Reis door
het brein
jSjj media@wegener.nl 2 Q media
TERUGGESPOELD
Notting Hill
39
Onze hersenen maken er een potje van. Wat
we ruiken, zien, voelen, horen of onthouden,
heeft vaak niets met de werkelijkheid te
maken, blijkt uit het interactieve drieluik Test
your brain op Natonal Geographic Channel,
door Rivka Groenier
In de serie Teruggespoeld staat
wekelijks de spot gericht op
een filmklassieker die op veel
mensen een onuitwisbare
indruk heeft gemaakt.
In 1999, toen de eerste berichten over
'Notting Hill', het nieuwste product
van scriptschrijver Richard Curtis, de
wereld in geslingerd werden, kreeg de
film automatisch de bijnaam 'Four wed
dings and a funeral 2'. De vele fans van de
bruiloften- en begrafenisfilm zagen dat na
tuurlijk wel zitten, een tweede deel waarin
ze nogmaals konden smullen van trouwjur
ken en valse speeches.
Leg de omschrijvingen maar naast elkaar
en de overeenkomsten zijn meteen zicht
baar: een klungelige Engelsman ontmoet
een bloedmooie, succesvolle en ogenschijn
lijk onbereikbare Amerikaanse vrouw, ze
worden verliefd, duiken met elkaar de kof-
door Marlous Flier
fer in, dan lijkt het even finaal mis te lo
pen, maar uiteindelijk wordt er getrouwd
en leven ze nog lang en gelukkig. Het feit
dat in beide films de mannelijke hoofdrol
naar Hugh Grant ging en dat beide kaskra
kers zijn doorspekt van dezelfde soort hu
mor maakte de vergelijking nog logischer.
In het geval van 'Notting Hill' draait het al
lemaal om de relatie tussen de weinig suc
cesvolle boekverkoper William Thacker
(Hugh Grant) en de bekendste filmster ter
wereld Anna Scott (Julia Roberts). Ze val
len als een blok voor elkaar, maar op het
eerste gezicht lijken hun levens niet vere
nigbaar. De Londense wijk Notting Hill ver
sus Beverly Hills. Een hongerloontje versus
een gage van 15 miljoen dollar per film. An
na heeft een succesvolle filmcarrière, maar
ze betaalt daarvoor in haar privéleven wel
de hoofdprijs. Als je alle glitter en glamour
bij Anna Scott weghaalt, blijft een vrouw
van vlees en bloed over met alle bijkomen
de onzekerheden. Tm also just a girl stan
ding in front of a boy and asking him to lo-
Julia Roberts en Hugh Grant vallen in Notting
Hill als een blok voor elkaar. foto GPD
ve her', is in dat verband het bekende citaat
uit deze klassieker.
Buiten dezelfde oppervlakkige verhaallijn
gaat iedere verdere vergelijking tussen 'Not
ting Hill' en 'Four weddings and a funeral'
mank. 'Notting Hill' is véél beter. Dat zit
hem niet alleen in de humor, want die mag
dan van hetzelfde soort zijn, de grappen
zijn veel leuker en veel minder flauw.
Mijn persoonlijke analyse is dat je als kij
ker niet maalt om het ontbreken van diep
gang, omdat de herkenbaarheid veel goed
maakt. Stel dat je Madonna in een door
snee Nederlandse wijk neerzet, bij de
schok die dan volgt, kun je je van alles
voorstellen. Ook de personages in de film
dragen daaraan bij. Iedereen kent wel een
ranzige huisgenoot die afwasstapels tot on
gekende hoogte laat stijgen en het vertikt
om zijn schaamhaar uit het doucheputje te
halen (William's huisgenoot Spike ge
speeld door Rhys Ifans). In de beste fami
lies komen excentrieke gasten voor (Willi
am's zus Honey). Met name de bijfiguren
rondom Grant en Roberts stelen in deze
film de show.
Het is de interactie tussen de hartverwar
mende sidekicks met de perfect gecaste
Hugh Grant en Julia Roberts die 'Notting
Hill' ziel geeft en - zelfs na tientallen keren
kijken - onweerstaanbaar maakt.
1 024-3650570
Zaterdag 29 oktober 2011
De Nederlandse neu-
rowetenschapper
Bas Rokers schuift
jaarlijks tientallen
proefpersonen in
de MRI-scanner
van de universiteit van Wisconsin.
Niet om tumoren op te sporen,
maar om beter te begrijpen hoe
het brein driedimensionale infor
matie verwerkt. Op een beeld
scherm Iaat hij een dwarsdoorsne
de van de hersenen van zijn proef
persoon zien. Daarop wordt in ver
schillende kleuren de activiteit
weergegeven. Kostbaar onderzoeks
materiaal voor hem, voor de leek
een curieuze kleurplaat.
Rokers stemde graag in toen hij
werd gevraagd een bijdrage te leve
ren aan het populair-wetenschap-
pelijke drieluik Test your brain op
National Geographic Channel
(NGC). „Je moet als wetenschap
per niet in je ivoren toren blijven
zitten, maar juist uitleggen wat je
aan het doen bent en vooral wat
het nut ervan is."
Het programma haalt een stoet in
ternationale wetenschappers uit
hun werkkamers, om in dagelijkse
situaties de werking van het men
selijke brein inzichtelijk te maken.
In de minuten die hem zijn toebe
deeld in de aflevering over visuele
perceptie, staat Rokers op een ver
laten spoorlijn. Voor een gordijn
tje heeft hij twee even lange gele
staven opgehangen. Dan schuift
hij het gordijn weg, waardoor de
spoorlijn zichtbaar wordt op de
achtergrond. Opeens lijkt de ene
staaf veel langer dan de andere.
Met dit soort optische illusies is
goed inzichtelijk te maken dat de
'werkelijkheid' die ons brein ons
voorschotelt, niet altijd klopt. Ro
kers: „Ons brein geeft ons de beste
gok en soms gokt het verkeerd."
Test your brain laat met een reeks
trucjes zien hoe het menselijk
brein orde probeert te scheppen in
de werkelijkheid. Als kijker word
je uitgenodigd aan de experimen
ten mee te doen. De serie zit ook
bomvol weetjes. Dat bellen tijdens
het autorijden je hersenen even
veel afleidt als een alcoholpromilla
ge van 0,8 bijvoorbeeld. Of om in
dezelfde sfeer te blijven, waarom
automobilisten zo vaak motorrij
ders over het hoofd zien. Simpel
Hoe goed kun je kijken en luisteren tegelijk, beroemdheden op
omgekeerde foto's herkennen of roterende cijfers van verschillende
grootte in de juiste volgorde zetten? Op de site van NGC is een aardige
collectie breinspelletjes te vinden waarmee je je multitasktalent, korte
termijngeheugen en gevoel voor perspectief kunt testen. Ook de experi
menten uit de televisieserie kun je hier op je gemak nog eens over doen.
www.natgeotv.com/nl/test-your-brain
weg omdat hun hersenen fo
cussen op auto's en daar
door de motorrijders letter
lijk niet zien. Bizar, maar
waar.
Onze hersenen zijn
kortom soms iets te
knap in het wegfilte
ren van ruis. Daar
maken illusionisten
als David Copper-
field, die werd ge
strikt om de serie
nog wat meer ca
chet te geven,
dankbaar gebruik
van. Hij neemt de
kijkers mee naar
Las Vegas, waar al
le zintuigen aan
een constante kako
fonie van geluid en
licht worden blootge
steld. Hoe blind en
doof we zijn voor dat
permanente bombarde
ment, bewijst een test bij
de balie van een gokpaleis,
waar bezoekers een formulier
moeten invullen. De man die het
formulier overhandigt, bukt zich
om een pen te pakken en ruilt vlie
gensvlug van plaats met een ande
re man. De meeste proefpersonen
hebben niet door dat er opeens ie
mand anders voor hun neus staat.
Dat ook ons geheugen tekortschiet
blijkt in het laatste deel van het
drieluik. Als kijker beland je in een
jurybankje waar je een zakkenrol
scène, die zich eerder voor je neus
heeft afgespeeld, moet reconstrue
ren. Had de vrouw in de scène
nou een rode jas aan of een witte
blazer? Of geen van beide? Hoe
veel mensen waren nou eigenlijk
bij dat akkefietje betrokken, en
wat werd er precies buitgemaakt?
Het is schrikbarend te merken hoe
slecht je dat allemaal hebt onthou
den, maar vooral hoe beïnvloed
baar het geheugen is.
Een sprankje hoop komt van ge
heugenkampioen Ron White. Hij
lepelt met gemak de volgorde van
een compleet pak kaarten op en
ook de namen van twintig men
sen die hij voor het eerst ontmoet.
Volgens White kan iedereen dit le
ren. Door alles wat je wilt onthou
den te koppelen aan een object in
een virtuele kamer. Daarna hoefje
alleen nog door die kamer te wan
delen om het terug te halen. Voor
wie dat iets te veel moeite vindt,
een beetje beter opletten helpt
foto ANP
ook al. Focus, als iemand zich aan
je voorstelt. Heeft de persoon te
genover je een enorme neus, dan
kan zo'n opvallend gezichtsken-
merk zich uitstekend lenen als ge
heugensteuntje.
Test your brain, morgen (zondag),
NGC, 21.00 uur.
Reageren?
redactie.media@wegener.nl
