Waar men niet
io uit
selectie
donderdag 15 december 2011
Nico Out gaat elke week op
zoek naar het beste wat
Zeeland op het gebied van
beeldende kunst
te bieden heeft.
Desiree de Baar
Desiree de Baar heeft in een door
Johan de Koning ontworpen hou
ten architectonische structuur
haar eigen gedrag en bewegingen
vastgelegd. Zij schuurde op bepaal
de plekken de lak weg en be
schreef de vlakken met teksten
over wonen, thuis en identiteit. Zo
maakte zij een gelaagde installatie.
T/m 23/12: Caesuur, Lange Noordstr.
67, Middelburg Vr. en za. 14-17 uur.
Constant
Constant Nieuwenhuis (1920-
2005) werkte 20 jaar aan ideeën
voor een utopische stad, New Ba
byion, waar mensen bevrijd zijn
van lichamelijke arbeid en zich
creatief kunnen ontplooien. Naast
modellen maakte hij ook tekenin
gen en litho's. Eén daarvan is te
zien in Zierikzee.
T/m 23/12: Collectie Pontes Pieter
Zeeman, Galerie Galerij, Hatfieldpark
2, Zierikzee. Schooldagen 9-16 uur.
Oscar Lourens
Oscar Lourens heeft de Bewaer-
schole nagebouwd en terugge
bracht tot een hanteerbare schaal.
In de ruimte is een deel van het
voormalige schoolgebouw 1 op 1
en op schaal te zien. Zo transfor
meert hij architectuur in beelden
de kunst.
T/m 24/12: Bewaerschole, Weststraat
18, Burgh Haamstede. Wo. t/m zo.
14.00 - 17.00 uur en op afspraak.
Jan Schoonhoven
Jan Schoonhoven (1914 -1994)
maakte met minimale middelen
subtiele reliëfs die je kunt zien als
de verbeelding van evenwicht tus
sen anonimiteit en individualiteit.
Eén van zijn werken maakt deel
uit van een prachtige verzameling
werken op klein formaat.
T/m 25/12lk-eiland, Hoekpaviljoen,
Vlissingsestraat 239A, Oost-Souburg,
za. en zo. 12.00 - 17.00 uur.
Ronny Ivens
Ronny Ivens combineert in zijn
monumentale beelden in brons,
staal en steen het verbeelden van
natuurkrachten met onderzoek
naar fundamentele principes van
sculptuur, zoals evenwicht, open
en geslotenheid.
Hij exposeert samen met schilder
Huib de Kort.
T/m 29/12: Morres Wonen Hulst,
Industrieweg 2.Dagelijks 10-18 uur.
Remco Torenbosch
(1982) werkte twee
maanden in het IK pa
viljoen bij de Waterto
ren in Oost-Souburg.
Hij bedacht er performances waar
van ik er één zag in de Vleeshal:
een intrigerende verkenning van
de ruimte door een danser. En hij
maakte de tentoonstelling 'Be
tween Act and Protest - The Ma
king of Political textile or Making
Textile Political'. Centraal daarin
staan twee perspex frames met in
elk een gevouwen katoenen doek,
afkomstig uit de tent-industrie, de
een zwart, de ander huidkleurig.
Het doek is ontdaan van stiksels
en ritssluitingen. Torenbosch
brengt het zo terug tot een materi
aal waarvan je ook wat anders zou
kunnen maken. Door het in per
spex te verpakken oogt het doek
als een relikwie, als iets kostbaars,
als kunst.
Maar ondanks de pretenties is het
in mijn ogen niets van dat alles. To
renbosch wordt gebracht als ie
mand die de steriele leegte van de
moderne kunst én van de kapitalis
tische samenleving aan de kaak
zou stellen. Het (tent)doek ver
Werk van Remco Torenbosch
wijst dan naar de protesten- en de
monstratiekampen zoals die Ta-
hrirplein in Caïro en de Occupy
Movement en de uitgekiende pre
sentatie naar het modernisme in
de kunst. Maar het isoleren en es
thetisch presenteren van de doe
ken is slechts een bevestiging van
de leegte die je soms in de kunst
en vaker in de samenleving kunt
aantreffen.
Kunst die niets zichtbaar maakt
dan zichzelf kan spannend zijn.
Denk bijvoorbeeld aan de reliëfs
van Jan Schoonhoven, waarvan el
ders op het terrein een sterk voor
beeld is te zien. De expositie van
Torenbosch smoort echter in pre
tentieuze nietszeggendheid die op
geen enkel moment iets anders
blootlegt dan zijn onmacht om
écht een statement te maken.
Er is één onderdeel dat de sterili
teit mist. Op de vloer liggen twee
vlaggen geplooid en bedrukt met
bladzijden tekst. Ik herken met
moeite het in brallerige termen
vervatte Futuristisch Manifest uit
1909, waarin reikhalzend wordt
uitgekeken naar een toekomst die
pas kan bestaan na de breuk met
het verleden. Die breuk zou door
kunstenaars moeten en kunnen
worden bewerkstelligd. Dat is niet
gelukt, althans niet in de mate
waarin de futuristen dat voor ogen
hadden. Door hun manifest op
vlaggen te printen lijkt Toren
bosch hun ambities te verbinden
met die van de genoemde protest
bewegingen: een gedeelde preten
tie en een gedeelde machteloos
heid.
\Een cynische visie waar ik vraag
tekens bij zet. Een eerdere tentoon
stelling in De Kabinetten van de
Vleeshal was wel sterk omdat To
renbosch in de symbolische leegte
een overtuigende visuele metafoor
toonde voor de wurggreep van de
schone schijn van het kapitalisme.
Als hij in Oost-Souburg echter de
relatie kunst-samenleving aan de
orde stelt doet hij dat over de hoof
den van hen die hun leven en vrij
heid wagen in politieke en culture
le strijd. Ook in de multiples is
een vrijblijvende verzameling se-
mi-betekenisvol materiaal bij el
kaar gebracht. Een van de titels ver
wijst naar de analytische filosofie.
Die streeft naar heldere argumenta
tie over afgebakende onderwerpen
en heeft een afkeer van vage dis
cussies over grote thema's. De filo
soof Wittgenstein schreef: „Waar
men niet over kan spreken, daar
moet men over zwijgen". Op die
zin zou Torenbosch eens een tijdje
moeten kauwen.
Ook Alex Vermeulen (1957)
die in deWillem3 expo
seert heeft pretenties. Hij
werkt sinds 1996 aan 'States of Hu
manity' (SOH), een totaalkunst
werk dat bestaat uit verschillende
afleveringen waarin het leven in
metropolen centraal staat. De men
selijke conditie vertoont zich vol
gens hem daar het meest preg
nant. SOH zoomt in op thema's
waarin individu en maatschappij
elkaar treffen zoals: religie, geweld,
individualisme en seksualiteit. Via
films, foto's, sculpturen en installa
ties verbeeldt Vermeulen de essen
tie van onze tijd, stelt hij vragen
over de mechanismen die haar be
palen, de richting die zij opgaat en
de dilemma's waarvoor wij staan.
'SOH29 Relativity' omvat drie de
len. De installatie 'You know why
I am so happy!?' bestaat uit acht ge
stileerde mensfiguren die lijken op
het ei waarom ze heen staan. Uit
elk van de figuren klinkt geneurie.
Vermeulen vroeg zangers uit 8 lan
den hun hoop en verlangens tot
klinken te brengen.
De klanken weven zich tot een
rijk geschakeerd tapijt, een ode
aan diversiteit en hoop. Als bezoe
ker beweeg je tussen de figuren.
Dat kan de vraag oproepen naar je
eigen positie ten opzichte van het
leven en de ander.
Een tweede onderdeel is een terug
blik op de periode 1976-1995, met
tekeningen, fotomontages en ob
jecten. Het zijn speelse, soms scien
cefictionachtige verkenningen van
de opties die je als mens hebt om
je staande te houden in een samen
leving die gekenmerkt wordt door
massaliteit en technologie.
Daarnaast gaf Vermeulen ook
vorm aan de zoektocht om de ge
heimen van het universum te ont-
