'Wij doen dit werk
voor de spoedjes'
Kleurrijke camavalsmodeshow in 's- erenhoek
zaterdag 21 januari 2012
241id
De film Doodslag van Theo
Maassen gaat over een am
bulancebroeder die zelf uit
zijn slof schiet als hem het
werken onmogelijk wordt
gemaakt. Middelburger Da
vid Harwijne vertelt over
zijn werk bij de ambulance.
door Raymond de Frel
Voor David Harwijne
vandaag even geen be
moeienis met sirenes
en zwaailichten.
De 35-jarige Middel
burger is vrijgemaakt om te wer
ken aan het Lucasproject, oftewel
de invoering van een automatisch
hartmassagesysteem. Lucas kan
waar een mens moe wordt, onge
veer drie kwartier in een strak tem
po op een borstkas drukken. Een
mens houdt dat zo'n twee minu
ten vol, daarna verslapt hij. „In
april of mei, als alle medewerkers
zijn geschoold, gaan we dit reani-
matieapparaat gebruiken", vertelt
Harwijne.
In de ontspanningsruimte wach
ten zijn collega's op een melding.
De piepers houden zich nog koest,
maar een knip in de vingers en al
les kan anders zijn. Rukken de col
lega's op de post in Oostburg uit,
dan schuift een van de ambulan
ces uit Terneuzen richting
West-Zeeuws-Vlaanderen.
Moeten ze vanuit Hulst aan de
bak, dan gaat een Temeuzense am
bulance richting Vogelwaarde. Zo
blijft een goede dekking van de
streek gewaarborgd.
„Veel ritten zijn eigenlijk niets
meer dan geschuif Dit lijkt een
heel spannend beroep, maar eigen
lijk valt dat best mee. Eerlijk is eer
lijk, wij doen dit werk voor de
'spoedjes'. In noodsituaties kun je,
binnen de geldende protocollen,
het verschil maken als ambulance
team. Het is ook het enige vak bin
nen onze sector waarin een ver
pleegkundige zelfstandig opereert
en keuzes maakt. Hoe rot het leed
ook is, het zijn de spoedritten
waarvoor je het doet. Die maken
dit werk speciaal."
Op die momenten moet alles klop
pen. En dus maken de chauffeur
en verpleegkundige bij aanvang
van hun dienst altijd een rondje
langs de ambulance. Doet alles het
nog, zijn er nog voldoende medi
cijnen in voorraad? Ja? Dan logt
het tweetal digitaal in, zodat de
centrale meldkamer kan zien dat
zij beschikbaar zijn. Tijdens een rit
gaat dat precies zo. Een '1' staat
voor vertrek, een '2' voor aan
komst bij patiënt, en zo verder.
Die procedures zijn standaard,
maar de omstandigheden zijn al
tijd anders.
Een eenzaam boertje dat thuis al
twee dagen met een dwarslaesie
op de grond lag en aan zijn oren
ratten voelden knabbelen, een
hoogbejaarde man die al sinds de
Tweede Wereldoorlog onder een
gat in zijn dak sliep, een man die
tijdens het reanimeren zijn tou-
petje verloor...
Achteraf kunnen de medewerkers
een glimlach vaak niet onderdruk
ken. Harwijne: „Dat moet ook
wel, die galgenhumor is een soort
zelfbescherming. Maar er is ook ge
noeg ruimte om een traan te laten.
Na heftige ongevallen met overle
denen of een reanimatie van een
kind pakken we vaak even rust
om alles goed te laten verwerken."
Dat geldt ook voor situaties
waarin geweld tegen het
ambulancepersoneel
wordt gebruikt. Het komt ook in
•Zeeland voor, al valt het hier vol
gens Harwijne nog wel mee.
„Ik kan geen trend ontdekken dat
agressie tegen ons toeneemt, maar
het komt wel voor. In paniek, uit
onwetendheid, vanwege cultuur
of door drugs- en drankgebruik
krijgen wij wel eens iets naar ons
hoofd geslingerd. In een horeca
zaak, waar veel aangeschoten men
sen zaten, moesten wij bijvoor
beeld een vrouw met een epilepti-
'Bij agressie kan een op
merking van een van de
twee ai het suswerk van
de ander teniet doen.'
sche aanval helpen. Je kunt dan
niet meteen beginnen, je moet
haar eerst stabiliseren. Dat duurde
een bezoeker te lang. Dan krijg je
dingen als 'hé eikel, schiet eens op'
te horen. In bedreigende situaties
kunnen wij op een rood knopje
op onze portofoon drukken. Daar
mee zetten we de portoverbinding
met de meldkamer ongeveer der
tig seconden open. Zij kunnen
dan meeluisteren en de inschat
ting maken om de politie of ande
re hulp te sturen."
Soms speelt cultuur een rol
bij incidenten met agressie.
Harwijne illustreert het met
een voorbeeld. „Als de vader in
een Turks gezin pijn in zijn borst
voelt, zit de woonkamer vaak vol
met mensen. De vrouwen huilen,
de oudste zoon doet het woord.
Als wij constateren dat het mee
valt, wat natuurlijk gelukkig is, ne
men wij hem niet mee. Maar dat
voldoet niet aan de verwachtingen
van al die mensen in de kamer."
De recent uitgebrachte film Dood
slag, waarin Theo Maassen een am
bulancebroeder speelt die uit zijn
slof schiet omdat een agressieve
ling hem het bieden van hulp on
mogelijk maakt, wekt logischer
wijs Harwijnes nieuwsgierigheid.
„In dit soort situaties valt of staat
ook heel veel bij de relatie tussen
de chauffeur en een verpleegkundi
ge. Het is fijn als je weet hoe de an
der in elkaar steekt, wat voor ge
moed hij op dat moment heeft. Bij
agressie kan een opmerking van
een van de twee al het suswerk
van de ander teniet doen. Wij
moeten veel van elkaar weten om
goed te kunnen functioneren. Dat
gaat meestal ook wel vanzelf Ik be
doel; we zien elkaar alle momen
ten de dag. Als tijdens een nacht
dienst de pieper gaat, vlieg je uit
bed, stap je in de ambulance en
even later kijk je opzij en zie je
een verwilderde bos haren achter
het stuur zitten."
David Harwijne: „In situaties met
agressie valt of staat ook heel veel
bij de relatie tussen de chauffeur en
een verpleegkundige. Het is fijn als
je weet hoe de ander in elkaar
steekt, wat voor gemoed hij op dat
moment heeft, foto Mark Neelemans
m i m& - mm mmm m
door Frank van Cooten
'S-HEERENHOEK - Dertig modellen
in de leeftijd variërend van 4 tot
20 lopen vrijdag 27 januari van
19.00 tot 20.00 uur de eerste carna
valsmodeshow in de vestiging van
de Boerenbond in 's-Heerenhoek.
De boerenbond in hét carnavals
dorp van de Bevelanden verkoopt
al jaren carnavalskleding en acces
soires. „Als ik naar de optocht kijk,
hebben we nog een behoorlijke
markt te winnen", zegt Jozien de
Winter. „Met de modeshow probe
ren we ons nog beter op de kaart
te zetten."
Zij is samen met Wilco van de
Guchte en Jacqueline Paree druk
bezig met de voorbereidingen. Een
compleet draaiboek ligt al op tafel.
„Er komt immers heel wat bij kij
ken."
De Boerenbond op 's-Heerenhoek
verkoopt al zes jaar carnavalskle
ding zónder overigens de preten
ties te hebben van een feestwim
kei. „We zijn begonnen op vijf vier
kante meter. Nu nemen de rekken
met de kleding bijna honderd vier
kante meter in beslag. Zodra de
kerstspullen eruit zijn komt de car
navalskleding er in. Normaliter
zouden we op deze ruimte het
tuinmeubilair al moeten neerzet-
ten, maar daar is het toch nog
geen weer voor", aldus Van de
Guchte.
Jozien de Winter liep al een paar
jaar rond met de gedachte een car
navalsmodeshow op poten te zet
ten. Deze gedachte kreeg concreet
vorm nu haar dochter op street-
dance zit bij Dansstudio Shirley in
Goes. „Shirley neemt het hele tech
nische deel van de modeshow
voor haar rekening. Zij heeft de
complete choreografe voor haar re
kening genomen inclusief de mu
ziek."
Jozien presenteert de modeshow
en Jacqueline kleedt de modellen
en zorgt ervoor dat de pruiken,
hoedjes en brillen goed zitten.
Aan de modeshow is een kleur-
wedstrijd gekoppeld. De kleurpla
ten kunnen voor dinsdag worden
ingeleverd. De deelnemers maken
kans op een carnvalsoutfit van
veertig euro.
Jozien de Winter showt één van de outfits.
foto Izaak Verkeste
