reizen4
B
Langlaufen
reizen@wegener.nl
024-3650360
Zaterdag 29 oktober 2011
Na verloop van tijd viel aan de wintersport niet te
ontkomen. Ervaren collega's stellen een verblijf in
een sneeuwrijk gebied in het vooruitzicht en dus
ga je mee. Wat mij betreft met frisse tegenzin. Zij kunnen
namelijk allemaal skiën als de besten en ik ben een onbe
schreven blad. Dat is geen fijne uitgangspositie. Maar goed,
je hebt 'ja' gezegd er dat zul je weten ook. Omdat ik nog
nooit op ski's gestaan heb en ook wel bang ben iets te bre
ken, bedenk ik een list. Ik kies voor langlaufen. Omstandig
leg ik uit dat dit verreweg het beste is voor de conditie,
maar daar trapt men niet in. Mijn langlaufonderneming
komt me te.staan op een vrijwel onverholen minachting
van mijn reisgenoten. Een vage collega laat geen moment
onbenut om mij en mijn eenvoudige outfit te bespotten.
Zelf zie ik natuurlijk ook wel dat ik een buitenbeentje ben.
Wanneer het hele team na het ontbijt vertrekt, blijf ik al
leen achter. Zij gaan de berg op, ik blijf in het dal.
In Sankt Anton zijn een paar langlaufloipes uitgezet. Een
soort tramrails in de verse sneeuw. Daar kan men op de lan
ge latten doorheen schuiven. Ik kies in eerste instantie voor
het traject van 20 kilometer. Dat is een behoorlijke afstand
voor de ongetrainde langlaufer. In mijn eentje ploeter ik
voort. Met steeds grotere tegenzin. Omdat de lauglaufloipe
in het dal ligt, verdwijnt de zon al snel. Het wordt koud.
Dit bevalt mij helemaal niet. Na 10 kilometer houd ik het
voor gezien. Met de onhandig lange latten schuifel
ik door de rulle sneeuw naar een bushalte en ben
ver voor de après ski terug in Sankt Johann. Na ver
loop van tijd verschijnen de uitgelaten collega's,
die maar niet ophouden met hun praatjes over
adembenemende afdalingen. Naar mijn langlauf-
avonturen wordt niet geïnformeerd. De volgende
dag verdwijnt het skivolk opnieuw rap na het ont
bijt richting felbegeerde pistes. Ik meld dat er voor
mij ook weer een mooie tocht wacht. Wat nie
mand weet, is dat ik heel andere plannen heb. Ik
kies een berg waar zij niet zullen komen en ver
dwijn op een rustig moment naar boven. Midden
op de dag lig ik in een comfortabele strandstoel in
de zon. Op de pistes om mij heen glijden kleurig
geklede wintersportbeoefenaars als levende zuur
tjes af en aan. Het is genieten. Niet alleen vanwege
de glühwein die onder handbereik is, maar ook
omdat voortdurend mensen tegen elkaar opbot-
sen. Dit leidt niet zelden tot een handgemeen of op z'n
minst een scheldpartij. Na een paar uur vertrek ik richting
Edelweiss-appartement om op het balkon een beetje na te
sudderen in de alpenzon. Van langlaufen komt niets meer.
Ik heb mijn ideale wintersportvakantie gevonden. De
schamperende collega heeft elke dag wel een paar denigre
rende opmerkingen, maar het deert mij niet meer. Ik word
alleen maar bruiner en bruiner. Wel houd ik de schijn op
dat ook mijn dagen gevuld zijn met het beoefenen van een
wintersport, al is die dan niet zo stoer als de hunne.
Op de vijfde dag lig ik weer eens te luieren op het brede bal
kon. Het is bloedheet. Met ontbloot bovenlijf geniet ik alsof
het de Canarische Eilanden zijn. Wat is wintersport toch
fijn. Het duurt even voor ik in de gaten krijg dat de colle
ga's vandaag veel eerder terug zijn dan normaal. Betrapt
trek ik snel m'n fleecejack aan. Maar niemand heeft aan
dacht voor mijn overduidelijke bedrog. In het kielzog van
de groep is een auto met blauwe zwaailichten gearriveerd.
Bedrukt wordt mij medegedeeld dat iets is misgegaan. Mijn
vage collega heeft een bochtje te weinig genomen. Buiten
de piste lelijk gevallen. Been op twee plaatsen gebroken.
Met de banaan van de berg gehaald.
Wanneer ik in de ambulance kijk, zie ik zijn van pijn ver
trokken gezicht. Beleefd informeer ik naar de toedracht van
het ongeluk. Dit komt mij weer te staan op diverse steken
onder water. Een langlaufer zal hem in elk geval nooit kun
nen begrijpen. Een nieuwe pijnscheut snoert hem de
mond. Tevreden zie ik de ambulance verdwijnen, op weg
naar de eerste gipsvlucht van het jaar. Ik zoek mijn balkon
maar weer eens op en overdenk de zin van het leven. Mijn
eerste wintersport is meteen ook mijn laatste. Skiën is mij
te gevaarlijk, langlaufen niet stoer genoeg. En de zon? Ach,
die schijnt in het Caraïbisch gebied gelukkig ook volop.
Eindredactie:
Johan Bosveld
redactie.reizen@wegener.nl
Vormgeving:
Erna van Eerdewijk
Advertentieverkoop:
Wegener Media Nationale Verkoop
verkoop.dagbladen@wegener.nl
U-'
fjWiètitgtg
fUlSt!
-
