De Baas heeft gevoel voor humor
6 luit
Beoordeling
donderdag 9 februari 2012
Prijs-kwaliteit
Lekker eten, maar niet echt heel bij
zonder. En veel van hetzelfde. We be
taalden €75 voor twee personen. Zon
der toetje.
Entourage
Erg sfeervol, in een oud pakhuis aan
de Middelburgse haven.
Bediening
Aardig, informeel, behulpzaam en
vriendelijk.
Conclusie:
Als we lid waren van watersportvereni
ging De Arne, zaten we hier vaak.
Clandestien bezoek loont de moeite.
We eten van
avond een beet
je clandestien.
Want Den
Baas en zijn
madam is niet zomaar een res
taurant; het is eigenlijk het club
huis van Watersportvereniging
de Arne in Middelburg, waar le
den en passanten die in de jacht
haven liggen een hapje kunnen
eten. Achteraf zullen we blij zijn
dat we vanavond gedoogd wer
den.
Bij het naar binnen gaan, kom je
in een clubhuis, met een toilet
groep die eruitziet als de wc's op
een camping. Boven - waar het res
taurant zit - ben je in een gezellig
eetcafé. Qua sfeer misschien zelfs
wel het gezelligste eetcafé van Mid
delburg. We eten in een grote
ruimte in een voormalig pakhuis,
met stoere houten balken aan het
plafond en kale bakstenen muren.
Aan de balken hangt een onein
dige slinger met vaantjes, aan de
muur bewonderen we een grote
verzameling lijstjes met oude fo
to's van Middelburg en de haven:
Den Baas en zijn madam is geves
tigd aan de Kinderdijk, midden in
niet als de garnalen ook al hetzelf
de smaken. Een pluspunt zijn de
frietjes, die - zoals we hadden ge
hoopt bij een Belg - erg goed zijn,
met van die mondkrommende zu
re mayonaise. „Lekker", roept mijn
gezelschap. „Heerlijk!" Gewoon
van de Sligro, meldt de bediening,
die trouwens toch van een verfris
sende nuchterheid is. Een glas
kraanwater wordt zonder blikken
of blozen gebracht, als we daar na
twee glazen rode wijn erg aan toe
zijn. „Wilt u er ijs in?", vraagt ze
simpel.
Het nagerecht slaan we over: we
de stadsjachthaven.We zitten aan
van die donkerhouten tafeltjes
met bistrostoelen, er staat een
kaars op tafel. En ondanks het feit
dat er maar drie andere tafels be
zet zijn vanavond, is het gezellig.
Her en der hangen wat maritieme
accesoires: een stuurwiel, een roei
spaan en een zwemvest. Met win
ters uitzicht op het water voor de
deur kiezen we van de menukaart
die, eufemistisch gesteld, een beet
je vreemd is: 'zalm gevangen in
het Kanaal van Gent naar Temeu-
zen' is geen aanbeveling. 'Scham-
piens op de plaate gesmeten mee
knoflook, en van alles wat er nog
op de grond ligt' eigenlijk ook
niet. De Baas blijkt een grappen
maker.
„Kies jij maar", zegt mijn tafelge-
note vertwijfeld. „Ik heb overal zin
in. Behalve in die uitgebeende
koe." En ja. Ook die blijkt op de
kaart te staan: „Dun uitgesneden
rauw gemarineerde koe, Oftewel
dunne plakskes rauwe koe, oftewel
carpaccio. Mee kaas en mee een
sauce." Ze krijgt de scampi. En het
zijn er wel twintig, lijkt het. En we
hebben geen idee wat er hier alle
maal op de grond ligt, maar het is
heerlijk: er zit knoflook op, en pe
per, gokken we. De garnalen zijn
heerlijk pittig, sappig en loeiheet:
een heel erg lekker voorgerecht.
Simpel en doeltreffend.
Mijn garnalenkroketten zijn lek
ker, krokant en met een stugge vul
ling - ik heb die liever wat vloei
baarder, en met wat meer garna
len. Ik at wel eens betere garnalen
kroketten. Ik krijg er een berg sla
bij, met een hoop gedoe: alfalfa, to
maat, plakjes augurk, Amsterdam
se uitjes, losse garnalen, croutons,
cocktailsaus en een bosje knoflook-
bieslookstengels die we braaf op
knabbelen.
De keuken is hier gewoon achter
de bar en blijkt uit niet meer te be
staan dan een frituur, een bakplaat
en een magnetron: hogeschool
kookkunst hoefje bij Den Baas en
zijn madam dus niet te verwach
ten. De gamba's die ik als hoofdge
recht eet, zijn dezelfde als de scam
pi van het voorgerecht, maar dan
groter. Ook deze zijn flink pittig
en heerlijk gebakken, een beetje te
bruin soms: lekker. De lamskotele
tjes van mijn gezelschap zijn zacht
gemarineerd en iets rosé: ze krijgt
er drie.
Het is echt jammer dat we bij het
hoofdgerecht dezelfde sla krijgen
als bij het voorgerecht: veel varia
tie in smaak zit er niet in, vooral
In Eten doen de
redacteuren Edith
Ramakers en Nadia
Berkelder beurtelings
verslag van een bezoek
aan Zeeuwse
eetgelegenheden.
