Wie gaat er mee een
stepsel maken?
15
Wandel
donderdag 5 januari 2012
Westerschelde
Startpunt
wandeling bij
brasserie
Westbeer
Wilt u ook een
ommetje maken
met een
verslaggever van
dePZC?
uw favoriete
wandeling door
aan de redactie.
E-mail:
j.vandamme@pzc.nl
Postadres:
PZC t.o.v. Jan van Damme, Postbus 91,
4330 AB Middelburg
door Jan van Damme
Marjan Simons uit Terneuzen: ze
is gewoon de eerste die reageerde
op de oproep 'Wandel mee met
de PZC'. Ze wil over haar Schelde-
boulevard wandelen, van de West
kant tot het Churchillhotel. Er
staan beelden, je ziet vogels, water,
schepen. Ze schrijft: „U zult zich
er nooit vervelen, want er is altijd
iets te beleven op de zeedijk van
Terneuzen."
We hebben geluk. In een einde-
jaarsweek die vooral nat, donker
en winderig is spreken we af op
een donderdagochtend, die op
eens alle beloften van het voorjaar
in zich heeft. Een temperatuurtje
om de jas open te ritsen^ een zon
die alle zeilen bijzet om het rijke
grijzenpalet van de Westerschelde
nog meer tekening te geven.
Weinig wind, dus ook weinig golf
slag, dat is jammer.
Marjan staat te wachten bij pavil
joen Westkant, op één van de
mooiste uitzichtpunten van Ter
neuzen. Blauwe houtje-touwtje-
jas, stevige stappers.
Dat laatste relativeert ze meteen.
Het zijn eigenlijk werkschoenen,
maar ze lopen niet verkeerd.
Marjan heeft wel wat met de Ter-
neuzense waterkant, haar hele
50-jarige leven al. Ze is geboren in
de binnenstad, de Vlooswijkstraat.
Het was daar één grote familieaan
gelegenheid, met broers en zussen
van haar ouders in de directe om
geving.
Een zus van moederskant had een
supermarkt, een zus van haar va
der een bakkerij.
Enzovoort. Zelfheeft ze drie oude
re broers, een oudere en een jonge
re zus. Een streng gereformeerd ge
zin, vertelt ze, van het Zwarte Kou
senkerkje. Die strenge opvoeding
heeft haar naar de waterkant ge
bracht. Op zondag mocht je niks,
behalve wandelen. 'Wie gaat er
mee een stepsel maken', was de
standaardvraag van haar vader.
Dan liepen ze naar de dijk, naar
het 'einde van het hoofd', door
hen het 'endehoofd' genoemd.
Daar wil ze nu best even voor de
foto poseren.
Op de Westerschelde is het een ko
men en gaan. Van binnenvaart
schepen, die in konvooi uit de slui
zen varen. Van containerschepen,
die machtig dichtbij van en naar
Antwerpen stomen. Met de neus
naar het water zien we links
DOW dampen.
Rechts moet Antwerpen liggen,
maar die haven is volgens Marjan
alleen bij helder weer te zien van
uit het Waterfront, met afstand de
hoogste boulevardflat.
De beelden! Meteen bij de parkeer
plaats struikelen we over door
Chris Ferket geplaatste zwerfkeien.
'Ode aan de Schelde', heeft hij zijn
beeldenparkje genoemd.
Wind en water lijken de stenen ge
vormd te hebben.
„Maar er zijn ook gezichten in uit
gehouwen", wijst Marjan. Verder
op komen we een beeld met een
vogelnestje tegen, met een ge
dicht: 'Ik roep de tijd van min
nen uit rotsvast in steen en
bronzen hart'.
Langs de jachthaven in winter rust,
langs de watersportvereniging. Het
stadhuis piept boven de kruin van
de dijk uit. Zouden ze dat niet
blauw kunnen verven, want zo is
het maar niks, constateert de wan
delaarster.
De zeekant betekent voor haar vrij
heid. Dat was al zo toen ze puber-
de, en ze er op zondag stilletjes
met haar oudere zus Els in bikini
lag te zonnen.
Die vrijheid voelt ze zoveel jaar la
ter nog steeds.
Ze gelooft: in God, maar de dwin
gende kerk vindt ze een achter
haald instituut.
We kijken richting Ellewoutsdijk, v
waar haar oma is geboren. Het is
bijna hoog water.
De beste tijd om te zwemmen,
weet ze, want dan heb je minder
last van de stenen op het strand
en op de zeewering. Ze doet meest
al waterschoenen aan. In één van
de flats waar we langs lopen
woont haar tante Saar, 98 jaar, ze
wil geen honderd worden, heeft
ze gezegd.
In de verte ligt de Schelpenhoek.
Daar gaat Marjan ook wel eens
zwemmen.
Acht jaar geleden - dat moet ze
nog even vertellen - zwom er daar
een zeehond achter haar aan. Toen
ze omkeek zag ze zijn kop vlakbij.
Marjan Simons uit Terneuzen staat op het 'endehoofd'.
foto's Mark Neelemans
