't Wapen van Amsterdam verhaalt
3
vrijdag 10 februari 2012
door Elian van 't Westeinde
Na het geklingel van de ouderwet
se voordeurbel zwaait Wim Hen-
drikse de deur van het raonu-
mentenpand aan de Londense-
kaai in Middelburg open. „Laten we eerst
naar boven gaan", zegt de gastheer. Hij
loopt naar de achtkantige spiltrap met een
ijzeren leuning. Het uiteinde ervan buigt
om in een sierlijke krul. „Dit is de leuning
uit de zestiende eeuw. Aan deze trap heb
ik een jaar gewerkt om hem in originele
staat te krijgen. Toen ik het huis kocht, zag
het er vreselijk uit. Het was in gebruik als
kantoor. Tl-buizen, zachtboard, vloerbe
dekking. Maar mijn wens om in een mo-
numentenpand te wonen was zo groot, ik
zag voor me hoe het zou kunnen worden
na een verbouwing en ik waagde de stap."
't Wapen van Amsterdam is een van de
honderden rijksmonumenten in de
Zeeuwse hoofdstad. Sinds de bouw in
1585 wisselde het woonhuis ettelijke keren
van eigenaar. Vanaf 1998 woont Wim in
dit statige pand. Na een ingrijpende ver
bouwing is hij in zijn vrije tijd de archie
ven ingedoken. Daar wist hij'de geschiede
nis van het huis te achterhalen. Van meer
dan dertig vroegere bewoners van het huis
traceerde hij de namen.
Het huis is gebouwd in een tijd dat rijke
Antwerpse kooplieden Vlaanderen verlie
ten en zich in Middelburg vestigden.
Langs de binnenhaven, die in 1540 is gegra-
vén, lieten ze in zeer korte tijd een rij hui
zen optrekken. „Dat het snel moest is te
zien aan het sloophout en de ruwe boom
stammen die op zolder zijn gebruikt",
weet de huiseigenaar.
In de voorkamer op de eerste verdieping
heb je zicht op de woonboten voor het
huis en de oude pakhuizen aan de over
kant. „Heerlijk dat uitzicht. Lekker rustig.
Bovendien staat in deze kamer veel van
wat ik bij elkaar heb gescharreld", zegt
Wim en hij wijst op de goed gevulde boe
kenkast en een rariteitenkabinetje met
oude kruikjes, fossielen en schelpen.
Het kabinetje is een knipoog naar de acht
tiende eeuw legt Wim uit. „Toen was zo'n
kastje zeer populair. Het past helemaal bij
de Lodewijk XVI-stijl van deze kamer. Boi-
serie met strakke lijnen, pilasters en canne
lures. Tijdens de verbouwing kwam alles
tevoorschijn. Ook de buffetkast met ge
schulpte kastplanken. Helemaal origineel."
De inrichting uit de achttiende eeuw is
het werk van zeekapitein Jacob Rieuwerts
en zijn vrouw Johanna Maria Huibregtse.
Zij lieten het huis moderniseren. De voor
gevel, een trapgevel, moest wijken voor
een 'moderne' lijstgevel. Ook de rest van
het huis is toen grondig aangepakt. Nog
steeds hangt in alle kamers de sfeer van
toen. Een schouw met marmer uit een
Franse groeve, de prachtige originele
schuifdeuren, een bedstee waar een tim-
I merman ontzettend zijn best op heeft ge
daan.
Ook de antieke keuken is een pareltje. Dit
is een plek om te fantaseren over de keu
kenmeid. Over hoe ze het vuur opstookt
onder de pannen die aan de zaaghalen
hangen. Hoe ze het wafelijzer in de hete
kooltjes legt en aan de hartvormige kraan-
knop draait boven de pompsteen.
Alleen de voorkamer, in de romantische
neo Lodewijk XVI-stijl, wijkt af van de
rest van het huis. Onder het met guirlan
des versierde stucplafond hangen de por
tretten van twee streng kijkende dames.
„Dit zijn Maria Anna Anchütz en haar
dochter. Zij richtten deze 'moderne' salon
in. De dames speelden verdienstelijk pia
no, ze gaven optredens."
Al wandelend door het huis volgt het ene
verhaal na het andere. Het is Wim gelukt
om de sfeer van vervlogen tijden terug te
halen. De geheimen die dit huis onder het
dak heeft, zijn bij hem in goede handen.
