4l
o
morafl
Campveerte
Tcnrwi
dinsdag 18 oktober 2011
Een stevige bries stuwt het
water van het Veerse Meer
tegen de kade. Op het
land draaien afgewaaide
blaadjes ritselend boven
de kinderkopjes om zich
f later in een hoekje op te hopen. Windvlagen
proberen vat te krijgen op de raamluiken
van de monumentale panden. Maar de vele
bezoekers aan het stadje Veere deert het niet.
Zomer ofwinter, het idyllische plaatsje is favo-
I riet. Ze snuiven frisse lucht op, wandelen wat
f door de nauwe straatjes en laten zich culinair
vergasten. In Auberge de Campveerse Tören
l bijvoorbeeld.
foto's Lex de Meester
Dirk jan Koets (1895-1956)
Alle schilderijen in De Campveerse
Toren dragen een verhaal met zich
mee. In de gelagkamer hangt een
portret van Hendrina's vader, Henk
van Cranenburgh. Hendrina kreeg het
van hem toen ze dertig werd. Toen
ze de zaak overnam, hing ze het op
een prominente plek boven de deur.
Het is een werk van de kunstschilder
Dirk Jan Koets die ruim 35 jaar in
Veere woonde en werkte. Hij maakte
portretten en stillevens en schilderde
de Veerse vissers met hun hoogaar
zen. Vanwege zijn kleurrijke werk
noemden de Veerenaren hem soms
liefkozend 'de Veerse Van Gogh'.
Naast schilderen bedacht en constru
eerde Koets allerlei voortstuwings- en
bewegingsmethodieken. Hij kreeg
zelfs patent op de Koetspropeller,
een voortstuwingssysteem voor de
scheepvaart. Dat zijn idee geen suc
cesvol vervolg kreeg, bracht hem danig
in de war. Volgens Hendrina gaat het
verhaal als volgt: „Koets z'n vrouw
hield het niet meer bij hem uit Toen
ze ervandoor ging, raakte hij zijn pen
selen niet meer aan. Mijn vader was
het daar niet mee eens en wilde Koets
weer aan het schilderen krijgen. Hij -
vroeg de schilder een portret van hem
te maken. Na enig aandringen stemde
Koets in. In ruil voor een portret zou
hij elke dag een maaltijd van mijn
vader krijgen. Toen het schilderij klaar
was, bekeek mijn vader het en vond
dat het nog niet af was. Koets was niet
van plan er nog iets aan te doen, dus
het portret verdween naar de kolder.
Toch kreeg Koets volgens afspraak da
gelijks een maaltijd in de Campveerse
Toren. Toen hij op een dag niet k wam
Opdagen, lag hij dood in zijn huisje."
Maar ook het zicht op de antieke schouw of
het buffet, dat voor de helft wordt ingenomen
door een romantisch boeket, is een genoegen.
„Mijn zus Trijntje zorgt voor de bloemen",
zegt Hendrina van Cranenburgh als ze waar
derende blikken opvangt. „Meestal kiest ze
voor een boeket met bloemen van 't seizoen."
Hendrina runt sinds 1999 De Campveerse
Toren en wordt daarin bijgestaan door Trijn
tje. Ook haar moeder is nog dagelijks in het
restaurant te vinden. Die doet de hotelwas en
poetst het zilver. Hendrina, van huis uit kok,
nam de zaak over van haar vader Henk van
Cranenburgh die in 1947 in Veere neerstreek.
Ze koestert de sfeer die hij hier achterliet. Op
de trappen en in de gangen, overal heeft Hen
drina een verhaal. Want al meer dan vijfhon
derd jaar biedt de Middeleeuwse toren gasten
onderdak en voedsel. Het is misschien wel de
oudste herberg van Nederland.
De toren stamt al uit 1300. Als Veere stads
rechten krijgt is het bouwwerk onderdeel van
een verdedigingslinie. In de wijnkelder wijst
Hendrina op een restant uit die oude tijd. Een
pekgat. Tegenwoordig bewaart de restaurant
eigenaar in deze nis een wijn die haar vader
aanschafte in 1947. Het restant van die partij
ligt naast flessen Madeira uit 1872.
Aan het zware balkenplafond van het restau
rant hangen koperen kroonluchters met echte
kaarsen. Gasten ontbijten hier bij kaarslicht,
met klassieke muziek en natuurlijk versge-
perste jus d'orange. Of ze genieten bij het diner
van een aan tafel gefileerde tong. Wijn wordt
geserveerd in kristallen glazen en eten doe je
hier met zwaar, zilveren bestek. En dat alles te
midden van een verzameling prachtige schil
derijen. Werken van Charley Toorop, Vaarzon
Morel, en de Veerenaar Dirk Jan Koets. Veelal
kunstenaars die zich voelden aangetrokken tot
het Zeeuwse licht en de gastvrijheid van de
Van Cranenburghs. Sommigen lieten zelfs in
ruil voor die gastvrijheid een schilderij achter.
Ook de servieskast met blauwwit aardewerk
van de Porceleyne Fles behoort tot de erfenis.
„Alles wat je hier ziet heeft een verhaal", zegt
Hendrina. „Maar de tafels en stoelen zijn
nieuw. Dat was hard nodig, want mensen
klaagden erover. Twee jaar geleden heb ik ze
van de een op de andere dag omgewisseld.
Gasten die 's avonds aan het diner op de oude
stoeltjes zaten, kregen 's morgens het ontbijt
geserveerd in een totaal andere inrichting. Het
zitcomfort is sterk verbeterd. Heel belangrijk,
wantje zit hier soms wel twee uur aan tafel."
Een groepje koffiedrinkers is neergestreken in
de aangrenzende herenkamer. Daarom bezoe
ken we eerst de torenkamer. Deze ruimte heeft
dezelfde sfeer als het restaurant en is geschikt
voor vergaderingen. De eikenhouten trap is
een aantal jaren geleden deskundig geres
taureerd. De treden waren uitgesleten en het
Achter de zware voordeur van Auberge de
Campveerse Toren schuilt een schatkamer
vol verhalen. Om die te ontdekken moet je
eerst de uitgesleten, natuurstenen traptre
den beklimmen en een plaatsje zoeken in de
gelagkamer. De toren is half uitgebouwd in het
water van het Veerse Meer. Het liefst zit je dus
in een nis vanwaar je uitkijkt over het water.
