In Hansweert zit het geluk
in de
zelf
spectrum
Gelukkig met de woning
Zaterdag 11 februari 2012
Hansweert is het gelukkigste dorp van Zeeland. Ze
kijken er zelf ook van op, daar in dat niet zo heel
pittoreske dorpje aan de Schelde. „Nou", mijmert
Kees Den Boer, ,,'t Is dat het winter is, maar met
beter weer is Hansweert toch een lieflijk dorpje. Als
je langs de Schelde zit, en die zeeschepen ziet..."
En toch is ook dat het niet.
door Ondine van der Vleuten
Schipper in ruste Hans Wisse ziet vanuit zijn
Zweedse huis uit op het sluizencomplex en
de dijk, waar nu sneeuw en stilte de sfeér be
palen. Vroeger, toen het kanaal er nog lag,
was het wel anders. Negenentwintig kroegen telde
Hansweert! Dat waren pas tijden! Langs het water la
gen de schepen te wachten voor de sluis, soms wel
zestig op een rij. „Hansweert lééfde van de scheeps
vaart."
Hansweert nu: een dorp van zo'n 1600 inwoners.
Met één supermarkt en een tabakswinkel. Twee ca
feetjes en een frietkot. Een dorpshuis en een jeugd
soos. In Hansweert kun je 'bij de muziek', bij de ten
nisclub, de voetbal of de carnavalsvereniging. Er is
een katholieke kerk, een kinderdagverblijf, er zijn
twee lagere scholen. En niet te vergeten, een praktijk
voor fysiotherapie, een huisarts, en de tandarts die
een paar dagen per week in het dorp neerstrijkt.
„Er is niet veel te doen", stelt de 16-jarige Lize van de
Borgt nuchter vast. Wie zoekt naar het geluk van
Hansweert, hoeft het in het stedelijk schoon niet te
zoeken. In de voorzieningen evenmin. Wat dat be
treft zijn de goede tijden geweest, weten Marie-José
den Boer en haar man Kees den Boer. „Wel dertig
winkels, vier slagers, vier bakkers", kijkt de voormali
ge bakker terug. En toch is dat blijkbaar niet bepa
lend voor geluk. Na enig nadenken komt iedereen
tot dezelfde conclusie: Het komt door de mensen
zelf. Misschien is het dat verleden, al die schepen die
aanmeerden en al het volk dat aan kwam zeilen:
Hansweert is een warm bad. Nieuwelingen worden
snel omarmd. Dat naar binnen gekeerde, geslotene
dat sommige gemeenschappen in Zeeland kenmerkt,
heeft Hansweert niet. Hier is men lief voor elkaar.
De lontjes zijn lang. De achterdeur kan nog open blij
ven staan. Het is er gemoedelijk. Jolanda de Bas, die
in 1970 in het dorp neerstreek: „Je wordt niet snel
veroordeeld op je uiterlijk, of op-hoe je bent. Dat is
heel fijn. Hansweert heeft weinig voorzieningen, dat
is waar. Het is niet veel. Maar het is genoeg."
„ledereen praat met iedereen. Of je nu import bent of niet", zegt Kees den Boer, net als zijn vrouw Marie-José een geboren en getogen 'Hanswester'.
foto Willem Mieras
Vlissingers zijn het minst gelukkig met hun
huis.
Het verbaast Jeanet Weeda niets. Deze week levert
ze de sleutel van haar huis in de Vlissingse wijk Bos- L
senburg in, om een nieuwe woning in Middelburg
te betrekken. "Ik ben dolgelukkig dat ik daar weg
ben. Het was niet eens het huis zelf, al deed de huis
baas er eigenlijk te weinig aan en al hadden we wel iets
meer ruimte willen hebben; een zolder bijvoorbeeld. Het
belangrijkste was de woonomgeving. Ik denk dat dat voor
meer Vlissingers geldt. Een kennis van mij is om de
zelfde reden op zoek gegaan naar een ander huis. Er
zijn genoeg leuke huizen in Vlissingen, maar voor
een deel staan die op een verkeerde plek. Ik vond
onze wijk, Bossenburgh, onoverzichtelijk. Boven
dien waren er in de tijd dat mijn kinderen klein wa
ren te weinig speeltoestellen. Maar het ergste was
dat je je onveilig voelde. Er woonde veel tuig in de wijk.
Voor mijn gevoel werd het daardoor een troosteloze
wijk."
Zijn de huizen op Noord-Beveland mooier, gro
ter of comfortabeler dan ergens anders? „Nee",
zegt Tisha Abuys van TAMakelaars in Wissenkerke.
„Waar het zeker mee te maken heeft is de omge
ving, de rust en de ruimte. Voor je woonplezier is
het ook belangrijk waar een woning staat. Of je op
een drukke straat stapt als je de voordeur open
doet, of in een rustige, groene laan met mooie bomen.
Noord-Beveland heeft ook de lusten van een recreatiege
meente, maar veel minder de lasten. Het strand, het
Veerse Meer, de Oosterschelde, natuurgebieden en
bossen zijn op een steenworp afstand, maar je
woonomgeving wordt niet twee maanden per jaar
V overspoeld met toeristen, in tegenstelling tot bij
voorbeeld Walcheren. Daar zijn ook de grondprij-
zen hoger en dus zijn de huizen ook veel duurder.
Op Noord-Beveland hebben mensen vaak een huis
kunnen kopen, van een type waarvoor ze nooit het bud
get hadden gehad, als het elders had gestaan."
