Vette dinsdag
reizen
Chicken wings
Jonge meiden tonen vanaf balkons hun borsten, dronken
mannen zwalken juichend door Bourbon Street.
Frank Hendrickx ging naar New Orleans voor
carnaval op z'n Amerikaans.
Zaterdag 11 februari 2012
reizen@wegener.nl
024-3650360
Terwijl in Nederland de pinguïns van het dak vrie
zen, blijkt het in New York buitengewoon aange
naam te zijn. Strakblauw voorjaar. Gelukkig maar,
want voordat de geplande werkzaamheden van start gaan,
moet ik op jacht. Naar kleding, fotoapparatuur en parfum.
Besteld door kennissen, vrienden en familieleden. Mijn
grootste hobby is het niet, maar ik sla me er doorheen in de
wetenschap dat aan het einde van de rit mij een traktatie
wacht. Alleen daarvoor al zou ik met enige regelmaat de gro
te plas oversteken. Zoals je ze hier krijgt, heb je ze namelijk
echt nergens. En ik heb ze al op veel plaatsen gehad, dat
kan ik u verzekeren. Chicken wings. Ja inderdaad, kippen-
vleugeltjes. Buffalo chicken wings, om precies te zijn. Men
eet deze het best in een bar in Greenwich Village, naar mijn
idee. Een prachtig grand café waar de lucht vol is van
schraal bier, oud hout en wings. De Boxers heet het en
wie de stad verlaat zonder dit wingparadijs te hebben be
zocht, mist de ziel van culinair New York. Misschien over
drijf ik, maar zo voel ik het. Chicken wings heb je in de Ver
enigde Staten overal. Elke bar serveert ze. Maar kijk vooral
uit wanneer het woordje Buffalo er niet voor staat. Ont
breekt die toevoeging, dan fabriceert men meestal een ver
zameling drumsticks met onduidelijke smaak. Een beetje
zoet, honey, of juist zout, asian. Of gewoon met niks, niet
te eten. De kipspecialiteit neigt dan nog het meest naar Ken
tucky Fried Chicken. Een hap warm water met vleesstruc
tuur. En dat is heel erg, want ik geef toe, ik ben gek op Buf
falo wings. Ik ben nog nooit in Buffalo geweest, maar ik
ben er ongezien een fan van. Ik stel me zo voor dat je daar
in elke gelegenheid kunt genieten van de lokale specialiteit.
Van drogist tot supermarkt, van fietsenhandel tot
nagelstudio. Overal wings. Paul McCartney maakte
ooit een lp Wings over America. Het duurde even
voor ik besefte dat het hier om zijn band Wings
ging en niet een eerbetoon aan het Amerikaanse cu
linaire hoogstandje. Wat maakt de Buffalo wing zo
bijzonder? Afgezien van de sappige kippenvleugels
en -dijen is het de saus die het hem doen De Buffa
lo saus is vrijwel niet te vergelijken met andere. De
smaak wordt mijns inziens verkregen door er een
grote hoeveelheid salpeterzuur aan toe te voegen.
Een soort brandende afbijt die in zijn scherpste
vorm garant staat voor een blijvende herinnering.
Wie de echt goede wings voor zijn neus krijgt,
barst meteen in tranen uit. Dat effect wordt veroor
zaakt door de zoutzuurachtige dampen die van het
gerecht opstijgen. Even het hoofd wegdraaien en
diep inhaleren, is mijn advies. Uiteindelijk ontkomt
de eter er niet aan om een wing in de mond te stop
pen. De kenner van de Buffalo saus kijkt angstig uit naar dit
moment. De wing nadert tussen duim en wijsvinger de lip
pen. De lippen, de meest gevoelige plek van het lichaam,
waar de huid het dunst is en de afweer tegen de buitenwe
reld het kleinst. Die lippen weten het al. De hersenen heb
ben doorgegeven dat er een Buffalo wing aankomt. De im
pact kan verschrikkelijk zijn. De goede wing brandt zich als
het ware een weg naar binnen. Tranen springen in de ogen,
de neus gaat lopen. Snel een hap van de bijgeleverde selerie-
stengel met kaassaus. Langzaam dooft het vuur. Maar na
tien van zulke aanslagen is er geen redden meer aan. De
mond staat in brand, de lippen schrijnen, duim en wijsvin
ger kleuren dieprood. De grote portie van de Boxers bestaat
uit vijftien wings. Wie zich daar doorheen slaat, is een held
en kan worden toegelaten tot de opleiding voor Navy Seal.
Wanneer de laatste spijkerbroek in de tas zit, haast ik mij
naar het walhalla der wings. Van verre zie ik de vertrouwde
bar op de hoek, naast de handel in tweedehands grammo
foonplaten. Ik zet de boodschappentassen op de kruk naast
me en kijk zoekend rond. Het lijkt wel veranderd. Ineens
valt me de geur op. Een soort Harpic luchtverfrisser. En het
hout is weg, er ligt marmoleum. Ik informeer naar het hoe
en waarom. Vriendelijk wijst de barman op het uithang
bord. De hond staat er nog op (een boxer) maar de naam is
veranderd. Oliver's heet het nu. Mijn wingcafé bestaat niet
meer. Verkocht. Wings hebben ze nog wel. Niet te eten! Te
leurgesteld verlaat ik de uitgestorven tent. Is er dan niets
meer heilig?
Eindredactie:
Johan Bosveld
redactie.reizen@wegener.nl
Vormgeving:
Art Redactie Wegener Media
Advertentieverkoop:
Wegener Media Nationale Verkoop
verkoop.dagbladen@wegener.nl
De artikelen in deze bijlage komen
tot stand onder verantwoordelijk
heid van de redactie. Daarvoor
werkt zij soms samen met
reisorganisaties en verkeersbureaus.
De redactie behoudt echter de
volledige zeggenschap over de
redactionele inhoud.
Het is de avond voor
Mardi Gras, het Franse
woord voor 'vette dins
dag'. Overal in New
Orleans tellen de klok
ken af Nog vier uur tot Mardi
Gras, nog drie uur, nog twee uur.
En ondertussen neemt de chaos,
de uitgelatenheid en het aantal
dronken mensen toe. De massaal
uitgerukte politie haalt hier en
daar minderjarige, straalbezopen
jongens uit de hossende meute. Ze
kunnen de nacht doorbrengen in
de politiecel.
„O ja, je voelt de duivel", zegt
Gary Larson, een van de tientallen
evangelisten die traditioneel naar
de 'Big Easy' afreizen om zieltjes
te winnen. „Ik kan het weten.
Ooit ben ik bijna dood gegaan in
deze stad. Ik was jong en dronken
en viel met mijn rug in glas. Ik
dacht: 'Ik kom nooit meer levend
uit New Orleans'." Gary Larson
probeert me tevergeefs over te ha
len samen te bidden. Bourbon
Street is met zijn stripbars, pubs,
cafeetjes en restaurant geen plek
voor fijngevoelige types. Het is car
naval op z'n Amerikaans: extra lar
ge, XXL. Dat geldt zeker voor de
befaamde cocktail: Hurricane.
Geen mens weet precies wat er in
gaat (vooral heel veel rum), maar
afgaande op de taferelen in Bour
bon Street levert het de nodige par
ticuliere natuurrampen op.
De Franse kolonialisten zouden er
van opkijken. Zij brachten als goe
de katholieken het carnaval eind
zeventiende eeuw naar de Franse
kolonie in de Nieuwe Wereld (de
huidige staten Alabama, Mississip
pi en Louisiana). New Orleans
werd pas decennia later opgericht,
maar niemand trekt zich iets van
de geschiedenis aan: dit is de baker
mat en hoofdstad van het Ameri
kaanse carnaval. Hier komen de
meeste bezoekers en hier zijn de
meeste optochten. Voor de cul
tuurliefhebbers is er zelfs een Mar
di Gras-museum. De bezoekersaan
tallen zijn nog steeds niet terug op
het niveau van voor orkaan Katri-
na, maar Mardi Gras blijft de grote
geldmachine van de stad. De hotel
kamers zijn zeer prijzig, zeker in
het toeristische centrum French
De koning van de zogeheten Rex-para-
de. foto Cheryl Cerber/EPA
Quarter. Ik besluit na een dag in
New Orleans dan ook met een
huurauto af te reizen naar het zui
den richting de Golf van Mexico,
op zoek naar een minder kosmo
politisch en prijzig carnaval langs
de bayous, zoals de riviertjes in
het deltagebied nog met een Frans
woord worden genoemd.
Ik blijk niet de enige te zijn. „Dit is
veel leuker met de kinderen", zegt
Howard Scully, een man uit Loui
siana die met zijn gezin in zijn
camper naar het stadje Houma is
gereden. „Het is minder massaal
en hectisch. Je kunt rustig naar de
optochten kijken." Scully woonde
als kind in het deltagebied van de
Mississippi, een van de meest uit
zonderlijke regio's van Amerika.
De eeuwen geleden uit Frankrijk
geëmigreerde lokale bevolking, de
Cajuns, hielden generaties lang
vast aan hun eigen cultuur.
Iedereen boven de vijftig spreekt
nog steeds Frans - pas met het uit
breken van de Tweede Wereldoor
log en de daarmee gepaard gaan
patriottische sentimenten werden
kinderen in het Engels opgevoed.
Tussen de ontelbare meren, beek
jes, kanalen, riviertjes en moeras
sen leefden de Cajuns hier eeu
wenlang in relatief isolement. Ze
waren van niemand afhankelijk. Ie
dereen kon in zijn eigen levensbe
hoefte voorzien, want er is in het
gebied een overvloed aan vis, gevo
gelte en wild. Het is een bekend ge
zegde in de Mississippidelta: „Al
leen iemand op dieet leidt hier
honger." In het visrestaurant 1921
in Houma kom ik er 's avonds ach
ter wat daarmee bedoeld wordt.
Obers en serveersters lopen met
de ene rijkelijk gevulde schaal na
de ander door het volle restaurant.
Rauwe oesters, gekookte garnalen,
krabben, rivierkreeften, vissoepen
(Gumbo) en broden met gefrituur
de oesters en garnalen. Alles komt
vers van de kleine vissersboten die
overal langs de kanalen en bayous
liggen. De prijzen zijn voor Neder
landse begrippen laag. „We heb
ben gasten uit de hele wereld",
zegt eigenaar Jody Martin trots.
„Vaak gaan ze op vakantie op
Grand Isle (een toeristische plek
aan de Golf van Mexico), maar
dan komen ze ook hier even eten.
Ons geheim: wij kennen iedere vis
ser hier. Ze geven ons de beste en
meest verse producten." Vooral de
oudere bezoekers in restaurant
1921 zijn moeilijk te verstaan. En
gels is voor Cajuns de tweede taal
en ze spreken met een zwaar ac
cent - ze kunnen bijvoorbeeld niet
het th-geluid maken: 'this' wordt
'dis', 'brother' wordt 'bruder'.
Maar de atmosfeer is vriendelijk
en gastvrij. De Cajuns weten naar
eigen zeggen wat het is om gedis
crimineerd te worden - ze werden
vroeger 'witte negers' genoemd en
vanwege hun 'buitenlandse manie
ren' met wantrouwen bekeken.
Rauw kan-het er soms wel aan toe
gaan, zo merk ik als ik nog een
laatste Mardi Gras-optocht bekijk
in het verderop gelegen dorpje
Montegut. De meeste mannen
werken ofwel in de visserij of op
booreilanden in de Golf van Mexi
co. Zonder pick-uptruck en ta
toeages tel je hier niet mee.
Maar toeristen moeten zich daar
vooral niet door laten afschrikken,
zegt de jonge garnalenvisser Luke
Tyler. „Welnee, joh. Hier overkomt
je niets. Iedereen is welkom, zeker
op Mardi Gras."
Reageren?
redactie.reizen@wegener.nl
VERENIGDE STATEN
Vette dinsdag valt dit jaar op 21 februari, maar de hele
maand zijn er al activiteiten.
De toeristische wijk French Quarter vormt het hart van New Orleans
Mardi Gras in New Orleans. In Bourbon Street vinden de
meeste festiviteiten plaats, maar iedere wijk heeft zijn eigen
parade. Er zijn in totaal zo'n vijftig optochten.
Ook het Mardi Gras-museum ligt in French Quarter aan Jackson
Square. Het geeft een overzicht van de geschiedenis van het feest.
Liefhebbers van een meer traditioneel Cajun Mardi Gras kunnen naar Houma, op een uurtje rij
den. Niet ver daarvandaan ligt het vissersdorpje Montegut.
Iets verderweg ligt Eunice, een aanrader. De plaatselijke bevolking organiseert daar nog ieder jaar
een Mardi Gras 'run'. Inwoners trekken dan te paard van huis naar huis om ingrediënten te verza
melen voor de collectieve Gumbosoep.
www.mardigrasneworleans.com
