Verder
spectrum 10
Nieuwjaarsprestige
Met een bomaanslag in
Oslo en een bloedbad in
een vakantiekamp kreeg
Noorwegen deze zomer in
één avond een collectief
trauma. Het land moet
verder, maar slachtoffers
merken de gevolgen nog
dagelijks. „Ik ben mijn
vertrouwen in mensen
kwijt."
Zaterdag 31 december 2011
STANDPLAATS
door
Robert Portier
Tien uur 's ochtends, zo laat begint het
nieuwe jaar in Sydney. Dat is name
lijk het tijdstip waarop de bonte
stoet toeristen en enthousiastelingen
toegang krijgt tot de allerbeste plek om
's avonds het vuurwerk te kunnen zien. Die
plek heet Lady Macquarie's Chair en is zo po
pulair omdat je daarvandaan de Opera House,
de Harbour Bridge en het vuurwerk in één fo
to kunt krijgen.
Die allerbeste plekjes zijn snel weg. Je moet
rennen om voldoende ruimte te reserveren
voor een tentje, een parasol en een paar stoel
tjes. Denk namelijk niet dat je met alleen een
picknickdeken kunt komen aanlopen. Elk jaar
opnieuw zijn er een paar naïevelingen
die halverwege de dag alweer naar
huis kunnen met een zonnesteek of
dieprode vellen aan hun lijf.
Sydney is de eerste grote stad in de
wereld waar het oude jaar uit- en het
nieuwe jaar ingeluid wordt En dat
wil ze laten weten ook. Het vuurwerk
in deze stad is het grootste ter wereld
en laat zich dan ook alleen omschrij
ven in superlatieven. Zo worden al
leen al vanaf de Sydney Harbour
Bridge 11.000 kogels, 25.000 vuurpij
len en 100.000 'pyrotechnische effec
ten' afgevuurd. Het duurt meer dan
een jaar om alles te organiseren en de
computers zo te programmeren, dat
alles op de maat van de muziek wordt
afgestoken.
Het evenement is een prestigeproject
voor de gemeente. Daarom mag het
best wat kosten: rond de 3,5 miljoen
euro. Zeurpieten die stellen dat de ge
meente dat geld beter kan besteden
aan het op tijd laten rijden van de bussen, krij
gen fijntjes te horen dat het feest een veel
voud opbrengt Afgelopen jaar was dat meer
dan 100 miljoen euro.
Dat geld wordt verdiend aan de anderhalf mil
joen mensen die langs de haven staan. En aan
de bezoekers van feestjes, waarvan de duurste
kaarten 750 euro kosten. Anders zit de winst
wel in de miljard mensen die het vuurwerk
op televisie zien en zo even aan Sydney wor
den herinnerd.
Zelf zit ik niet zo te wachten op de drukte. Be
grijp me niet verkeerd, ik gun die anderhalf
miljoen mensen hun feestje van harte, maar
zelf was ik niet van plan een dag in de rij te
gaan staan voor dat vuurwerk. Tegelijkertijd
gaat het me ook weer te ver om met een bakje
chips op de bank tv te kijken. Oliebollen ken
nen ze hier trouwens niet, daarvoor is het
veel te warm.
Daarom strijken we neer bij vrienden, die net
onder de brug wonen. Hun wijk is zo chique,
dat die wordt afgesloten voor het grote pu
bliek. Pas om kwart voor twaalf lopen we rus
tig naar de waterkant, gewaarschuwd door de
enorme knal van een enkele vuurpijl.
Dat we het vuurwerk van de achterkant zien,
mag de pret niet drukken.
Eén van de grootste nadelen van dat georgani
seerde vuurwerk is, dat je zelf niet geacht
wordt een vuurpijl af te steken. Sterker nog:
het mag helemaal niet Wie wordt betrapt,
krijgt een boete van 750 euro. Sterretjes mo
gen wel, die kunnen blijkbaar geen kwaad.
Mocht u op tv dus het vuurwerk van Sydney
zien en onder de brug een man ontwaren die
fanatiek met sterretjes staat te zwaaien: ik
wens u het allerbeste voor 2012.
door Windy Kester
Met een pizzabroodje in de
ene hand en haar iPhone
in de andere loopt Ingrid
Marie Vaag Endrerud (18)
door de kantine van de
scholengemeenschap in Gjovik, een stadje
200 kilometer ten noorden van Oslo. Ze
draagt een kort, blauw jurkje en halfhoge
laarsjes en praat met een vriendin over de
afgelopen dramales. Aan het einde van
haat tussenuur gaat ze even naar de garde
robe om wat lipgloss op te doen. Voor wie
niet beter weet, is Ingrid Marie gewoon
een meisje van 18 in haar examenjaar.
Maar medeleerlingen die goed hebben op
gelet, zagen Ingrid Marie afgelopen zomer
op televisie en hoorden haar vertellen
over hoe ze een veerpont nam met een
man die er uit zag als politieagent, maar
zich ontpopte als een massamoordenaar.
Ze kennen haar verhaal over hoe ze zelf
aan de dood ontsnapte en hoorden haar
spreken op de begrafenissen van even jon
ge vrienden. Ze weten dat Ingrid Marie
een provinciale jeugdafdeling van de Noor
se sociaal-democraten leidt en op 22 juli
op het noodlottige eiland Utoya was. De
scholiere vertelt rustig en bedachtzaam
over alle dubbele gevoelens die bovenko
men als ze terugdenkt aan afgelopen zo
mer. „Het lijkt zo lang geleden dat ik mijn
vrienden zag die doodgeschoten zijn. Tege
lijkertijd is het alsof het gisteren gebeur-
