Stappen
reizen^ BS—.
Gummi
Terwijl overal in het Midden-Oosten de bevolking
voor vrijheid, werkt het door oorlogen geteisterde Lib
aan zijn wederopbouw. Anne Salomons bezocht Be!
het 'Parijs van het Midden-Oa
Uit balorigheid gebruik
ik in het Duits vaak
woorden die ik zelfverzin
fflljf 024-36!
Zaterdag 28 januari 2012 Isssi
Langs de kilometerslange boulevard, de Corniche, werpen inwoners van Beiroet bun hengel uit.
Beiroet, de hoofdstad van Libanon, is het lé
vende bewijs dat Libanon een smeltkroes is
van Arabische en westerse cultuur. Vijf
keer per dag hoor je de gebedsoproepen uit
de speakers op de minaretten over de stad
schallen, terwijl elders rauwe hiphop of moderne
Arabische popmuziek uit talloze hippe bars en nacht
clubs klinkt. Luxe 'shops' met de allerlaatste mode
concurreren met winkels waar gesluierde paspoppen
in de etalage staan.
De grootste trekpleister van Beiroet is de kilometers
lange boulevard, de Corniche, waar de inwoners als
het even kan naartoe gaan om het verkeerslawaai van
de stad te ontvluchten.
Op vrijdagmiddag zitten hier hele families aan de wa
terpijp te lurken. Vaders en zonen zwemmen tussen
de rotsen of werpen hun hengel uit, terwijl joggers
puffend tussen de karretjes met vers sinaasappelsap
en maïskolven door sjokken. Langs de Corniche lig
gen een paar lusteloze visrestaurants die je beter
kunt mijden, veel leuker is het om vlak voor het 'an
tieke' pretparkje, herkenbaar aan het oude reuzenrad,
het steegje in te lopen naar Al Rawda. Daar
een grote restauranttuin aan het water, waaf
schaduw van de bomen je tafel kunt vollade'
fameuze mezze, kleine Libanese voorgerecht?
na houd je op straat gewoon een sevicetaxi 4
voor een luttel bedrag naar het centrum rijdt1
Vanwege het ondeugende nachtleven werd 1
ooit 'het Parijs van het Midden-Oosten' gent'
Maar sinds de bloedige burgeroorlog die het?
1975 tot 1989 in zijn greep hield, staat Beiroet
bekend als het slagveld waar strijdende parti
kaar met geweervuur en autobommen bestek
Hier en daar zie je nog verwoeste huizen, tÈ
het overgrote deel is de stad uit zijn as herres'
Het kapotgeschoten centrum met Place d'Etji)
middelpunt werd enkele jaren geleden in 01)
herbouwd met luxe winkels, bars en terrass?
nieuwe, blauwe Mohammed el Amin MoskeJ
meest indrukwekkende gebouw aan het piep
Daarnaast prijkt sinds zes jaar een wanstaltig
met daarin de tombe van de toenmalige prefi
riri, die in 2005 om het leven kwam bij een k
f n-A V-
Duitsland kun je in deze tijd van het jaar maar beter:
niet bezoeken. Als het weer sowieso al grauw is,
kun je de donkere, sombere steden echt niet ge
bruiken. Ik heb een vreemd gevoel over Duitsers en hun
land. De taal is voor mij een groot probleem. Het komt niet
lekker m'n mond uit. Op de middelbare school had ik een
erkende pesthekel aan het Duits. Al die naamvallen, je werd
er gek van. Bovendien waren een jaar of 40 geleden onze -
oosterburen nog steeds de vijand. Al was het dan geen oor
log meer, er werd nog behoorlijk op de ex-bezetter geschol
den. Dus het was niet onmodieus om de Duitse taal de rug
toe te keren en je te richten op de moderne taal van de
jeugdcultuur, het Engels.
Maar nu duidelijk is geworden dat Duitsland ons niet alleen
de loef afsteekt met voetballen, maar ook nog eens de hele
wereld verslaat op gebied van geld verdienen, moet ik dee-
moedig het hoofd buigen. Daarom probeer ik er taal-tech-
nisch toch maar het beste van te maken. Ik blijf het moei
lijk vinden. De Duitser spreekt immers zo keurig, valt mij
steeds weer op. De woordkeuze is pietje-precies, de uit
spraak pijnlijk netjes.
De receptionist van ons hotel praat ook al zo keurig. De
man is dermate correct in zijn taalgebruik dat je er gek van
wordt. Er zit een soort kruiperigheid in, waardoor mijn nek
haren overeind gaan staan. Nog maar halverwege de trap en
hij heeft me al gespot. 'Guten Morgen geehrter Herr Bolt, wie
gehtes ihnen heutè, wünsche tinnen einem schonen
Frühstück', of weet ik veel wat voor overbodige me
dedelingen. Dan volgt hij me sluipend naar de lege
Ontbijtzaal om elke ochtend opnieuw alle uitgestel
de etenswaren aan te wijzen en te benoemen. Voor
al wanneer hij bij de Weicheier is aanbeland, wordt
het me teveel. Ik vraag al dagen om hardgekookte ei
eren, maar dat dringt dus niet door. Nee, elke och
tend weer und hier haben sié die Weicheier... Dan
zijn er ook altijd Bröichen, Apfelchen, Yoghurtli, Back-
chen Marmelade. Alles in een verkleinwoord. Ook zo ty
pisch Duits. Let maar eens op. Glaschen, Schnappsli,Würst-
lein, ze gebruiken het voortdurend. Geen idee waarom. De
rondgang wordt steevast besloten met de mededeling dat
hij onmiddellijk aan de slag zal gaan met het dagelijkse k
Taschlein thee. Dan is eigenlijk mijn hele dag al verpest. Ge:
noeg Duits gehoord. Dan moet ik nóg een paar uur tegën
Jan und alleman reden.Vit balorigheid gebruik ik daarbij
vaak woorden die ik zelf verzin. Vinden ze nog leuk ook. Ie
dereen hoort de Nederlandse tongval en glimlacht, Hollan
der zeker hè? De naam Rudi Garrell valt meestal binnen
een paar seconden.
Nee, Duitsland, ik weet het niet Mijn eerste taalervaring in
ons buurland zal ik niet snel vergeten. Op vakantie hadden
we een tussenstop in een dorpje. Het was zomer, ik was 12.
Volgens mij dronken we alleen maar iets in een somber eta-
blissementje, want lunchen deden we vanuit de achterbak
van de Fiat 1500. In de kelder van de zaak waren de we's. Ik
moest heel nodig. Op het herentoilet zag ik een kauwgum
automaat. Er moest een mark in, denk ik. Die bedeldejk bij
mijn moeder en even later stond ik weer voor het apparaat.
Ik wierp de munt erin en draaide aan de knop waarnaast
vetgedrukt Gummi Ziehen was afgedrukt, ik kende toen na-
tuürlijk nog maar één gummi en dat was kauwgummi. Er
kwam een vierkant pakje uit met een rond ding er in. Ik
scheurde het open en keek verbaasd naar het condoom in
mijn hand. In een vies blaadje had ik die wel eens gezien.
Het leek mij beter aan het misverstand verder geen rucht
baarheid te geven. Boven meldde ik dat ik de kauwgum per
ongeluk had ingeslikt, kreeg een standje en voort ging de
reis. Dat kon niet meer goed komen tussen mij en de Duit
se taal. Nu zie ik overal advertenties voor gummibahren. Ze
zeggen dat het snoepjes zijn. Maar ik trap er niet meer in.
Eindredactie:
johan Bosveld
redactie.reizen@wegener.nl
Vormgeving:
Henk te Boekhorst/Mariëtta de Boer
Advertentieverkoop:
Wegener Media Nationale Verkoop
verkoop.dagbladen@wegener.nl
