reizen^
Nib
m
t
Zaterdag 14 januari 2012
reizen@wegener.nl
I 024-3650360
Na het diner in een van de fijnste restaurants van Pa
rijs voel ik een 'steekje'. De ober van Balzar aan de
Rue des Ecoles vraagt hoe de sole meunière was. Hij
was verrukkelijk. Opnieuw een prikje in de maag. Calvados
bij de espresso? De plaagstootjes van de maag beginnen
krampen te worden. Ik sla over. Binnen 5 minuten is er
echt iets mis. Mijn ingewanden voelen als een handdoek
die meedogenloos wordt uitgewrongen. De koffie krijg ik
niet eens door m'n keel. Ik moet naar bed.
Het hotel is op 5 minuten lopen. In die korte tijd ontwik
kelt het ongenoegen in de maag zich tot een volgroeide
kwelling. Op de hotelkamer kruip ik over de vloer. Ik ga
dood.
Ik ken het fenomeen van de voedselvergiftiging heel goed.
Men eet iets verkeerds. In meer of mindere mate raken
maag en darmen geïrriteerd. Daarna, ik kan het niet anders
zeggen, braken en diarree, vervolgens langzaam herstel.
Maar dit keet gaat het niet zo. Nou ja, de maaltijd wordt
binnen de kortste keren oraal aan de toiletpot toever
trouwd, maar dat brengt geen verlichting. Het wordt alleen
maar erger. De pijn, ik ben echt geen watje, groeit uit tot
iets ondraaglijks. Wanneer ik er al niet aan doodga, zou ik
dat op korte termijn toch wel graag willen.
Ik bel de receptie, leg uit dat het mij niet voor de wind gaat
en vraag om een arts. Het is één uur in de Parijse nacht. Na
korte tijd verschijnt docteur Joel van SOS-medecins.
Hij kijkt mij meewarig aan. Ik moet op de rug gaan
liggen en het pijnlijke lichaam ontbloten. De man
doet een onderzoek en stelt vast dat ik een gastriris-
achtige aandoening heb. Ik geloof daar niets van en
spreek regen. Daar is de arts niet van gediend. Re
cepten worden uitgeschreven, pillen komen tevoor
schijn. Fransen zijn daar gek op.
Ik heb de kracht niet om brutaal te zijn. Wel kan ik
nog net even uitleggen dat ik twee weken eerder
ben geopereerd aan een liesbreuk. Volgens de dok
ter een onbelangrijk detail. Het voorgeschreven
pijnstillende medicijn, dat tevens braakneigingen
moet onderdrukken, heeft als effect dat ik binnen
de minuut weer boven de pot hang. Joel maakt eên
elektrocardiogram van mijn hart. Dat blijkt perfect
in orde. De medicijnman kan niets meer voor mij
betekenen, maar regelt een afspraak in een kliniek
voor morgen. Zijn bezoek kost 150 euro. Contant.
De volgende ochtend sleep ik mij naar de kliniek. De maag
nog steeds pijnlijk, maar minder. Ik heb geen idee van de
kwaliteit der medici in de Clinique Saint Hilaire, maar ik
kan weinig anders dan me eraan overgeven. Na een uur of
twee wachten, is er consensus over mijn behandeling. Eerst
röntgenfoto's van de gepijnigde streek, daarna een onder
zoek met echo-apparatuur. Docteur Thabot gaat behendig
met zijn sonde door het glijmiddel op mijn buik. Hij stu
deert en studeert. Op theatrale toon, de Fransen zo eigen,
geeft hij voortdurend commentaar over mijn ingewanden.
Ik versta hem niet. Ineens heeft hij het gevonden. Geestdrif
tig wijst hij naar de monitor waarop een onbegrijpelijke,
grijze erwtensoep zichtbaar is. De dokter signaleert iets dat
meteen operatief gerepareerd dient te worden.
Dat bevalt mij niks. Ik bel Nederland, het ziekenhuis dat
mijn liesbreuk onlangs repareerde. Ik moet zo snel mogelijk
terug. Dezelfde avond nog lig ik op zaal in eigen land. De
onderzoeken gebeuren opnieuw, foto's gemaakt en een
echo. Eindelijk krijg ik ook de pijnstillers waar ik zo graag
een moord voor had gedaan. Niemand weet wat er aan de
hand is, ik moet maar een avondje blijven.
De volgende ochtend gaat het goed, Kopje thee, beetje
bouillon, griesmeelpudding. Smullen maar. Om een uur of
negen nog een laatste onderzoek. Opnieuw een echo. De
uitslag krijg ik even later. Wat blijkt? Ik heb niets, helemaal
niets. Nou heb ik heel graag niets, maar natuurlijk niet als
het zo'11 pijn doet. De medici aan de rand van mijn bed ha
len hun schouders op. Ik kan maar beter naar huis gaan.
Mag er volgende week weer gereisd worden, wil ik weten.
Men is unaniem, het kan. Voor de zekerheid krijg ik een
paar kilo pijnstillers mee. Een week later zit ik weer in het
vliegtuig. Ik heb alles bij me, tot aan morfine toen. Onge
rust houd ik het lichaam in de gaten. Ik heb namelijk niks
en ben zo bang dat ik dat elk moment weer kan krijgen.
Eindredactie
Johan Bosveld
redactie.reizen@wegener.nl
Vormgeving
Henk te Boekhorst
Advertentieverkoop
Wegener Media Nationale Verkoop
verkoop.dagbladen@wegener.nl
NOORWEGEN
Sint Petersburg!;
-
Het schilderij La musique van Matisse hangt helaas in een veel te klein
zaaltje van de Hermitage. foto Joost Brantjes
Foto's boven: De Hermitage, binnen en buiten een paleis van ongekende schoonheid, foto's Koen van Weel/ANP
