Het laatste hert van Schouwen 6l Bmordeimg donderdag 22 maart 2012 Prijs-Kwaliteit: Misschien lag het aan ons: het was niet helemaal onze smaak bij De To renhoeve. We betaalden ruim zeven tig euro voor twee. Entourage De inrichting is wat oubollig: het res taurant ligt midden in het prachtige bos- en duingebied. Bediening Vriendelijk, en efficiënt. We worden al leen nét iets te vaak lastig gevallen. Conclusie: Een allround restaurant, zonder grote creatieve uitschieters. Het is mistig als we in Burgh-Haamstede aankomen. Zo mis tig dat we zelfs een beetje verdwalen in het grote donkere bos. Restaurant De Torenhoeve ligt dan ook op het uiterste puntje van Schou- wen-Duiveland, pal onder de vuur toren, die op deze avond myste rieus zijn lichtbundels over ons zwiept. Restaurant De Torenhoeve is on derdeel van een hotel en een ap partementencomplex, en maakt op deze avond ver buiten het sei zoen een wat uitgestorven indruk. Het eetgedeelte zit in de oude duinboerderij die ook al De Toren hoeve heette en waar - zo zal ons na het eten verteld worden - de ko ningin vroeger nog wel eens een kopje thee kwam nuttigen. We zitten in een eetzaal die ouder wets rustiek is, een beetje geda teerd zelfs: een groot glas-in-lood- scherm ontneemt ons het zicht op de bar, we zitten op donker hou ten meubilair. Bij de open haard in het bargedeelte staat een rustiek zitje: hier is heel goed te zien dat het hotel vroeger een boerderij was. Het is duidelijk: De Torenhoe ve is niet het hipste wat Schouwen te bieden heeft. Als we een glas wijn bestellen en Restaurant De Torenhoeve Torenweg 38 om water vragen omdat we dorst hebben, krijgen we te horen dat gasten hier geen glazen water krij gen: er worden alleen flessen wa ter verkocht. De opbrengst daar van gaat naar een goed doel. Een beetje flauw, vinden we, hoewel we natuurlijk niets tegen goede doelen hebben, en een andere keu ze is er niet: dus vooruit. Bij het water krijgen we een amuselepel met een hapje erop: een plak Iberi- coham met rode uiencompote, dressing en wat bosui. Helaas do mineert de dressing de lekkere hamsmaak. Mijn vegetarische tafel- genote krijgt, als ze zegt dat ze geen vlees eet, wat huisgemarineer- de mossels met een blaadje sla: erg attent. Omdat het nog nét winter is, staat de kaart nog vol met wild: als we ernaar vragen, krijgen we de beves tiging dat het hert op de kaart in derdaad uit het grote donkere bos hiernaast komt. Op de damherten in het duingebied van Burgh-Haamstede wordt volop ge jaagd. Het zijn er zoveel dat ze voor overlast zorgen. „De jager heeft deze week net het laatste exemplaar van het seizoen ge bracht", horen we. Dat willen we wel proberen. Althans: ik. Helaas is de fazant die als voorgerecht op de kaart stond wel echt op: nieu we komen pas weer eind van het jaar. Ik kies als alternatief huisge- rookte entrecote - van de vlees boerderij op het eiland-met zil veruitjes die gestoofd zijn in balsa- mico-azijn. Het vlees is zacht en smaakvol, de dressing is naar mijn - hartige - smaak wat te zoet. Op het bord liggen plakjes van een vrucht die aan kiwi doet te den ken: met dezelfde pitjes, maar dan wat flauwer: het is een pitaya, een cactusvrucht, leren we: we vinden hem meer curieus dan smaakvol. De warm gerookte zalm aan de andere kant van de tafel is perfect: nét gaar en heerlijk zacht. En ook de koude zalm is prima, maar ook bij dit ge recht is de dressing aan de zoete kant. Bij de voorgerechten krijgen we simpele driehoeken van bruine en witte boterhammen en room boter en standaard-kruidenboter om ze mee te besmeren. Niks mis mee, maar het geeft allemaal ook geen blijk van grote creativiteit. Aan allebei de kanten naast ons zit ten dik tevreden klanten. „Ik heb lang niet zo lekker gegeten, zegt mijn buurvrouw, die een combina tie van alle voorgerechten van De Torenhoeve eet. De wildstoof gemaakt van het al lerlaatste hert van Schouwen wordt geserveerd in zo'n schattig maar onhandig klein emaillen pan- Restaurant De Torenhoeve in Burgh-Haamstede ligt pal onder de vuurtorei netje: het vlees is super zacht, en ook zoet, gekruid met kruidnagel. Erbij krijg ik een lepel lekkere zuurkoolstampot met spekjes en een stoofpeer. De slibtongetjes van mijn overbuurvrouw zien er - bruin gebakken - aantrekkelijker uit dan ze smaken: ze zijn nogal droog uitgevallen. We krijgen een schaaltje friet en gestoomde groen ten: bloemkool, wortel, bleekselde rij, sperziebonen en broccoli. „Een beetje gewoontjes hé", klinkt het tegenover me. En dat is het. We besluiten het nagerecht te de len: zelfs de nog warme peren- crumble is zoeter dan we eigenlijk lekker vinden. En dan zit er ook •nog poedersuiker overheen. Met het kaneelijs én de slagroom erbij is het een machtig gerecht. We besluiten met een kop thee, In Eten doen de redacteuren Edith Ramakers en Nadia Berkelder beurtelings verslag van een bezoek aan Zeeuwse eetgelegenheden.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2012 | | pagina 22