9 spectrum Boze kleine meisjes RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE zeedrift Zaterdag 17 december 2011 k Gedreven door griezelige voorgevoe lens stapte ik maandag voor dag en dauw, om precies te zijn kwart voor zeven in de ochtend, uit bed, trok over mijn nachtpon een regenjas en regenlaar zen aan en ging beneden de flat kijken of mijn auto nog op zijn plek stond. Nee. Weg! Politie gebeld, doorverwezen naar Stadsbeheer en jawel: mijn voiture was wegge haald door de sleepdienst. Wat had ik misdaan? Op het kruis van de parkeerplaats van de thuis zorg in de straat voor de benedenverdieping was mijn vierwieler precies vijftig centimeter doorgeschoten. Jawel, dat was voor de mannen van Stadsbeheer voldoende hun sleepwagen te gebruiken om mijn wagen naar de garage op het industrieterrein te brengen. Ik mocht haar a rai- son van tweehonderdvierenzeventig euro weer mee naar huis nemen. En daar ik 's avonds in de bibliotheek in Roermond werd verwacht, moest ik dokken. Zo sudderde de dag voorbij tot het tijd was te vertrekken. Gelukkig werd ik gereden door een goede vriend, die ik door de worst van een Lim burgse maaltijd voor zijn neus te hangen had weten te verleiden mij in mijn eigen bolide op en neer te rijden. In Roermond kwamen wij in restaurant Populair terecht, het enige restaurant dat op maandag open was en daar was het Lim burgs konijn met huisgemaakte rode kool op ons bord in staat ons humeur positief te beïn vloeden! Vandaag-vroeg ik belet bij het gezin van mijn jongste zoon. Daar spookten twee kleine meis jes luidruchtig synchroon met de harde wind die buiten waaide. De nieuwste kreet die de da mes van tweeëneenhalf en vijf op luide toon be zigen is: „Ik ben bóós!" Vooral de jongste vindt heel veel zelfbevestiging, wanneer ze weer een reden vindt krachtig te roepen: „Ik ben bóós!" Ik zeg: „Ben je boos, pluk een roos. Zet hem op je hoed, dan ben je morgen weer goed!" Ze kijkt me vol minachtig aan met een blik van: „jij be grijpt niet hoe heerlijk het is om lekker bóós te zijn!" De hoogste tijd naar bed te gaan. Ze worden tot groot ongenoegen voor de televisie weggeplukt, buiten stormt het, binnen ook! Hun moeder blijft ongelooflijk kalm, stort psychologische olie op de golven, ik voel mij een nutteloze oma die al haar oude trucs om kleintjes kalm te krij gen is kwijtgeraakt Eindelijk zijn alle tanden gepoetst en handen ge wassen, haartjes gekamd en nachtponnen aan „Voorlezen!", roept mijn schoondochter en zet zich vastberaden op de rand van een kinderbed met het klassieke Gouden Boekje De Kladderkat jes op schoot. Maar de dames zijn niet van plan te luisteren. Onrustig zoeken ze knuffels, pak ken ze van elkaar af, barsten om onbekende rede nen in snikken uit Hun moeder blijft werkelijk onverstoorbaar doorgaan met de avonturen van de kladderkatjes met ons te delen. Nu ja, ze deelt ze met mij! Zo zitten wij daar, schoondochter en schoon moeder, zusterlijk op de rand van het bed. En terwijl mijn kleindochters gewoon doorgaan met rommelig en luidruchtig gedrag, mag ik luis teren naar de avonturen van De Kladderkatjes.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2011 | | pagina 57