9 spectrum
Boze kleine meisjes
RUDEN RIEMENS FOTOGRAFIE
zeedrift
Zaterdag 17 december 2011
k
Gedreven door griezelige voorgevoe
lens stapte ik maandag voor dag en
dauw, om precies te zijn kwart voor
zeven in de ochtend, uit bed, trok
over mijn nachtpon een regenjas en regenlaar
zen aan en ging beneden de flat kijken of mijn
auto nog op zijn plek stond.
Nee. Weg! Politie gebeld, doorverwezen naar
Stadsbeheer en jawel: mijn voiture was wegge
haald door de sleepdienst. Wat had ik misdaan?
Op het kruis van de parkeerplaats van de thuis
zorg in de straat voor de benedenverdieping
was mijn vierwieler precies vijftig centimeter
doorgeschoten. Jawel, dat was voor de mannen
van Stadsbeheer voldoende hun sleepwagen te
gebruiken om mijn wagen naar de garage op het
industrieterrein te brengen. Ik mocht haar a rai-
son van tweehonderdvierenzeventig euro weer
mee naar huis nemen. En daar ik 's avonds in de
bibliotheek in Roermond werd verwacht, moest
ik dokken.
Zo sudderde de dag voorbij tot het tijd was te
vertrekken. Gelukkig werd ik gereden door een
goede vriend, die ik door de worst van een Lim
burgse maaltijd voor zijn neus te hangen had
weten te verleiden mij in mijn eigen bolide op
en neer te rijden. In Roermond kwamen wij in
restaurant Populair terecht, het enige restaurant
dat op maandag open was en daar was het Lim
burgs konijn met huisgemaakte rode kool op
ons bord in staat ons humeur positief te beïn
vloeden!
Vandaag-vroeg ik belet bij het gezin van mijn
jongste zoon. Daar spookten twee kleine meis
jes luidruchtig synchroon met de harde wind
die buiten waaide. De nieuwste kreet die de da
mes van tweeëneenhalf en vijf op luide toon be
zigen is: „Ik ben bóós!" Vooral de jongste vindt
heel veel zelfbevestiging, wanneer ze weer een
reden vindt krachtig te roepen: „Ik ben bóós!"
Ik zeg: „Ben je boos, pluk een roos. Zet hem op
je hoed, dan ben je morgen weer goed!" Ze kijkt
me vol minachtig aan met een blik van: „jij be
grijpt niet hoe heerlijk het is om lekker bóós te
zijn!"
De hoogste tijd naar bed te gaan. Ze worden tot
groot ongenoegen voor de televisie weggeplukt,
buiten stormt het, binnen ook! Hun moeder
blijft ongelooflijk kalm, stort psychologische
olie op de golven, ik voel mij een nutteloze oma
die al haar oude trucs om kleintjes kalm te krij
gen is kwijtgeraakt
Eindelijk zijn alle tanden gepoetst en handen ge
wassen, haartjes gekamd en nachtponnen aan
„Voorlezen!", roept mijn schoondochter en zet
zich vastberaden op de rand van een kinderbed
met het klassieke Gouden Boekje De Kladderkat
jes op schoot. Maar de dames zijn niet van plan
te luisteren. Onrustig zoeken ze knuffels, pak
ken ze van elkaar af, barsten om onbekende rede
nen in snikken uit Hun moeder blijft werkelijk
onverstoorbaar doorgaan met de avonturen van
de kladderkatjes met ons te delen. Nu ja, ze deelt
ze met mij!
Zo zitten wij daar, schoondochter en schoon
moeder, zusterlijk op de rand van het bed. En
terwijl mijn kleindochters gewoon doorgaan
met rommelig en luidruchtig gedrag, mag ik luis
teren naar de avonturen van De Kladderkatjes.