4l
De Batuyaftdlër.
dinsdag 25 oktober 2011
Als de laagstaande zon het opspattende water van de
Westerschelde alle kleuren van de regenboog kleurt en de wind
door je haren blaast weet je: de herfst kondigt zich nu echt aan.
Tijd dus om het ervan te nemen zodra het kan. Met een wandeling
over de boulevard in Vlissingen bijvoorbeeld. Om na het uitwaaien
te relaxen, te eten en te drinken op het paars fluweel bij Brasserie
Restaurant De Bourgondiër.
Hoewel het uit de wind en
in de zon toch goed toeven
is, ligt het enorme terras
van De Bourgondiër er
vandaag wat stilletjes bij.
't Is dan ook een doorde
weekse dag, half oktober. De meeste toeristen
zijn alweer vertrokken. In de zomer is dat an
ders, weet restauranteigenaar Richard Nielen.
Dan willen mensen op de eerste rij zitten, het
liefst zo dicht mogelijk aan het water. De ho
recaondernemer is dan ook van plan volgend
jaar het voorbeeld van zijn buurman te volgen
en te investeren in een boven de glooiing
hangend terras.
In maart is het een jaar geleden dat Richard
en zijn vrouw Tatiana het compleet ver
nieuwde restaurant heropenden. Zelf zorgde
hij voor een soepele routing in het restaurant.
Belangrijk, omdat die de route bepaalt die het
bedienend personeel moet lopen. Zo kreeg
de bar een prominentere plek, vlakbij de deur
naar het terras.
Tatiana is verantwoordelijk voor de keuze
van de kleuren en de verdere details van de
inrichting. „Het zwart-wit meubilair van de
vorige eigenaar is verdwenen", zegt Richard.
„Dat vonden we te kil. De witte tegels hebben
plaatsgemaakt voor een houten vloer."
Binnen achter het raam en een kop dampende
koffie is het bijna te warm. Typisch voor deze
tijd van het jaar. Aan de overkant van het
water is Breskens goed te zien. Even verderop
wat vager, de skyline van Knokke. Een geelge-
kleurde pilot van de rivierloodsen dobbert op
de golven naast een groot zeeschip. Een loods
klimt aan boord. Vanuit dit restaurant is het
uitzicht op het altijd boeiende scheepvaartver
keer fantastisch. „Toeristen, maar ook steeds
meer gasten uit de regio weten restaurant De
Bourgondiër te vinden", zegt Richard. „Tegen
woordig hebben we ook steeds vaker feestjes
en bruiloften."
De keuken richt zich vooral op visgerechten:
oesters, kreeft, paling, zeetong. Hoe kan het
ook anders in deze omgeving. Desondanks zet
de kok in het najaar wild op de kaart. Achter
overleunen op de zachte loungemuziek en de
gedachten laten afdwalen kost geen moeite.
De zonnestralen spelen met de paarsgekleurde
waterglazen en kaatsen het licht fel terug via
de zilveren wijnkoeler op de bar. In dit deel
van het restaurant, een paar meter boven
straatniveau, is plaats voor veertig personen.
Halverwege de ruimte staat het homarium
met kreeften en oesters. Daar vlak achter is
een verhoging gebouwd. Ook hier staan een
paar tafels. „Iedereen die hier komt eten, wil
uitzicht op het water", zegt Richard. „Dat is
wat ons restaurant aantrekkelijk maakt."
Een niveau hoger is plaats voor nog eens
veertig eters aan donkerbruine tafels en met
zwart leer beklede stoelen. Maar in dit gedeelte
heeft Tatiana voor opvallender meubilair
gekozen. Royale, gecapitonneerde banken
van paars fluweel spetteren je netvlies op. De
blikvangers staan verdeeld over de volle lengte
van de ruimte. De stof kleurt al naar gelang de
lichtinval van diep donkerpaars naar fel licht
paars. Hoge leuningen voorkomen inkijk in de
open keuken, terwijl de kok over de hoofden
van zijn gasten heenkijkt op het water van de
Westerschelde. Een wand boven de keuken
hangt vol flessen wijn. 'Een speelsigheidje',
noemt Richard het.
Hanglampen met glazen pegels hangen aan
het hoge plafond. Even verderop zwarte ar
maturen van wel een meter doorsnee. En voor
's avonds zijn er lichtbakken. Als die aangaan,
kleurt het restaurant van boven tot onderen
paars. Het schijnsel is een lichtbaken voor
zeeschepen en het markeert een karakteristiek
stukje culinair Vlissingen.
Elian van't Westeinde
