i8| zeeland
Heen en weer
op de wals
Buiten giert de wind,
binnen stormt de jeugd
Philippine steeds vaker ingeruild
voor andere plaats in gemeente
Dode hond aangespoeld op strand
almanak
Stoppen
donderdag 5 januari 2012
1 Z
De octopus was bij veel kinderen in trek.
foto Mark Neelemans
door Wilma Valk
CADZAND-BAD - „Waar is je broer
tje", riep een geïrriteerde papa
woensdagmiddag in de sporthal in
Cadzand. Ja, waar? Die was al lang
zonder zijn bewijs van betaling,
een stempel, de zaal binnengeglipt
en genoot al op een van de spring
kussens. „Hij moet terugkomen!"
Niet zo eenvoudig, want het krioel
de in de zaal van de kinderen.
Binnen een klein halfuur na het of
ficiële begin van de middag ren
den en sprongen al ruim zeventig
kinderen uit Cadzand en omlig
gende plaatsen door de hal. Meest
in trek was de 7,5 meter lange
stormbaan.
Hier waren ook Kirsten (9) en
haar broer Thomas (7) uit Bres-
kens te vinden. Was hij niet een
beetje klein voor deze hindernis-
baan? „Oh, Thomas houdt wel van
het ruige werk", wist Mariska, een
van de uitbaters van de sporthal.
„De meeste kinderen komen hier
vaker. Wij organiseren iedere va
kantie een speelmiddag. Tot nu
toe alleen met onze eigen attribu
ten. Tafeltennis, een apenkooi,
korfbal, meer het gewone, dit is de
eerste keer dat we samenwerken
met Kiddy Fun en hun springkus
sens. Gezien het succes gaan we
dit zeker vaker doen."
Lisa (9) is een van de vaste bezoe
kers van deze middagen. „De octu-
pus is prima en vooral de storm
baan is super." Had ze vriendin
nen meegenomen? „Nee! Waar
om? Die zijn er gewoon."
Het leek dan ook of iedereen er
was en allemaal even vol energie.
Iedereen vloog heen en weer door
de hal om toch maar niets te mis
sen. Waar nu eerst naar toe, het ge
wone kasteel, de octopus of toch
maar weer de stormbaan over? Bui
ten gierde de wind hard rond de
hal, binnen stormden jongens en
meisjes over de baan.
Het speciale kussen voor peuters
bleef vrijwel leeg. Die waren of in
de minderheid of kropen gewoon
tussen de grotere kinderen over de
lange superbaan. Gelukkig ston
den er overal helpers van Kiddy
Fun, zoals Tim en Cynthia, om
een handje toe te steken. „Om half
vier nemen we ze allemaal mee
naar de kantine", vertelt Marco
van Kiddy Fun. „Kunnen ze even
iets drinken en uitblazen. De mees
te zijn toch wel gesloopt tegen vijf
Het is niet zomaar
heen en weer rijden.
De wals kan het as
falteren maken óf
breken. Rennie van
Regenmortel (57) kan het weten.
Hij werkt al zo'n 28 jaar op de
wals in de asfaltploeg van H4a. „Er
zit meer achter dan het lijkt. Het
resultaat zie je onmiddellijk. Je be
gint op een woest terrein en laat
een weg achter je."
Het team van in totaal acht man
werkt aan de verbreding van de
tunnelweg bij Terneuzen, onder
leiding van uitvoerder Toon
Hoogstraate. Op de asfaltmachine
werken vier personen, die er voor
zorgen dat het asfalt van zo'n 150
graden op de juiste breedte en dik
te wordt aangebracht. Vervolgens
brengt Jan met een kiepwagen een
laag steentjes aan op het warme as
falt. Die steentjes worden later
door het verkeer ingereden, waar
door het wegdek stroever wordt.
Ook de afvoer van water verbetert
daardoor.
Twee walsen rijden heen en weer
om het asfalt te verdichten en de
steentjes in het asfalt te drukken.
Ze worden bediend door Rennie
en zijn zoon Sven (27).
Eén van de vier chauffeurs die het
asfalt in vrachtwagens vanuit Sluis
kil aanvoeren, is ook in dienst van
H4A en hoort tot het vaste ploeg-
je. Zijn naam is Robert. Hij heeft
een vlotte babbel, zo wordt me
aangeprezen.
„Eigenlijk zijn het allemaal aparte
karakters", zegt uitvoerder Toon
Hoogstraate met respect. „Ieder
kent de eigenaardigheden van de
ander."
Chauffeur Robert voert inderdaad
het hoogste woord in de schaft-
keet tijdens de lunchpauze, waar
iedereen deelt van eikaars beleg.
Alleen Rennie rijdt nog steeds op
en neer. Ook als de anderen het
werk weer hervatten. Hij gaat ge
woon door, tot alles er naar zijn te
vredenheid uit ziet. Ik klim bij
Rennie op de wals.
Rennie van Regenmortel begon 41
jaar geleden als leerling-machinist
bij het bedrijf, dat hij van lieverlee
groter zag worden en nu is uitge
groeid tot aannemersbedrijf IT4A.
„Wij waren met veertien man. Ik
ben nu de oudste die van dat
groepje nog over is," vertelt hij in
zijn cabine, voortdurend om zich
heen kijkend welke koers hij gaat.
Waarom voor dit leven gekozen?
„Ik was 17 en wilde naar de machi-
nistenschool in Ede, maar moest
een baas hebben. Het was vier da
gen werken en een dag in de week
naar school. Het tweede en derde
jaar was intern. Mijn baas rekende
die schooljaren mee als dienstja
ren, ook al werkte ik niet. Tja, vroe
ger kon je er met veertig dienstja
ren uit. Dat is over. Ik moet wel
doorgaan."
Het klinkt niet zuchtend, maar
berustend. Rennie houdt
van zijn werk. Hij vertrekt nooit
chagrijnig van huis, verzekert hij.
Een periode werkte hij op de as-
faltmolen in Sluiskil, de fabriek
waar het asfalt wordt vervaardigd.
Silo's vullen, met vrachtwagens rij
den. Ook stond hij jaren op de as
faltmachine 'aan de balk', waar
mee de hoogte wordt geregeld en
daarmee de dikte van de laag as
falt.
„Een walsmachinist wilde in die
tijd korter werken en toen kon ik
zijn baantje overnemen en ben ik
dit gaan doen", zegt hij eenvoudig.
Rennie wilde misschien wel ma
chinist worden, omdat zijn vader
ook machinist was. „Hij werkte in
de bagger. Ik heb hem niet dik
wijls gezien. Dit werk heeft: als
voordeel dat je 's avonds thuis
bent. Alhoewel er steeds meer
De PZC brengt in de serie Vrijbuiters portretten
van mensen die hun leven grotendeels, al dan
niet werkend, in de buitenlucht doorbrengen.
Vandaag de eerste aflevering: de walsmachinist.
nachtklussen komen, vooral in de
weekeinden. Daar heb ik geen
moeite mee, maar ik sta er ook
niet om te springen."
Het zit blijkbaar in de familie,
want zoon Sven volgt al jaren va
ders voetstappen. „Zijn wals is mo
derner, sneller, kan veel meer.
Vroeger kon iedereen op de wals,
maar tegenwoordig heb je daar
toch echt wel technisch inzicht
ZOUTELANOE - Op het strand tus
sen Dishoek en Zoutelande is gis
termiddag een dode hond aange
spoeld. Het dier is vermoedelijk
verdronken.
PZC zoekt mensen die op 1 januari
willen stoppen met roken, luidde de
oproep die wij eind 2011 plaatsten.
Daarop werd vooral gereageerd door
mensen die trots meldden al geruime
tijd van de stinkstokjes af te zijn.
We hadden de hoop op een geschikte
kandidaat al opgegeven, toen op
Oudejaarsdag een man mailde op
precies 1-1-2012 te willen stoppen.
Het betreft een kleine bruine
hond die een brede zwarte hals
band droeg. De hond is geborgen,
de Zeeuwse politie is op zoek naar
de eigenaar.
Tip? redactie@pzc.nl
Die dag, om 16 uur, informeerden we
belangstellend hoe het hem verging.
Slecht, was het antwoord. Direct na
12 uur had hij alweer een peuk opge
stoken. En daarna nog een. En nog
een. Toen het laatste restje shag op
was, had hij nieuwe gekocht. „Mis
schien ben ik niet de beste kandi
daat", opperde hij.
Wij konden het slechts beamen.
door Raymond de Frel
PHILIPPINE - Philippine wordt door
steeds meer inwoners ingewisseld
voor een woning in een andere
plaats binnen de gemeente Terneu
zen. Het mosseldorp gaat er per
saldo 52 mensen op achteruit ten
opzichte van begin vorig jaar.
De gemeente Terneuzen tast nog
in het duister over de oorzaken.
„Het komt in elk geval niet door
een geboortetekort. Er werden in
Philippine zelfs zeven mensen
meer geboren dan er overleden",
zegt woordvoerder Daniël Rouw
van de gemeente Terneuzen. Ook
het aantal verhuizingen naar plaat
sen buiten de gemeente Terneu
zen is niet veel hoger dan anders.
Het aantal verhuizingen naar een
andere plaats binnen de gemeente
is wél flink gestegen. Terneuzen is
sinds vorig jaar voor 25 Philippine-
naren de nieuwe woonplaats, 14
trokken naar Westdorpe, 9 naar
Sas van Gent en 7 naar Hoek.
Zeker is wel dat oudere Philippine-
naren die niet meer zelfstandig
kunnen wonen, hun heil elders
moeten zoeken. Sas, Westdorpe,
Hoek en Terneuzen hebben wél
een woonzorgcentrum, al dan niet
met aanleunwoningen. Manager
Pol van de Vijver van Woongoed
Zeeuws-Vlaanderen hamerde eind
vorig jaar nog eens op de nood
zaak van een woonzorgcentrum in
Philippine, omdat het dorp ver
grijst. De bouw van zo'n centrum
is al sinds 2001 een heet hangijzer;
de bouw begint op zijn vroegst
2013.
Vooral het aantal mensen dat naar
Westdorpe trok, springt in het
oog. „Maar die wonen niet alle
maal bij ons", zegt locatiemanager
Piet Huijzers van woonzorgcen
trum 't Verlaet. „Wij hebben in
2011 maar één echtpaar uit Philip
pine verwelkomd. En er zat ie
mand in een aanleunwoning,
maar die is inmiddels naar De
Blide in Terneuzen verhuisd."
