Het is duidelijk van wie ze het
spectrum 2
Zaterdag 12 november 2011
In het Terneuzense gezin Tieleman draait veel om
voetbal. W Temeuzen, SV Smerdiek (sinds kort) en
Feyenoord zijn de favoriete clubs van de familie. Moeder
Joyce wringt zich - met hulp van haar dochters Suleika,
Sharona en Sylvana - in honderden bochten om de boel
draaiende te houden. Naar eigen zeggen heeft zij haar
zaakjes tegenwoordig redelijk voor elkaar. In vroeger
tijden, toen Joyce als tienermoeder de zorg had voor drie
kleine kinderen, was dit wel even anders.
tekst René van Stee
foto's Mechteld Jansen
In huize Tieleman in Temeuzen
woont een heuse voetbalinternatio
nal. Dochter Sharona (16) is sinds en
kele maanden opgenomen in de
meisjesselectie van Oranje onder ze
ventien jaar. Onlangs maakte de snelle
linksbuiten van eersteklasser Smerdiek, de
club die zij dit seizoen verruilde voor W
Temeuzen, in Duisburg haar debuut in
een dubbele oefeninterland tegen Duits
land (2-1-verlies en een 1-1-gelijkspel). Die
ervaring heeft veel indruk op haar ge
maakt. „Het Wilhelmus, dat oranje shirt,
m'n eerste speelminuten, de zeer intensie
ve voorbereiding op die wedstrijden, het
verblijf in het hotel. Heel bijzonder en best
spannend allemaal", vertelt ze.
Hoewel ze er bescheiden over doet, is het
duidelijk dat Sharona's entree op het hoog
ste niveau smaakt naar meer. Maar eerst
wil ze goed blijven presteren bij Smerdiek,
waar ze onlangs goed was voor drie tref
fers in het duel met Reiger Boys 2
(7-0-winst). „Daarna kan ik altijd kijken
wat er mogelijk is." Stiekem dromen over
de vrouweneredivisie doet ze wel. „Een
club als FC Twente vind ik heel gaaf."
Aan het thuisfront zal het niet liggen. De
familie Tieleman ademt voetbal. Sharona's
tweelingzus Sylvana, broertje Jayvano (10)
en halfbroertje Justin (10) spelen allemaal
bij W Temeuzen. Oudste zus Suleika (17)
is de enige die niks om voetbal geeft, maar
ook moeder Joyce (33) trekt sinds het be
gin van het nieuwe seizoen haar voetbal-
kloffie van de rood-zwarten weer aan.
„Puur toeval", zegt ze daarover. „De twee
keepsters bij Temeuzen waren gebles
seerd. Er zou een meisje van Vogelwaarde
overkomen, maar dat ging niet door. Dan
ny van de Velde, de trainer bij de vrouwen
van Temeuzen, wist dat ik een keepersver-
leden had. Dus polste hij mij voorzichtig
voor een rentree. Ik heb niet meteen toege
hapt, omdat ik het al druk genoeg had. La
ter heb ik het toch maar gedaan. En waar
schijnlijk voor langere tijd, want één van
die twee geblesseerde meiden is op dok
tersadvies gestopt. De andere zit nog
steeds in de lappenmand."
Uiteraard zijn de Tielemannetjes trots op
Sharona. De rechtsbenige Sylvana, even
eens een talentvolle speelster, had nog
heel graag samengespeeld met haar zus én
hartsvriendin. „We voetballen nu voor het
vijfde jaar. We zitten nog wel altijd samen
in de Zeeuwse selectie en de districtsselec
tie. Maar toch, het is anders." Sharona
geeft volmondig toe dat ze Sylvana mist
op het voetbalveld. „Omdat het m'n zus
is", luidt haar voor de hand liggende ver
klaring. „We hebben vier jaar samenge
speeld. We weten precies van elkaar wat
we doen. Dan is het wennen als zoiets
wegvalt."
Opvallend genoeg begon de voet
balloopbaan van de tweeling in
Vogelwaarde, omdat beide clubs
in Temeuzen toentertijd geen plekje vrij
hadden. Zodra Justin en Jayvano de leef
tijd hadden bereikt dat ook zij de wei in
konden, gingen ze met hun zussen mee.
Uiteindelijk kwamen ze toch bij Temeu
zen terecht. Het gezin is overduidelijk
door Joyce besmet met het voetbalvirus.
„Van wie ik het heb?", vraagt ze. „Geen
idee. Ik ben waarschijnlijk aangestoken
door m'n broer Gilbert. Die kon ook een
aardig balletje trappen, tk ben in Lams-
waarde begonnen bij de F'jes van SDO'63.
Toen we naar Temeuzen verhuisden, ben
ik naar Terneuzense Boys gegaan. Dat is al
weer een poos geleden. Bij de Boys heb
ben ze trouwens allang geen vrouwen
teams meer."
Sylvana en Sharona - in familiekringen
steevast 'de Ukkies' genoemd, de eerste bij
naam die zij vlak na hun geboorte meekre
gen van hun oom Sebastiaan - zijn onaf-
