders mayonaise en koppen koffie die vooral
beneden de grote rivieren nogal eens zo sterk
zijn dat je bijna ogenblikkelijk achterover slaat,
was dit een geweldige aangename verrassing.
Hartverwarmend! We voelden ons gekoesterd
in Zeeuwse gastvrijheid, tot we ontdekten dat
deze Zeeuwen binnenlandse immigranten wa
ren! De tafelgenoten kwamen overal vandaan,
ene Bart kwam zelfs helemaal uit Groningen.
Maar we voelden ons helemaal gelukkig toen
we, zuigend op een Zeeuwse babbelaar, de terug
tocht naar het Westen aanvaardden.
P.S. Dank U, Sam v.d. Zee, voor uw commentaar
op mijn vermelding van Audrey Hepburn als
ster in de film Gigi, ik was in de war, omdat zij
bij de schrijfster Colette op auditie ging voor het
TONEELSTUK Gigi. Dus U had gelijk mij te beris
pen en te melden dat het Leslie Caron was, die
de hoofdrol in de FILM Gigi speelde! Dank!
