Eilandhoppen
op de fiets
reizen j te
Vieze mannen
Voor een saaie strandvakantie
moet je niet naar de grillige
eilanden voor de Kroatische
kust. In plaats van luieren in
de zon ging Bert Sitters
daarom fietsen.
PW
reizen@wegener.nl
024-3650360
Zaterdag 17 maart 2012
Bij het eerste daglicht
geeft de kapitein van de
Skarda het commando:
'Trossen los!' Achter de
hekgolven in het strak
ke, diepblauwe water verdwijnt de
stad Zadar langzaam uit beeld. Ve
le eeuwen hoorde deze Kroatische
stad bij het Venetiaanse rijk en
nog altijd is deze invloed zichtbaar
aanwezig in de sfeer en in de archi
tectuur. Aangevuld met Romeinse
zuilen lijkt het centrum op een
openluchtmuseum.
Tijdens de boottocht langs de Dal-
matische kust staan onze fietsen
zorgvuldig vastgesjord op het ach
terdek. Die voorzorgsmaatregel is
vandaag overbodig, want de zee is
zo vlak als een spiegel. Maar toer-
begeleider Bernard legt uit dat de
ze rust in één klap kan omslaan in
een bora, de krachtige noorder-
wind die soms keihard kan uitha
len. Voor zeilers is het dan zaak zo
snel mogelijk een veilige haven op
te zoeken.
De tocht met ons drijvende hotel -
we slapen aan boord - gaat langs
tal van eilanden, de meeste onbe
woond. Op slechts 67 van de 1.185
eilanden die Kroatië rijk is, wonen
mensen. 'Dolfijnen!', klinkt het
plotseling vanaf de brug. De 'Flip
pers' geven met sierlijke sprongen
een gratis show weg.
Tussen de ruige kliffen valt de in
gang van de haven van Veli Losinj
nauwelijks te ontdekken. Na een
vakkundig genomen, bijna haakse
bocht krijgen we het minuscule
plaatsje te zien. Toch betekent Veli
groot, want dit dromerige haven
stadje was ooit de belangrijkste
plaats van het eiland Losinj. Het
water in de haven is zo helder, dat
we vanaf het dek de bodem kun
nen zien.
Genoeg geluierd, we komen hier
voor een beetje actie. Eenmaal op
de fiets zien we het dorp snel ach
ter ons in de diepte verdwijnen.
Vervolgens brengt een smal, beton
nen pad ons langs de kronkelende
kustlijn naar het veel grotere en
mondaine Mali Losinj, letterlijk
Klein Losinj. Klein heeft dus groot
Eindredactie:
Johan Bosveld
redactie.reizen@wegener.nl
Vormgeving:
Birgitta Hermans
Advertentieverkoop:
Wegener Media Nationale Verkoop
verkoop.dagbladen@wegener.nl
De artikelen in deze bijlage komen
tot stand onder verantwoordelijk
heid van de redactie. Daarvoor
werkt zij soms samen met
reisorganisaties en verkeersbureaus.
De redactie behoudt echter de
volledige zeggenschap over de
redactionele inhoud.
Er is verschil tussen man en vrouw. En aan dit verschil
kleven vele praktische onhandigheden. Zo kan een
vrouw blijkbaar niet op een mannentoilet. Die zijn
voor haar, denk ik, te vies. Wellicht een terechte veronder
stelling, maar eigenlijk zie ik geen enkele reden waarom een
man er automatisch een puinhoop van maakt, terwijl je op
de 'dames', bij wijze van spreken overal uit de pot zou kun
nen eten. Dat kan toch niet kloppen? Vroeger konden jon
gens en meisjes echt niet bij elkaar in de klas. Dat zou de
jongens maar afleiden en hun hoofd op hol brengen door
opwindende gedachten over wapperende paardenstaarten.
Stoute jongens.
Pashokjes in de modewinkel. Wie deze in de Verenigde Sta
ten gemengd wil bezoeken, wórdt de weg versperd. Twee
seksen in één hokje, dat kan niet goed gaan. Of juist te
goed. In elk geval mag het niet. De meisjes aan de ene kant,
de boys aan de andere. Het leger was ooit alleen voor jon
gens. Totdat meisjes vonden dat ook zij moesten mogen
meedoen. In eerste instantie werd daarvoor, geloof ik, de
Milva uitgevonden. Daar zal de nadruk wel te erg op de cate
ring en de verpleging hebben gelegen, want al snel drong
de vrouw door tot het betere bom- en schietwerk. Terecht
natuurlijk maar daardoor moest elke frontlinie dan weer
wel worden uitgerust met een latrine waarbij onderscheid
gemaakt wordt tussen de seksen. Samen schieten, geen pro
bleem, maar plassen liever apart. Raar eigenlijk. Of niet?
Wie een willekeurige parkeergarage in een .charmante Duit
se binnenstad inrijdt, ziet vaak tot zijn grote vreugde dat
reeds de eerste kelderetage nog plaatsen in overvloed biedt.
Fluks inparkeren dus. Maar daar heeft men buiten de waard
gerekend. In grote letters staat op de muren gekalkt Nurfür
Frauen. De gehele verdieping is gereserveerd voor de dames.
Eerst dacht ik nog dat het dan wel om extra brede plaatsen
zou gaan die gemakkelijker inparkeren (flauw mannengrap-
je), maar nee hoor. Volgens de garagebeheerder is
het vanwege de veiligheid. Door de vrouwen bij el
kaar te laten parkeren, niet ver van de uitgang, lo
pen zij de minste kans om door mannen lastiggeval
len te worden. Altijd weer die mannen.
Een vriendin die regelmatig met de Parijse RER
trein reist, heeft elke week wel een verhaal over een
masturbant die zich in de gemengde coupé, het
kruis toegedekt door Le Monde, aan zijn gerief
helpt. En niet alleen de Fransen zijn viespeuken.
Ook de metro van Rio de Janeiro gaat gebukt onder
de man. Op het station komt mijn trein net bin
nen. Het is spitsuur en ik speur naar de minst volle
coupé. Het middengedeelte van de trein puilt uit,
maar de achterste wagons zijn bijna leeg. Snel glip
ik naar binnen om meteen te worden uitgejouwd.
Schelle vrouwenstemmen dirigeren me naar bui
ten. Wegwezen, so mulheres. En verdomd, daar
staat het geschreven op de stenen van het perron.
Wagons alleen voor vrouwen. Licht beschaamd pers ik mij
tussen de mannen, de risee der natie, de verstotenen, het
uitschot, allemaal viespeuken, agressievelingen en unaniem
pervers. Op de een of andere manier zint mij dit niet. Ik
hou van vrouwen en waardeer hen zeer, ben altijd voorko
mend, vriendelijk en oppassend. Maar ik voel me steeds va
ker over één kam geschoren met hen die ook mij een doorn
in het oog zijn. Begrijpt u wel? Die rare kerels met hun al
dan niet vermeende afwijkingen. Uiteindelijk maken zij
ook mij het mengen onmogelijk.
Een paar uur later zit ik aan voet van Corcovado, het indruk
wekkende Christusbeeld, en geniet van het uitzicht over de
betoverende stad. Even plassen. Tsjonge wat staat er een lan
ge rij wachtenden. Gelukkig alleen voor de dames. Op de
heren wordt in hoog tempo doorgewaterd. Het meeste zon
der twijfel naast óf op de rand van de pot, maar het schiet
in elk geval wel op. Dat ontgaat ook de dames niet. Regelma
tig neemt er een de wijk naar de andere sekse. Voor de grap
houd ik zo'n uitwijkeling staande en zeg dat het hier alleen
voor heren is. Maar in plaats van beschaamd de aftocht te
blazen, briest de Duitse vrouw mij niet mis te verstane ver
wensingen toe. Scheisskerl is nog wel de aardigste. En gelijk
heeft ze. Hoge nood breekt wetten. Vlak voor mij glipt ze
de 'heren' in. Gelaten wacht ik af tot mevrouw klaar is, ter
wijl ik me ondertussen diep schaam dat ik een man ben.
