Maandagmiddag om
16.00 uur was de
koortsthermometer zo
hoog opgelopen dat Koeman de
knoop doorhakte en drie tickets
naar Nederland kocht. Zijn
vrouw en dochter van acht ble
ven liever thuis. Dinsdagmorgen
vloog het gezelschap via Chica
go richting Nederland en woens
dagmorgen stonden ze op een
ijskoud Schiphol. Koeman: „We
hebben daarna meteen een
tocht van dertig kilometer in het
Westland gemaakt, maar daar
gaan we niet naar terug. Het was
er veel te druk."
341 sport
Tien uur vliegen voor tocht die niet kwam
zaterdag 11 februari 2012
Lange adem
Hij woont al tien jaar
in Canada, maar dat
wil niet zeggen dat
hij geen nuchtere
Zeeuw meer is.
„Het is niet anders", was de on
derkoelde reactie van Iman Koe
man toen hij woensdagavond
hoorde dat de Elfstedentocht niet
doorging. De voormalige inwoner
van Wolphaartsdijk, speciaal voor
de Tocht der Tochten naar Neder
land afgereisd, stelde onmiddel
lijk plan B in werking. „We moe
ten proberen zo veel mogelijk te
genieten van andere tochten. Ik
hoop op elke dag veel schaatsple
zier."
Iman Koeman (54) ontkent het
niet. De Elfstedentocht heeft hem
enkele van de mooiste momen
ten uit zijn leven gebracht. Regel
matig bekijkt hij op de computer
in zijn boerderij in Westlock, Al
berta, filmpjes van de editie van
1985. Toen, 27 jaar geleden, mocht
hij als jonge hond bij de wed
strijdrijders meedoen en finishte
hij als vijftigste. Op 23 minuten
van winnaar Evert van Benthem,
die overigens 'niet ver bij hem van
daan woont. Voor Canadese be
grippen althans, want Van Bent
hem woont wel tweehonderd ki
lometer verderop.
De Bevelander groeide op in de
tijd van Ard en Keesie en kreeg
het schaatsen zo met de paplepel
ingegoten. „Ik voelde me een beet
je zoals dat jongetje uit de pinda
kaasreclame van Calvé, die ge
vraagd wordt wat hij later wil
worden. 'Boer en schaatser', zegt
hij en zo is het bij mij ook altijd
geweest. Ik ben inderdaad boer ge
worden en ook het schaatsen
hoop ik nog lang vol te houden."
In de Elfstedentocht van 1985 ken
de Iman Koeman bijna niemand.
„Ik deed wel eens mee aan wed
strijden voor B-rijders", vertelt
hij, „maar met de grote mannen
had ik nog nooit gereden. Ik had
geen idee waar ik stond. Bij de
start nam ik me voor om tot Bols-
ward bij de eersten te blijven. Dat
lukte. Toen ze daar versnelden,
heb ik bewust tempo teruggeno
men. Ik wilde binnen de tijd fi
nishen om m'n kruisje te verdie
nen. Dat is gelukt."
Aan zijn prestatie denkt hij met
veel genoegen terug. De herinne
ringen aan de entourage bezorgen
hem keer op keer kippenvel. „In
het begin was het donker, was
het stil en reed iedereen voorzich
tig en afwachtend. Als we dan
een dorpje binnenreden, kwam
je ineens in een zee van gejuich
terecht. Er werd enorm geflitst
met fototoestellen. Het was alsof
ik in een film zat. Ik deed mee,
maar had het gevoel dat ik er
geen deel van uitmaakte."
Ook toen het licht werd, werd hij
overal als een held ontvangen. De
dorpjes en steden puilden uit, ie
dereen vierde feest, elke schaatser
kreeg een ovatie. Dat ging maar
door, ook toen Koeman de koplo
pers had laten gaan. „Ik weet nog
op de Dokummer Ee. We reden
in een groep van vijf en werden
hartstochtelijk toegejuicht. Toen
viel ik en raakte achterop. Maar
voor mij juichten ze nog net zo
hard als voor die vier anderen. Ik
dacht dat er misschien een Fries
achter me reed en keer achterom.
Maar er was niemand. Als ik daar
aan terugdenk, scheelt het niet
foto Wilem Mieras
Vanachter zijn computer zag hij
vorige week de kansen op een
Elfstedentocht met de dag stij
gen. „Als de koorts in Nederland
oploopt, is het hier niet anders.
Mijn kinderen begrijpen er niets
van. Daarom heb ik mijn zoons
naar Nederland meegenomen.
Dan begrijpen ze wat Elfsteden-
koorts betekent."
Donderdag deden ze in Numans-
dorp mee aan een kortebaan-
wedstrijd en gistermiddag trok
ken ze baantjes op Het Schenge,
bij Wolphaartsdijk. 's Avonds de
den ze mee aan de kortebaan-
wedstrijd in Middelburg.
Vandaag rijden ze de Molen
tocht bij Kinderdijk en wat de
toekomst daarna brengt, weten
ze nog niet. „Waarschijnlijk zul
len we een paar keer naar de ijs
baan in Breda gaan", verwacht
Koeman. Volgende week zondag
vliegen ze terug. En wat gebeurt
er als de Elfstedentocht daarna
toch nog doorgaat? Komt Iman
Koeman dan opnieuw naar Ne
derland? „Oef, da's een moeilij
ke vraag. Daar durf ik nog geen
antwoord op te geven."
Koen de Vries
Iman Koeman met zijn zoons Kees (links) en Aron (rechts) op het ijs van Het Schenge.
Sluis-Brugge-Sluis (in '85 was hij
tweede) en nog vijf of zes wed
strijden op natuurijs. De Elfste
dentocht kwam echter niet.
In 1997 reed Koeman voor de
tweede keer mee, nu als toerrij
der. Die tocht was ook mooi,
maar in vergelijking met z'n eer
ste een tegenvaller. „Ik startte
kort na de wedstrijdrijders. Als
we in een dorpje kwamen, waren
die jongens net voorbij. De toe
schouwers waren meestal net
even weg om iets te eten of te
drinken. De entourage was daar
door een stuk minder."
„Het was heel toevallig dat in de
groep waarin ik toen reed, een
stuk of vijf man zaten met wie ik
in 1985 ook lang samen had gere
den. Ik was samen met Frans van
den Berge uit Krabbendijke, met
een paar Friezen die ik nog her
kende en met een paar man van
de Veluwe."
Tien jaar geleden verkaste
Iman Koeman met z'n
vrouw en twee zoons (in
middels 16 en 13) naar Westlock
in Canada. Hij verkocht hier have
en goed en begon in de provincie
Alberta, zo'n vierhonderd kilome
ter ten noorden van Calgary, een
nieuwe boerderij. „Dat is altijd
een jongensdroom geweest", ver
klaart hij. „Boeren is mijn groot
ste hobby. In Nederland ging de
lol er een beetje af Hier heb je de
ruimte, kun je nog wat opbou
wen en word je niet op je vingers
gekeken. Je hebt een vrij leven."
Voor Nederlandse begrippen
heeft Koeman immens veel
grond: 1500 hectare. Te vergelij
ken met 2300 voetbalvelden. Hij
verbouwt er tarwe, koolzaad en
een beetje gerst. „Ik ben een van
de grootste boeren in dit gebied",
erkent de schaatsende Bevelan
der. „Maar verderop zitten nog
veel grotere. Die hebben zeker vijf
keer meer grond dan ik." Alberta
heeft een landklimaat: de winters
zijn er een stuk kouder dan in Ne
derland, de zomers warmer en
droger. „Het is hier voor de akker
bouw een heel goed productiege
bied", beschrijft Koeman. „En ik
ben op een goed moment geko
men. De grondprijzen zijn sinds
dien verdubbeld. Verkopen en in
Nederland een rustig leven lei
den? Geen denken aan. Daar zou
ik niet gelukkig van worden."
Desondanks mist Koeman zijn va
derland wel. Met name als het om
schaatsen gaat. Hij heeft in West
lock een schaatsdub opgericht en
voorziet de leden van Nederlands
materiaal. Vorig jaar nog kocht hij
bij Koole Sport in Middelburg een
flinke voorraad schaatsen en ver
voerde die eigenhandig in een gro
te koffer naar Canada.
Het waren echter niet de zo gelief
de stalen noren, want langebaan
schaatsen is in Canada niet popu
lair. Het gaat daar om ijshockey
en shorttrack. Er zijn veel overdek
te schaatsbanen, maar niet de in
Nederland bekende vierhonderd-
meterbanen. „Je kunt er een beet
je trainen voor het langebaan
schaatsen", heeft Koeman erva
ren. „Maar voor het echte werk ga
ik met m'n jongens naar een vier-
honderdmeterbaan, een uurtje
verderop. En af en toe gaan we
naar Calgary, maar da's een stuk
verder."
„Veel mensen in mijn omgeving
denken dat ik heel goed ben",
meldt Koeman. „Dat komt omdat
hier nauwelijks concurrentie is.
Dan vertel ik altijd maar van die
man van 72 in Calgary, die me
nog gewoon verslaat. Hij is pas
een echte topper."
Koeman houdt het Holland
se schaatsen gedetailleerd
bij. In oktober al begint hij
de weerkaarten te bestuderen.
veel of ik krijg tranen in m'n
ogen."
Ook in 1986 was er een Elfsteden
tocht, maar die miste Koeman.
Hij had de ziekte van Pfeiffer. Om
de zinnen te verzetten, reisde hij
naar vrienden in Australië en
Nieuw-Zeeland. „Ik weet het nog
goed. Toen ik op Schiphol stond,
draaide de wind naar het noor
den en begon het te vriezen.
Toen ik terugkwam, was de Elfste
dentocht net geweest. Achteraf
maar goed, want meedoen was
een hele slechte optie geweest."
Het jaar daarop, 1987, kende op
nieuw een strenge winter. Koe-
man was in topvorm. Hij won
'Boeren is mijn
grootste hobby. In
Nederland ging de lol
er een beetje af. Hier
heb je de ruimte, kun
je nog wat opbouwen
en word je niet op je
vingers gekeken.'
