Het
laatste
hert
van Schouwen
6l
Bmordeimg
donderdag 22 maart 2012
Prijs-Kwaliteit:
Misschien lag het aan ons: het was
niet helemaal onze smaak bij De To
renhoeve. We betaalden ruim zeven
tig euro voor twee.
Entourage
De inrichting is wat oubollig: het res
taurant ligt midden in het prachtige
bos- en duingebied.
Bediening
Vriendelijk, en efficiënt. We worden al
leen nét iets te vaak lastig gevallen.
Conclusie:
Een allround restaurant, zonder grote
creatieve uitschieters.
Het is mistig als we in
Burgh-Haamstede
aankomen. Zo mis
tig dat we zelfs een
beetje verdwalen in
het grote donkere bos. Restaurant
De Torenhoeve ligt dan ook op
het uiterste puntje van Schou-
wen-Duiveland, pal onder de vuur
toren, die op deze avond myste
rieus zijn lichtbundels over ons
zwiept.
Restaurant De Torenhoeve is on
derdeel van een hotel en een ap
partementencomplex, en maakt
op deze avond ver buiten het sei
zoen een wat uitgestorven indruk.
Het eetgedeelte zit in de oude
duinboerderij die ook al De Toren
hoeve heette en waar - zo zal ons
na het eten verteld worden - de ko
ningin vroeger nog wel eens een
kopje thee kwam nuttigen.
We zitten in een eetzaal die ouder
wets rustiek is, een beetje geda
teerd zelfs: een groot glas-in-lood-
scherm ontneemt ons het zicht op
de bar, we zitten op donker hou
ten meubilair. Bij de open haard
in het bargedeelte staat een rustiek
zitje: hier is heel goed te zien dat
het hotel vroeger een boerderij
was. Het is duidelijk: De Torenhoe
ve is niet het hipste wat Schouwen
te bieden heeft.
Als we een glas wijn bestellen en
Restaurant De Torenhoeve
Torenweg 38
om water vragen omdat we dorst
hebben, krijgen we te horen dat
gasten hier geen glazen water krij
gen: er worden alleen flessen wa
ter verkocht. De opbrengst daar
van gaat naar een goed doel. Een
beetje flauw, vinden we, hoewel
we natuurlijk niets tegen goede
doelen hebben, en een andere keu
ze is er niet: dus vooruit. Bij het
water krijgen we een amuselepel
met een hapje erop: een plak Iberi-
coham met rode uiencompote,
dressing en wat bosui. Helaas do
mineert de dressing de lekkere
hamsmaak. Mijn vegetarische tafel-
genote krijgt, als ze zegt dat ze
geen vlees eet, wat huisgemarineer-
de mossels met een blaadje sla: erg
attent.
Omdat het nog nét winter is, staat
de kaart nog vol met wild: als we
ernaar vragen, krijgen we de beves
tiging dat het hert op de kaart in
derdaad uit het grote donkere bos
hiernaast komt. Op de damherten
in het duingebied van
Burgh-Haamstede wordt volop ge
jaagd. Het zijn er zoveel dat ze
voor overlast zorgen. „De jager
heeft deze week net het laatste
exemplaar van het seizoen ge
bracht", horen we. Dat willen we
wel proberen. Althans: ik. Helaas
is de fazant die als voorgerecht op
de kaart stond wel echt op: nieu
we komen pas weer eind van het
jaar. Ik kies als alternatief huisge-
rookte entrecote - van de vlees
boerderij op het eiland-met zil
veruitjes die gestoofd zijn in balsa-
mico-azijn. Het vlees is zacht en
smaakvol, de dressing is naar mijn
- hartige - smaak wat te zoet. Op
het bord liggen plakjes van een
vrucht die aan kiwi doet te den
ken: met dezelfde pitjes, maar dan
wat flauwer: het is een pitaya, een
cactusvrucht, leren we: we vinden
hem meer curieus dan smaakvol.
De warm gerookte zalm
aan de andere kant van de
tafel is perfect: nét gaar en
heerlijk zacht. En ook de koude
zalm is prima, maar ook bij dit ge
recht is de dressing aan de zoete
kant. Bij de voorgerechten krijgen
we simpele driehoeken van bruine
en witte boterhammen en room
boter en standaard-kruidenboter
om ze mee te besmeren. Niks mis
mee, maar het geeft allemaal ook
geen blijk van grote creativiteit.
Aan allebei de kanten naast ons zit
ten dik tevreden klanten. „Ik heb
lang niet zo lekker gegeten, zegt
mijn buurvrouw, die een combina
tie van alle voorgerechten van De
Torenhoeve eet.
De wildstoof gemaakt van het al
lerlaatste hert van Schouwen
wordt geserveerd in zo'n schattig
maar onhandig klein emaillen pan-
Restaurant De Torenhoeve in Burgh-Haamstede ligt pal onder de vuurtorei
netje: het vlees is super zacht, en
ook zoet, gekruid met kruidnagel.
Erbij krijg ik een lepel lekkere
zuurkoolstampot met spekjes en
een stoofpeer. De slibtongetjes van
mijn overbuurvrouw zien er -
bruin gebakken - aantrekkelijker
uit dan ze smaken: ze zijn nogal
droog uitgevallen. We krijgen een
schaaltje friet en gestoomde groen
ten: bloemkool, wortel, bleekselde
rij, sperziebonen en broccoli. „Een
beetje gewoontjes hé", klinkt het
tegenover me. En dat is het.
We besluiten het nagerecht te de
len: zelfs de nog warme peren-
crumble is zoeter dan we eigenlijk
lekker vinden. En dan zit er ook
•nog poedersuiker overheen. Met
het kaneelijs én de slagroom erbij
is het een machtig gerecht.
We besluiten met een kop thee,
In Eten doen de
redacteuren Edith
Ramakers en Nadia
Berkelder beurtelings
verslag van een bezoek
aan Zeeuwse
eetgelegenheden.