u
35 wonen
Elfjes
De wereld over
Weer samen
Erfstuk
De bal van 1979
Roze hartje
wonen@wegener.nl
024-3650509
Zaterdag 24 december 2011
Kerstmis is bij uitstek een moment om samen te zijn. Liefst écht samen, maar soms noodgedwongen 'in
gedachten'. Dan is het een troost te weten dat achter die doffe kerstbal of dat beschadigde kerstklokje een
warme herinnering schuilgaat: 'Opa en oma zijn er ook weer bij.' Na een oproep in deze bijlage verzamelde
Jan van Mullem twaalf verhalen van lezers over de kerstversiering die in hun huis nooit mag ontbreken.
„Eén van mijn meest geliefde
kerstversieringen is een kerst
bal. Mijn moeder heeft de bal
in 1931 gekocht en aan mijn
zus gegeven, ter ere van haar
trouwen. Ik heb 'm later van
haar gekregen. Volgens mij is
de bal er een met de meeste
reiskilometers. Mijn zus en
haar gezin emigreerden in
1956 naar Nieuw-Zeeland. Ze
hadden geluk. De boot waar
mee ze ernaartoe voeren, de
'Johan van Oldenbarnevelt',
was verkocht en maakte ter
afscheid een halve wereld
reis, onder meer via het
Suezkanaal.
Eind zestiger jaren had mijn
zus zo'n heimwee, dat de fa
milie naar Nederland terug
keerde. Toen hadden ze weer
geluk. Hun schip, de 'Rotter
dam', werd uit de vaart geno
men en deed daarom extra
havens aan in Amerika. Mijn
zus heeft met haar gezin én
de kerstbal dus de complete
wereld bevaren. Het is een
wonder dat de bal al die ja
ren en op die reizen heel is
gebleven. Het buitenste laag
je laat los, maar voor de rest
is hij in perfecte conditie."
Egbert Dikken
„Ik koester de oude kerstbal-
Rj len van opa en oma. Doordat
m" de kerstboom twee keer is ge
vallen, zijn er een hoop ge
sneuveld. Maar gelukkig is die
ene, héél bijzondere en oude
bal nog ongeschonden. Hij
mag nooit in de boom han
gen, krijgt elk jaar een spe
ciaal, veilig plekje. Hij wordt
ook apart ingepakt in een gro
te doos, met veel watten en
papier. Het is een glazen bal
met een achterkant die dicht
is geschilderd en met aan de
voorzijde een opening, waar
in een elfje staat.
Voor mij is deze bal van on
schatbare waarde. Toen ik
klein was, een jaar of 10, ging
ik elk jaar bij opa en oma de
kerstboom optuigen. Zij had
den de mooiste ballen, slin
gers met écht glazen kralen
en grote lichtjes in de vorm
van kaarsjes. Soms ging wel
eens een bal stuk en kwamen
er wat nieuwe bij, maar er
„Oma is in november vorig
jaar plotseling overleden. Ze
was gek op kerst: een kerstme
nu bedenken, het huis versie
ren, een mooie boom optui
gen. Net als opa had ze haar ei
gen kerstbal. Een eikeltje, die
in de loop der jaren steeds geli-
ger en valiger lijkt ter zijn ge
worden. Opa had een kerkje.
Ze hadden die versieringen sa
men gekocht. 'Al vóór de oor
log', zei oma altijd. Toen zij
overleed, was opa ontroost
baar. Hij had er geen plezier in
zonder oma kerst te gaan vie
ren, laat staan om zelf een
boom op te tuigen. Oma's bal
hing daarom vorig jaar bij ons
de boom. Dit jaar is ook opa
overleden. Ik ben vast van plan
de beide versieringen naast el
kaar op te hangen. Dan zijn
opa en oma er toch een beetje
bij, en weer samen."
Geertje de Jong
ging niets boven de elfjes met
hun engelenhaar en de prach
tige dennenappels en huisjes
en ouderwetse sterren. Toen
opa en oma verhuisden en ze
een kleinere boom kochten,
heb ik zo'n beetje alle versie
ring gekregen. Voor mij zijn
het nog steeds de allermooi
ste kerstversieringen die er be
staan. Vooral omdat ze staan
voor al die gezellige uurtjes
bij opa en oma. Die uurtjes
waarin ik met opa de boom
optuigde, we samen chocola
demelk dronken en de papie
ren kerstklokken ophingen.
Vorig jaar is oma gestorven,
net voordat mijn dochtertje
is geboren. Nu ga ik samen
met mijn kleine meid de
boom optuigen en zal ik
haar, aan de hand van de gla
zen bal en de andere versie
ringen, vertellen van de aller
liefste opa en oma die een
kind zich wensen kan."
Desiree van Tilburg
„Veertig jaar geleden koch
ten we een houten kribbe
met beeldjes. William, on
ze oudste zoon die toen
een jaar of 8 was, maakte
er een lampje in. Van een
fiets en een adapter van
een speelgoedtrein. Plots
was de kribbe met een
mooi schijnsel verlicht!
William is op 36-jarige leef
tijd overleden. Alvleesklier
kanker. Hij liet een doch
tertje van 2 jaar achter. Nu,
drie jaar later, staat de krib
be met kerst nog steeds bij
ons in de kamer. Het is net
dat als het lampje brandt,
hij er ook bij is. Dat geeft
een lichtje in deze voor
ons zo donkere dagen. Als
zijn dochtertje later volwas
sen is, hopen wij dat de
kribbe met het lichtje van
haar vader, bij haar in de
kamer mag staan."
Martha Ekkel-Zomer
„Misschien stelt mijn kerst
verhaaltje niet zoveel voor,
maar het ontroerde mij toen
zo dat ik het toch met jullie
wil delen. Ik heb nog een
doos met oude kerstballen
van mijn moeder op zolder,
Ik gebruik ze nooit, maar elk
jaar komen ze mee naar be
neden en kijk ik er even
naar. Tot mijn kleindochter
Naomi, toen een jaar of 5,
mij een keer wilde helpen
en de doos zag staan. Ze
keek met grote ogen naar de
kerstballen. 'Wauw, wat een
mooie! 'Waarom gebruik je
die niet?' Waarop ik ant
woordde dat ze niet passen
bij de rest. Naomi keek mij
vragend aan en zei: 'Oma,
mag ik die dan van je erven
later?' De tranen sprongen
me in de ogen. 'Natuurlijk
meisje, deze zijn later voor
jou. Ik zal er heel zuinig op
zijn.' Ze lachte en gaf mij
een dikke zoen."
„Mijn schoonmoeder ging in
1979 naar Amerika op bezoek bij
een vriendin die in 1954 met
haar gezin geëmigreerd was naar
de andere kant van de oceaan.
Door middel van brieven werd
de vriendschap onderhouden.
Nadat haar zoon (mijn man) op
een zeemansreis hen eens be
zocht in Amerika, kwamen ver
schillende van haar kinderen
naar Nederland. Mede daardoor
kreeg mijn schoonmoeder ook
veel zin om de oceaan over te ste
ken. Ze bracht dan cadeautjes
mee voor de kleinkinderen.
Waaronder deze kerstbal, die elk
jaar opnieuw een ereplekje krijgt
in onze woonkamer. Het zou me
niet verbazen als deze kerstbal
len nog steeds worden geprodu
ceerd en er elk jaar een andere
uitkomt met het betreffende jaar
tal erop."
Adrie Kik
-
„Ruim 35 jaar geleden, na de ge
boorte van onze oudste dochter,
woonden we in een oud huis.
Om te vieren dat we een gezinne
tje vormden, kwam er met Kerst
mis een échte boom. Die werd
volgehangen met knalrode appel
tjes en een snoer met lampjes.
Ons dochtertje keek met grote
ogen naar al dat moois. Maar
voor mij begon de kerst minder
prettig. Bij het oprapen van een
speelgoedje stootte ik mijn hoofd
hard aan de punt van de schouw.
Ik zag sterretjes en schijn wartaal
te hebben gesproken. Een lichte
hersenschudding, was de diagno
se. Plat op de bank moest ik,
waar ik enorm de pest over in
had. De eerste keer Kerstmis met
zijn drietjes en dan niks kunnen
doen, niet eens boodschappen
doen en koken. Het idyllische
beeld van ons gezinnetje bij de
kerstboom ging in rook op. Mijn
echtgenoot deed de boodschap
pen en ik lag vanaf de bank vage
aanwijzingen te geven. Na een
van zijn boodschappentochtjes
op de fiets overhandigde hij mij
een heel klein pakje: 'Pas op, het
is breekbaar'. Er kwam een klein,
roze hartje van glas uit. De lie
verd! Ik hou normaal gesproken
niet van roze, maar dit was zó
schattig! Met een zilveren koord
je heb ik het behoedzaam in de
boom gehangen, waarna ik me
snel terugtrok op de bank. Van
die kerstdagen kan ik me niet
veel herinneren, alleen dat het
hartje na de feestdagen voorzich
tig is opgeborgen. Elk jaar komt
het weer tevoorschijn. Want of
het nu volgens de regels van 'ver
antwoord-kerstboom-versieren'
is of niet, dat roze hartje móet in
de boom. Dat er krasjes op zitten
en het een beetje dof is gewor
den, vind ik helemaal niet erg."
Saskia Boleij
