4
Jonge sla
Vliegend tapijt
vrijdag 30 maart 2012
w
m
Jonge sla. foto RvdK
w
70
O
In zijn gedicht Jonge sla be
schrijft Rutger Kopland hoe
hij alles met droge ogen kan
aanzien: stervende bloemen, het
verdorren van bonen, het rooien
van aardappelen. Zijn gedicht ein
digt met de zin: 'Maar jonge sla in
september, net geplant, slap nog,
in vochtige bedjes, nee'.
Er bestaat een trend om dicht
kunst dichter bij de mens te bren
gen: dichters declameren hun ver
zen in treinen, op markten en in huiskamers. Jonge sla van
Kopland zou eens moeten worden voorgedragen aan volks
tuinders; er zou een gehuil van protest opgaan. Want waar
zie je pasgeplante sla in vochtige bedjes in september? Je
moet wel heel optimistisch zijn om te hopen dat die sla
voor de eerste nachtvorst tot wasdom komt. Of zou Kop
land zijn sla geplant hebben in een polyester tunneltje?
Je ziet dat vaker bij dichters: koketteren met zaken waar ze
geen verstand van hebben. De dichter Achterberg verwerk
te graag wetenschappelijke termen in zijn gedichten en haal
de osmose en diffusie door elkaar. Maar ja; als ik mijn leven
lang schoenen moest repareren, zou ik het ook lastig vin
den bij mijn leest te blijven.
Een leuk onderwerp voor weekendbij lagen van de
geschreven media is het kweken van groente op ter
rassen en balkons. Er bestaan houten frames die in
acht of zestien vakjes zijn verdeeld, speciaal voor de
ze poppenhuisteelt. Je vult die vakjes met potgrond
en in ieder vakje plant of zaai je een groente: sla, ra
dijs, bieten, et cetera - alles wat niet te diep wortelt.
Ik zie het al voor me, de discussie later in het jaar:
'Wat denk je schat? Zullen we vandaag onze biet
oogsten of laten we hem nog e ven groeien? Jonge
biet is natuurlijk wel het lekkerst. Spoel hem in ie
der geval goed af want Volgens mij heeft de kat van
dc buren er op geplast'. Nee, volgens mij /.al die
groententeeit op balkons nooit een succes worden.
1 luur liever een volkstuin als je echt serieus bent.
Als er dan toch op het balkon moet worden ge
zaaid, zaai dan sla. Doe dat nu, en niet, als Kopland,
in het najaar. Wie van figuurzagen houdt, kange
rust een houten frame in elkaar zetten. Degene die vooral
praktisch is, heeft baat bij eenvoudiger oplossingen: in tuin
centra kun je een 'growbag' kopen, een grote zak bemeste
potgrond. Je kunt ook gewoon een zak van de allergoed
koopste potgrond kopen en zelf de mest toedienen.
Wie kleinbetuind is, kiest voor kleine sla. Zo'n sla die maar
kleine kropjes vormt, zodat je er aardig wat in een zak pot
grond kwijt kunt, is Little Gem, bekend van de zakjes in de
supermarkt. Little Gem is simpel zelf te zaaien. Doe dat nu,
want deze sla is een koudkiemer, wat inhoudt dat het zaad
niet wil kiemen als de temperatuur te hoog is. Zaai in een
plastic bloempot; daarin droogt het zaad minder Snel uit.
Houd er rekening mee dat ieder zaadje kiemt, dus zaai dun.
Met één pakje kun je jarenlang toe. Dek het zaad af met een
paar millimeter grond. En zet de pot buiten, want tegen
een nacht vorst is het zaad wel bestand.
Vliegende tapijten hebben een
haast magische uitwerking op
kinderen. Maar er is één pro
bleem: ze bestaan alleen in de
sprookjes van duizend-en-een-
nacht. Tenminste, dat dacht ik.
Tot ik op Stylecowboys.nl dit
Flying carpet tegenkwam. Echt
vliegen kan dit kleed natuurlijk
niet, maar dat gevoel wordt wel
overgebracht, dankzij de 'wedge'
die je onder het kleed kunt schui
ven. Deze wig geeft het Flying
carpet een drie-dimensionaal ef
fect. Je kunt er bovendien fijn te
genaan leunen, terwijl je bijvoor
beeld televisie kijkt. Het wollen
kleed wordt gemaakt in India of
Nepal en is verkrijgbaar in twee
maten in de kleuren rood, groen
en grijs. Het Care Fair-label ga
randeert dat bij de productie
geen gebruik is gemaakt van kin
derarbeid. Interesse? De Flying
carpet is via Stardust.com te be
stellen (vanaf circa i.ooo euro).
k gi et zou een idyllisch be-
f'jl ginshot van een film
kunnen zijn: uit de ein-
h j deloze velden onder
m de rook van de Hoge
Veluwe doemt een gestalte op met
grote regenlaarzen aan. Al snel
krijgt de persoon vorm. Het is
tuinboekenschrijver Romke van
de Kaa, samen met zijn twee hon
den. Ze waren ontsnapt. De vrij
heid lonkte. Van de Kaa kan het
zich wel voorstellen, want zelf kan
hij ook genieten van de ongerepte
natuur.
Het is de eerste mooie lentedag
van het jaar en de zon brandt fel Jj
op de narcissen in de achtertuin
van zijn landelijk gelegen huis.
Van de Kaa lijnt zijn honden aan
en neemt plaats op een tuinstoel.
Klaar om te praten over zijn nieu-$|
we boek. Verwilderen is de titel,
met de toevoeging Laat de plant
het werk doen. Dat laatste kan te
genwoordig bijna niet anders,
vindt Van de Kaa. „De maatschap
pij is veranderd en de tuin is een
spiegel van die samenleving. Echt
paren werken allebei. En als ze vrij
zijn, moeten de kinderen naar de
klimwand, de judoles en de ballet
club worden vervoerd. Vroeger
werkte de vrouw niet, dus kon zij
de tuin wieden."
Het klinkt op het eerste gezicht
wat zuur uit de mond van de ge
pensioneerde kweker, maar het
klopt wel: tuinen zijn steeds vaker
'kattenbakken', zoals Van de Kaa
ze betitelt. „We hebben dê mond
vol van duurzaamheid, maar on
dertussen kan er geen dier leven
op al die tuinen vol bestrating. En
dat ene groene sprietje dat tussen
de tegels durft uit te piepen, wordt
meteen bespoten met vergif"
Wat voor kwaad doet een mier
ons? Plast hij soms in uw brieven
bus, vraagt Van de Kaa zich afin
het boek. Hij voegt er nog aan toe
dat Round-Up, Nederlands popu
lairste bestrijdingsmiddel, tot ver
driet van onkruidhaters ook nog
wordt verboden. Het klinkt alle
maal vrij pessimistisch. Maar dan
veert Van de Kaa op uit zijn tuin
stoel. „Mensen vinden hun tuin
echt nog wel leuk. Ze zijn alleen
zo onwetend. Met een tuin vol
grind is niks mis als je 'm opleukt
met zaden van veldbloemen."
Van de Kaa weet waarover hij
praat. Lezers van deze krant ken
nen hem van zijn tuincolumns en
rubrieken. Op elk tuindilemma
weet hij antwoord. Elke maandag
ochtend kruipt Van de Kaa achter
de computer om tuinvragen te be
antwoorden. Na al die jaren zijn
de meeste vragen wel een keer of
vijf voorbijgekomen. „Mensen be
ginnen mij nu uit te dagen met fo
to's van tropische planten uit het
buitenland, als zoekplaatje. Vaak
ken ik die ook wel, al blijft het al
tijd prettig om verrast te worden."
Zo ontdekte Van de Kaa onlangs
in Engeland, in een tuin waar hij
jarenlang werkte, een voor hem
onbekende plant. „Het is een
struikachtige uit de hooglanden
van Mexico. Ik heb 'm meegeno
men naar mijn tuin in Dieren. Hij
doet het wonderwel. Ik experimen
teer graag met planten."
Kennis doet Van de Kaa bij voor
keur op in de praktijk. Een onafge
maakte studie biologie is de basis
