Hommage aan grote idolen
Die Blechtrommel
TERUGGESPOELD
r I media@wegener.nl 2 ~7 media
271
Zaterdag 17 maart 2012
Ruth Jacott eert haar souihelden Tina Turner, Diana Ross en
Billie Holiday door hun werk te zingen. Het afgelopen jaar trok
haar muzikale hommage Simply the best volle zalen.
De registratie ervan komt nu op tv.
door Jan Vriend
door Stefan Oölcken
Prachtig, die showbizz-buitenkant.
Als zangeres Ruth Jacott terugdenkt
aan de eerste beelden die ze zag van
Diana Ross en The Supremes, veert
ze weer op. „Die zuivere stemmen,
die fantastische jurken, dat mooie
haar, die schitterende wimpers en die choreogra
fie: alles leek perfect. Zulke mooie, zwarte vrou
wen zag ik zelden. Hooguit mijn moeder en
mijn tantes als ze uit gingen."
Misschien kwam de ontnuchtering later wel
door dat plaatje van perfectie dat zich in Jacotts
hoofd had genesteld. Want dat glimmend opge
poetste imago maakte de teleurstelling groot
toen ze zich bij de voorbereiding van haar show
in haar heldinnen verdiepte.
„Ik kende ze alleen van hun talenten. Maar bij
iedere bladzijde die ik over deze zwarte parels
las, besefte ik dat ze achter de schermen vaak in
een hel leefden. Steeds maakten ze de keuzes
voor verkeerde mannen en bij allemaal lag de
verslaving op de loer."
Waarom ze iedere keer een foute man kozen, is
de zangeres een raadsel. Dat ze vielen voor de
verleiding van- de drugs snapt ze wel. „De druk
om te presteren is in de Amerikaanse showbizz
onnoemelijk groot. Als je even niet scoort, lig je
eruit. Die vlucht in verdovende middelen
kwam, omdat ze alles aanpakten om overeind te
blijven. Ook al gingen ze eraan kapot."
In Simply the best, de theatershow waarmee ze
het afgelopen jaar door het land reisde, zong ze
de grootste hits van haar heldinnen en praatte
ze de liedjes aan elkaar met persoonlijke achter
grondverhalen. De show trok volle zalen. Haar
verklaring? „De liedjes zijn monumenten. Door
ze in te kleuren met de achtergronden van de
vertolksters krijgt het een meerwaarde."
Voor de 51-jarige zangeres zelf betekende de
hommage aan haar idolen een ideale vorm om
haar publiek op te zoeken. „Ik zing mijn oude
successen nog graag, maar het past niet meer
om op mijn leeftijd alleen nog Hartslag en Blijf
mij bij te blijven zingen. Door het repertoire van
mijn helden te brengen, kon ik ook iets over me
zelf vertellen. Hoe meer ik met de billen bloot
ging, hoe meer het publiek het gevoel had dat
ze gezellig bij me op visite waren."
Geen wonder dat ze zinspeelt op een vervolg
van Simply the best in de theaters. Vanaf septem
ber geeft ze weer 75 shows. „Het wordt zeker
weer een concert met persoonlijk getinte verha
len, want ik merkte dat de mensen die graag ho
ren." Maar voor ze weer de theaters in gaat,
staat ze op 21 april nog in De Melkweg in Am
sterdam in een speciaal concert rond het Eurovi
sie Songfestival. Sinds ze ons land in 1993 verte
genwoordigde met het lied Vrede heeft ze een
band met het evenement. „Zodra ik het Eurovi
sielied hoor, krijg ik kippenvel." Bij het concert
in De Melkweg komen ruim twintig deelne
mers van het komende festival om hun liedjes
en zichzelf te promoten. „Het is goed voor hun i
naamsbekendheid. En voor het publiek is het
leuk om de kandidaten alvast te leren kennen."
Kom bij haar niet aan met de kritiek dat het
songfestival over zijn hoogtepunt heen is.
„Door de vriendjespolitiek onder de Oostblok
landen is het toekennen van de punten niet
leuk meer. Maar het spektakel waarbij je goede
zangers uit zo veel landen bij elkaar brengt,
houdt voor mij zijn magie. En de bekendheid
die ik door het festival kreeg, heeft bij mij zijn
vruchten afgeworpen."
Ruth Jacott Live, vanavond (zaterdag), Neder
land 3, 22.25 uur.
m Reageren?
redactie.media@wegener.nl
In de serie Teruggespoeld staat
wekelijks de spot gericht op
een filmklassieker die op veel
mensen een onuitwisbare
indruk heeft gemaakt.
Er zijn veel scènes in 'Die Blechtrom
mel' die op mij een onuitwisbare in
druk hebben gemaakt. Want hoe
wel de film soms wat aan de lang
dradige kant is, regisseur Volker Schlön-
dorffis er op weergaloze wijze in geslaagd
de bijna magisch-realistische taferelen uit
Günter Grass' gelijknamige debuutroman
uit 1959 te vertalen naar het witte doek. De
film won in 1979 de Gouden Palm op het
filmfestival in Cannes en sleepte in hetzelf
de jaar de Oscar voor de beste buitenlandse
film in de wacht. Grass werd in 1999 onder
scheiden met de Nobelprijs voor literatuur.
'Die Blechtrommel' draait om de beslom
meringen van de jonge Oskar (een prachti
ge rol van de destijds 11 jaar oude acteur Da
vid Bennent), die opgroeit in wat in 1925
de Vrije Stad Danzig heet. Op zijn derde
verjaardag krijgt Oskar een blikken trom
mel cadeau, die hij overal mee naartoe
sleept, tot verdriet van zijn familie. Want
Oskar kan maar één ding: heel hard op de
trom slaan. En als iemand de lawaaimaker
van hem wil afpakken, slaakt hij ijselijke
gillen. Minder alledaags is dat Oskar, uit
woede over het gedrag van de volwasse
nen, besluit niet meer te groeien. Iets wat
hem na een val van de keldertrap ook lukt.
Terwijl zijn brein volwassen wordt, blijft
zijn lichaam dat van een kleuter.
De kleine Oskar heeft alle reden te breken
met de wereld van de volwassenen.
SchlöndorfFs film is net als Grass' boek een
zedenschets van het interbellum, aan de
vooravond van de allesverwoestende Twee
de Wereldoorlog. Oskars vader doet het
met de huishoudster, zijn moeder deelt het
bed met pa's Poolse neef en naarmate de ja
ren vorderen, zwelt in zijn stad de storm
De rol van Oskar wordt op weergaloze wijze
vertolkt door David Bennent.
van het nationaalsocialisme aan. Ogen
schijnlijk gewone mensen raken in de ban
van Hitier en consorten, trekken bruine
uniformen aan en paraderen op de pleinen.
Briljant is de scène waarin Oskar een para
de van bruinhemden volledig weet te ont
regelen door met zijn blikken trommel het
tempo van de hoempaband naar speedme-
tal-achtige hoogten te stuwen. De strak ge
regisseerde exercitie van nazisuperioriteit
mondt uit in totale chaos. De leiders van
de-bruinhemden druipen af als geslagen
honden. De scène is, wat mij betreft, een
voorbode van het verloop van de naderen
de oorlog. Gelukkig voor Oskar valt er in
Danzig behalve nazi'tje pesten nog veel
meer te beleven. Hij mag dan wel klein van
stuk zijn, zijn levensdorst is enorm. Net als
zijn ontluikende aandacht voor de andere
sekse. Onvergetelijk is het moment waarop
de kleine Oskar op het strand bruispoeder
slurpt uit de navel van een 16-jarig meisje.
Dat hij daarna de indruk wekt haar oraal te
bevredigen, deed bij de filmkeuring in een
aantal landen de alarmbellen rinkelen. Ter
wijl critici en kijkers in Europa laaiend en
thousiast waren over SchlöndorfFs 'Blech
trommel', werd de film in Canada en Ame
rika in sommige staten eerst gecensureerd
en vervolgens helemaal verboden. Belache
lijk.
