Ts
5 spectrum
Getrouwd met je werk
Beeldig
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
Marjan
Berk
I k
Zaterdag 3 maart 2012
Ah
n de ramoerige week die voorbijgleed had
ik bijna vergeten dat ik op 29 februari mijn
kans had kunnen grijpen om een loslopende
- heer aan zijn jasje te trekken met het ver
zoek of hij er eventueel iets in zag de rest van
zijn leven aan mijn zijde te slijten.
Gelukkig was er een single vriendin, die zelf
geen behoefte heeft aan een levenspartner („ik
ben getrouwd met mijn werk!", roept ze al ja
ren), maar ze was wel zo attent mij te wijzen op
die ene dag in vier jaar, waarop ik zelfstandig op
jacht kon gaan.
Ik moest giechelen, voelde me Priklcebeen zon
der vlïndernet, maar keek toch eens even kri
tisch om mij heen. Leuke mannen...ja, mijn vier
zoons. Dat zijn schatten. En hun vrienden mag
ik ook graag.
Verder was daar alleen die leuke Marokkaanse
postbode, met wie ik geweldige diepgaande ge
sprekken had. „Ik ben geletterd", verklaarde hij
af en toe, „Ik kom uit Casablanca. En daar ging
ik gewoon naar school"
Het was een geweldig secure postbode, nooit
kreeg ik verkeerde post in mijn vakje. Maar zijn
vaste baan is wegbezuinigd, ik heb hem nooit
meer teruggezien. Er komt nu allemaal los volk
langs, regelmatig moet ik 'persoon onbekend'
schrijven op brieven die niet voor mij bestemd
zijn, en dan maar hopen dat ze ooit nog eens op
het juiste adres terechtkomen.
Een van mijn vriendinnen, die in een andere
wijk woont, heeft een postbode die niet kan le
zen. Zij helpt hem regelmatig de post in de juis
te brievenbussen te stoppen...
En toen er weer eens een kleindochter werd ge
boren, kreeg ik pas na een halfjaar het geboorte
kaartje in de bus...
Toch heb ik van dichtbij meegemaakt hoe mijn
tweede ex-schoonmoeder (vijfentachtig) op
haar zeer oude dag door slagvaardig gedrag op
de schrikkeldatum nog een leuke verloofde aan
de haak sloeg.
Een schat van een weduwnaar die op haar lcaart-
clubje zat, in het bezit van een DAF, sprak zij op
29 februari aan met de volgende wervende woor
den: „Zou jij niets voelen voor een nieuw vrouw
tje?" De weduwnaar was daar zelf niet opgeko
men, hij keek even verbaasd en ging toen op dit
gedurfde voorstel in.
Om een lang verhaal kort te houden: deze twee
oude mensen hebben nog bijna twaalf jaar geluk
kig samengeleefd. Eerst als lat-relatie, vervol
gens zijn ze gaan samenleven in de aanleunflaL
Ze gingen ook gezellig samen 's avonds op de
bank aan de drank. Heerlijke zoete likeur! Ze
hielden elkaar warm!
We gingen wel eens bij hen eten. Mijn
ex-schoonmoeder liet het huis zien, wierp met
een zwierige zwaai de slaapkamerdeur open
met de woorden: „Dit is het slaapveld!" Om mij
te bemoedigen zei ze eens: „Ik hoop toch zo
voor jou, dat je ook nog eens dit geluk leert ken
nen! Dat zou ik jou heel erg gunnen!"
Maar ja, het is niet anders. Ik heb in mijn lange
leven niets gemist. En zoals die vriendin van
mij, ik ben langzamerhand ook tot volle tevre
denheid 'getrouwd met mijn werk!'
Een gelukkig huwelijk!
