Langs de lijn
sport met
een knipoog
spectrum 2
Zaterdag 24 maart 2012
Het populaire
radioprogramma Langs
de lijn viert dit
weekeinde de
tienduizendste
uitzending. De
combinatie van sport,
nieuws en muziek blijkt
al sinds 1967 een gouden
formule. „Bij Langs de
lijn hoefik niet te
zappen."
door Monique Brandt
Radiomaken als duo bete
kent: seinen met blikken
op de momenten dat de
microfoon openstaat.
Staccato zinnen uitwisse
len als het rode lichtje
even uit is. Zoals op deze
zondagmiddag, wanneer de uiterst gecon
centreerde presentatoren Tom van 't Hek
en Toine van Peperstraten vrijwel woorde
loos communiceren in de radiostudio van
Langs de lijn. Achter het studioglas waakt
eindredacteur Bram Gaillard.
Deze werkwijze is in tienduizend afleverin
gen vrijwel niet veranderd. De techniek
wel, maar het wezen van Langs de lijnooit
bedacht door Kees Buurman, wordt angst
vallig bewaakt. En dus werkt het tweetal
na het opklinken van de vertrouwde tune
zoals Koos Postema en Felix Meurders dat
samen pakweg 25 jaar geleden ook deden,
gedurende de 6 jaar dat zij 's zondags pre
senteerden. Vóór Meurders zat Willem
Ruis eveneens 6 jaar naast Postema. Dat
tweemanschap zorgde er geregeld voor dat
de luisteraars slap van het lachen voor de
radio zaten. Postema: „Mensen dachten al
tijd dat we lang bleven hangen, omdat het
zo gezellig was. Maar als het kon, lieten we
de eindtune wat langer doorlopen en gin
gen wij intussen snel naar huis. Enfin, wij
rijden samen op, allebei met die tune in de
auto. Op het punt waar hij links en ik
rechts moest, stond een tankstation. De
pompbediende zag ons allebei in de auto
zitten, terwijl het programma nog bezig
was. Hij begreep er niéts van, we zagen die
man voor onze ogen sta-pel-krankzinnig
worden."
De duo's die nu terugblikken, bestrijken
zowat vier generaties. -Van Peperstraten
(1967), eind 2009 aangetreden, groeide op,
luisterend naar Postema (1932) en Meur
ders (1946). „Vanaf eind jaren zeventig
ben ik meegegroeid. Ik zapte veel langs ver
schillende zenders. Bij Langs de lijn hoefde
ik niet te zappen. En nog steeds vind ik
dat snelle wisselen van locatie het leukst."
Voormalig tophockeyer Tom van 't Hek
(1958) werd -in 2000 door Ferry de Groot,
destijds eindredacteur en Chef Sport, naar
de radio gehaald. De Groot was berucht
om zijn practical jokes. Postema: „Soms
was ik niet meer in staat tot spreken, zo
hard moest ik dan om hem lachen. Op een
dag had iemand wat gewonnen in een
Tour-prijsvraag. Tijdens het bellen met die
man blafte zijn hond op de achtergrond.
Dat geblaf is wel 35 keer in die uitzending
teruggekomen. Con-stant. De Groot stond
zelf króm van het lachen achter die ruit."
Meurders: „Ik heb nog een tijd de woens
dag gepresenteerd. Dan moest ik de uitsla
gen van de paardenkoersen ophoesten.
Hoorde ik Ferry in mijn koptelefoon: 'Zeg,
ken je deze al'? En dan begon hij moppen
te vertellen. Dat ging maar door, terwijl ik
die koersen aan het voorlezen was."
Van 't Hek: „Wij hadden een verslaggever
die zijn mobiel nooit uitzette tijdens de uit
zending. Een halfjaar lang, elke week, pre
cies op het moment dat hij in de uitzen
ding zat, belde Ferry zijn nummer. Dan
hoorde je die verslaggever zijn praatje be
ginnen en ging opeens die telefoon af
Moest-ie dat ding weer wegdrukken."
Van 't Hek presenteerde eerst het program
ma met Govert van Brakel. Sinds diens
pensionering zit Van Peperstraten naast
hem. „Onze samenwerking is iets heel na
tuurlijks; we zijn geen concurrenten. Ik
kan me wel voorstellen dat niet alle samen
stellingen even goed werken, er moet wel
iéts zijn."
„Je moet kunnen geven, elkaar de ruimte
kunnen laten. Met elkaar kunnen lezen en
schrijven", zegt Meurders die daarvoor al
als verslaggever voor het programma werk
te. Tijdens zijn tweede wedstrijd in die
hoedanigheid, Roda JC tegen FC Amster
dam, ging hij trouwens al in de fout. „Het
werd 1-0 naar mijn idee. Zegt die vent
naast me: 'Zeg Felix, dat doelpunt is toch
afgekeurd?' Dus ik zeg tegen de eindredac
teur: Rob, ik moet er even in, er is iets be
langrijks gebeurd. 'Waarom dan', vraagt
Rob geïrriteerd. 'Als je geen goede reden
hebt, is dit meteen je laatste wedstrijd'.
Net op het moment dat ik in de uitzen
ding zat, werd een speler van Roda ge
vloerd en brak er een enorm fluitconcert
los. Waarop ik zei: U hoort het, de scheids
rechter hier heeft om onduidelijke rede
nen dat glaszuivere doelpunt van Nannin-
ga afgekeurd, het staat nog altijd nul-nul.
Zo werkte ik me er mooi uit en niemand
heeft er ooit van geweten."
Ook in de jubileumuitzending zullen weer
tal van sappige anekdotes over de tafel vlie
gen. Verslaggever Andy Houtkamp, 31
dienstjaren op de teller, heeft er legio. Zo
als die keer dat hij bij de Olympische Spe
len in Peking de verkeerde atleet de 5.000
meter liet winnen. Prompt leek het alsof
hij de volgende dag, bij de 1.500 meter
weer de mist in ging. Tot bleek dat niet hij
fout zat, maar dat in het stadion de ver
keerde winnaar op de schermen ver
scheen. „Ik kan er nog wel eens bijna gil
lend wakker van worden."
Hij herinnert zich de flessen witte wijn, al
tijd koud en klaar voor consumptie door
Postema en Ruis. Zij kondigden Hout
kamp, die een blauwe maandag in de valu-
